Πόλεμος Και Ειρήνη

Θεοφανώ

Καρδιά μου,

Ανάσα και ζωή μου, να ξέρες πόσες φορές διάβασα το γράμμα σου,πόσες νύχτες πλαγιασα το πλάι του.Τα λόγια σου είναι η μόνη παρηγοριά και παρέα που έχω.Τα χείλη μου δεν έχουν ούτε τη ζεστασιά που σου προσφέρει το τσιγάρο,ούτε τη ζεστασιά των χειλιών σου.Λαχταρω και θερποπαρακαλω αυτός ο Ναπολέων να γυρίσει στη Γαλλία του και συ σε μένα.

Όσο για την Μάνη ήταν το σπιτικό μου πρωτού σε στεφανωθω και σε ακολουθήσω.Μη ζητάς συχωρεση, ίσως αν ήμουν εκεί να υπέφερα περισσότερο γιατί η απόσταση που θα μας χώριζε θα ταν μεγαλύτερη.Εσυ είσαι η πατρίδα μου πια,Αντρέι.Το χώμα που πατάς και η γη που λατρεύεις,η αγκαλιά και το φιλί σου,αυτά είναι πατρίδα μου.

Στη Μάνη θα πάμε μαζί,όταν γυρίζεις ζωντανός.Θα πάμε και θα γλεντήσουμε τη νίκη του στρατού,θα τρέξουμε στα πεσμένα φύλλα που θα χουν σκεπάσει τους δρόμους, θα πέσουμε ξανά στα χορτάρια και θα νιώσουμε τον ήλιο και τη γλυκιά βροχή στο δέρμα μας.

Δε φαντάζεσαι πόσο μου λείπεις.Θα περιμένω το επόμενο γράμμα σου

Η καρδιά σου,

Θεοφανώ

Η Θεοφανώ άφησε την πένα να πέσει από το χέρι της.Τυλιξε και το χαρτί και το βούλωσε με κερί

"Κυρά"

"Θεοφανώ,τι κάνεις?Γιατι σηκώθηκες?"

"Καλά είμαι, αφήστε με"

"Εσύ έχεις ιδρώσει ολόκληρη,καις"

Η Θεοφανώ σηκώθηκε να προτού κάνει βήμα σωριάστηκε στην αγκαλιά της Νατάλια

Ο καημός της για τον Αντρει μαζί με τον σκληρό χειμώνα της Ρωσίας την είχαν κρεβατωσει με υψηλό πυρετό.

"Στείλτε το στον Αντρει,θα περιμένει απόκριση"

Η Νατάλια έβρεξε το πανί και σκούπισε γρήγορα τον ιδρώτα πού την έλουζε από το μέτωπο της ως το λαιμό της

"Εάν δε συμμορφωθείς δε θα το στείλουμε"

"Δε του λέω για την αρρώστια,δε θα τον ανησυχούσα"

Αποκρίθηκε η Θεοφανώ

"Στείλτο και φέρε ξανά το γιατρό"

Πρόσταξε η Νατάλια

"Πρέπει να γίνεις καλά,Θεοφανώ.Για εκείνον"

"Θα γίνω,θα γίνω"

Είπε ξεψυχα η Θεοφανώ μέσα από τα ξεραμένα χείλη της