Πόλεμος Και Ειρήνη

Λοχαγός έρωτας

Η Θεοφανώ δίχως να κατέβει από το άτι συνέχισε ως το σπίτι όπου την περίμενε ο Διογένης.Η Θεοφανώ πήδησε από το άλογο και έτρεξε προς το Διογένη

"Είναι ζωντανός?"

Τα πόδια της είχαν κοπεί από τα γόνατα και κάτω,το στήθος της είχε μουδιάσει

"Ναι,είναι στο Σμολένσκ"

Η Θεοφανώ έπεσε στα γόνατα

"Το τραύμα είναι στην πλάτη από βόλι,αρκετά βαθύ αλλά αναρρώνει"

"Παναγιά μου"

Η Θεοφανώ ανασανε καθώς το μέτωπο της άγγιξε το έδαφος

"Ο ίδιος μήνυσε να μη στο πω αλλά δε γινόταν να στο κρατήσω κρυφό"

Η Θεοφανώ σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε

"Σ'ευχαριστώ"

"Θα-"

"Πόσο μακριά είναι το Σμολένσκ?"

"Αρκετά, γιατί?"

"Θέλω να τον δω"

"Μέχρι να φτάσεις,θα έχει αναρρώσει ή θα έχουν μετακινηθεί σε άλλη περιοχή"

Η Θεοφανώ εγνευσε καταφατικά

"Και πάλι,θέλω να τον δω"

"Δε θα σε αφήσουν"

"Το ξέρω,εκτός εάν με βοηθήσετε"

Η Θεοφανώ σηκώθηκε

"Σας εκλιπαρώ,κύριε Διογένη"

"Θεοφανώ,δε στο ΠΑ για να ξεσηκωθείς. Εδω δεν είναι Μάνη και ο ρωσικός στρατός δεν είναι παιχνίδι"

Για άλλη μια φορά αναθεματιζε τη ρωσική αυτοκρατορία,την τεράστια,την οργανωμένη στην οποία η καταγωγή της δεν είχε καμία επιρροή.

~~~

Η καταγωγή της δεν είχε καμία επιρροή όμως ο Διογένης είχε και η αγάπη και η έγνοια της για τον Αντρέι τον έπεισαν να τη στείλει ως το Σμολένσκ.

Στη διαδρομή η Θεοφανώ σκεφτόταν το όραμα που είχε δεί.Ειχε πολλά χρόνια από το θάνατο των ανηψιων της.Ειχε βγεί,το αναθεματισμένο εκείνο όραμα που όπως θολό ήταν δεν πρόβλεψε την ενέδρα και την επίθεση του Κυπριανού που πετάχτηκε από τη φωλιά του την κατάλληλη στιγμή για να δεχτεί το βόλι,που έσωσε τους άλλους αφού αντιλήφθηκαν την ενέδρα μα πήρε κοντά και τον αδελφό του.Απο κείνη την αποφράδα μέρα,κάνοντας την να τρέμει περισσότερο για τον Αντρέι

"Φτάσαμε"

Είπε ο Διογένης επαναφέροντας την στο παρόν

Ο Αντρέι είχε μεταφερθεί σε ένα χώρο που χρησίμευε σαν νοσοκομείο για τους τραυματίες τις λίγες μέρες που είχαν αποφασίσει να υποχωρήσουν.