SAKIZ | +18 |

2. Bölüm: Adresimi nereden biliyorsun?

İyi okumalar...<3

| SAKIZ |

-2. Bölüm: Adresimi nereden biliyorsun?-

~~~

Üstümdeki pikeyi daha çok çekerek yastığa iyice gömüldüm. Oda sıcaktı ve bu beni uyuttukça uyutuyordu, aynı zamanda uykumu aldığımı da hissediyordum. Gerinerek ve gülümseyerek açtım gözlerimi. Sıcağı seviyordum.

Gözlerimi açtığımda karşı koltukta oturan bir adet adam beklemiyordum.

Aniden doğruldum ve nerede olduğumu anlamak için göz gezdirdim. Dün uyuya kalmıştım, kabus olan bir şey yoktu.

"Bir an öldün diye şüphelenmedim değil."

Karşımda beni izleyen, dün gece ki Araf Bey'di bunu söyleyen. Rahatlığı takdire şayandı. "Saat iki."

Benim de öyleydi sanırım. Gelen rahatlığım dün gece bir şey olmamasından ve böyle bir durumla alakamın olmayacağındandı, "Kusura bakmayın her gecenin köründe kaçırılıp depolara getirilmiyorum(!)"

"Ya?.. Halbuki rahatça uyurken öyleymiş gibi görünüyordu."

"O saatte uykumun gelmesi çok normal!"

Yavaşça başını salladı. "Hıhı." Önümdeki orta sehpayı işaret etti. "Ye."

Bir tepside sandviç ve meyve suyu vardı. Acıkmıştım ve yemek istiyordum fakat emir verircesine konuşması beni yememeye itiyordu. Emir kipiyle, üstten, egoistçe konuşulması sinirimi bozuyordu, yaşa denilse ölürdüm, öyleliydi. Kendini beğenen biriydim ama kendini beğenmişlerden nefret ederdim.

"Gerek yok." deyip ayakkabılarıma uzandım.

Bir şey yaparken izlenince o şeyi yapamıyordum. Karşımdaki Araf Bey beni izlerken ayakkabımı giymekte bile zorlanıyordum. Sonunda giyip kalktım ve kapıya yöneldim.

Yöneldim yönelmesine de o kadar aptal değilim. Gece gelirken etrafa göz gezdirmiştim ve kuş uçmaz bir yerlerde olduğumuzu görmüştüm. Ne taksi ne de farklı bir ulaşım aracına denk gelmem imkansızdı.

Araf Bey kaşları çatık ne yaptığımı izlerken geri döndüm ve aynı yerime oturup sandviçimi yemeye başladım. Gerek yok mu demiştim?

Beni izlerken gülmemek için dudaklarını birbirine bastırmıştı.

"Biri bir şey yaparken birini izlerseniz o biri bir şeyi yapamaz." Bana bakmaya devam ediyordu. Sanırım dediğim şeyi anlamaya çalışıyordu.

"Yemeğimi bitirdikten sonra beni evime bırakırsanız sevinirim. Malum samaranın kuyusundan bile daha tenha bir yerdeyiz." deyip yapmacık bir gülümseme gönderdim.

Yemeğim boyunca ne yanıt alabildim ne de başka bir konuşma. Adamın bir çerezi eksikti, film izler gibi dik dik karşısındakini izliyordu ve bu çok sinir bozucuydu. Bitirdiğimdeyse söze girdi.

"Evine girdiğin anda dün geceyi tamamen sileceksin aklından. Senin için en yararlısı bu olur."

Bakışlarımı kaçırırken ayaklandım. "Tabii ki hatta şu an bile unuttum, siz kimdiniz?"

"Güzel." Hoşuna gitmiş gibi sırıttı. Aynen işine gelene gül tabii. İğrenç.

Etrafta gözümü gezdirirken bir şeylerin eksik olduğunu fark ettim. Trençkotum ve telefonum. Adamın önünde pandalı pijamalarımla sirk yapıyordum.