Aile kavramı artık Kumsal için çok uzaktı. Yıllarca ailesi bildiği insanlar aslından ona çok yabancı insanlardı. Bir yanı mutluydu ona asla bunu hissettirmemişlerdi ama bir yanı o kadar buruktu ki...kelimeler kifayetsiz kalırdı.
Karşısında ki kadın ve adam dolu gözlerle ona bakıyordu, her biri sessizce birbirine bakarken arkasında ki erkek arkadaşı da kendi içinde ki savaşıyla uğraşıyordu. Bir ay geçmişti, gizemli kadın her gün bebek hakkında mesajları atarak stres dolu günlerini daha da stresli hale getiriyordu.
"Açıklama bekliyorum" dedi kararlıca. Ne kadar kararlı olursa olsun gözlerinde ki camdan katmanlar oldukça belliydi. Çevresi kıpkırmızı olmuştu.
"Kumsal'ım güzel kızım, gel bir otur" Nevbahar akan gözyaşlarını umursamadan oturduğu koltuktan kalkarak karşısında ki kararlı kızın koluna girdi.
Olaylar o kadar karışıktı ki ne Ali Koç ne de Nevbahar Kumsal'ın Dusan'la olan ilişkisi hakkında yorum yapmamışlardı. Sessizlikte duyulan tek şey nefes sesleri ve arada çıkan hıçkırık.
"Evliliğimizin birinci yılını doldurmuştuk ve ikimizin aileside bir torun için oldukça heyecanlıydı ama hücre uyumsuzluğumuzdan dolayı asla bir bebek sahibi olamayacaktık. Bir akşam yemeğinden hemen sonra haberleri izlerken senin haberin çıkmıştı ki birkaç gündür de gündemde sen vardın. Biyolojik ailen seni kumsal'a öylece bırakıp gitmişti. Ekrana senin fotoğrafını koyduklarımda gözlerimin parladığına eminim." Ali Koç sehpada duran sudan bir yudum aldı,
"Biz bir çocuk sahibi olamayacaktık ve o saatten sonra da senin bir aile sahibi olmam çok zordu. Bizde annenle konuştuk ve seni evlat edinmeye karar verdik. Dedenler de bizi onayladığında biz her türlü işlemi yapıp onayı aldıktan sonra seni tamamen nüfusumuza geçirmiştik. O zamanlarda annen ve dedenlerle kendi içimizde bir yemin etmiştik; Sana asla gerçeklerden bahsetmeyecektik. Zaten sen bizim hep kanımızdan canımızdan gibiydin. İlk gördüğümüzde bile aynı bize benziyordun. Gözlerin benim gözlerim gibiydi, şuan olduğu gibi saçların ince tutamları şuankinin aksine daha kahveydi. O gündem sonra her türlü basın arşivinden kaldırtmıştım. Senin böyle bir gerçeği bilmen gerekmiyordu, sonuçta sen artık Ali ve Nevbahar Koç'un ilk göz ağrısıydın"
Kumsal boğazında ki yumrulardan konuşamayacak hale gelmişti. Karşısında babası konuştukça gözyaşları daha da artıyordu. Annesi Nevbahar'ın da onlardan bir farkı yoktu. Bakışları iki ebeveyni arasımda gidip geldi.
"Şimdi istersen bizi ailen olarak görmeye devam et istersen biyolojik aileni bulmaya çalış ama ne olursa olsun sen bizim küçük kızımız olarak kalacaksın" Nevbaha hıçkırarak konuştuğunda Ali Koç onu onaylamak için başını salladı.
"Bana bir süre verin, kafamı toparlıyayım" dedi Kumsal.
***
Öylece durmuş arabanın içerinden etrafına bakınıyordu. Dusan ikisine kahvaltı içinde atıştırmalık almaya gittiğinde Kumsal arabada kalmayı tercih etmişti ve şimdide öylece bekliyordu.
Kapalı alan onu daha da sıktığı için kapyı açarak bacaklarını dışarıya doğru çıkarttı. Hava serin değildi ılık bir esintiye sahipti ama bu hava bile Kumsal için o kadar kasvetli hissettiriyordu.
Bir an kendime gelince Dusan'ın neredeyse yirmi beş dakikadır ortalıkta görünmediğini fark etmişti. Market çok uzak değildi aksine hemen yan tarafında ki otoparka durmuşlardı.
Arabaya telefonunu almak için geri döndüğünde şoför koltuğunun kapısı açılmıştı. Kumsal ister istemez kaşlarını çattı "Dusan bu kimin ?" dedi kucağında ki bebeği gösterirken. Dusan mahçup şekilde iç çekti,
"Evde konuşsak olur mu ?"
"Olur"
Yol boyu sessizlik hakimdi, henüz ufacık olan o beden Kumsal'ın göğüsünde sessizce uyumuştu. Kumsal bundan rahatsız olmamıştı ama Dusan her türlü suçluluk duygusundan kurtulamıyordu.
Kumsal'ın dairesine girerken ufak bebek hala rahat bir uyku çekiyordu. Dusan daireye girer girmez koltuğa bebeği için yer hazırlayıp oraya koymuştu. İkili bebeğin hala uyuduğundan emin olduktan sonra atıştırmalıklarını hazırlamak için mutfağa geçti.
"Aşkım bu bebek kimin ?" Kumsal meraktan ölmek üzereydi. Yol boyunca bebeği uyandırmamak için büyük bir savaş vermişti kendi içindi.
"Bebeğim ortalık yeterince karışık ama anlatmam gereken bir şey var"
"Tamam bebeğim anlat ama bu bebek kimin ?" Kumsal olacaklardan habersiz olduğu için oldukça heyecanlıydı,
"Bebek benim" dediğinde gözlerini kapatıp Kumsal'ın bağırıp çağırmasını beklerken boynuna sarılan eller onu şaşırtmıştı.
"Oo hayırlı olsun allah analı babalı büyütsün" Kumsal olayım şokundan mı bilinmez ama bu tepkiyi vermemesi gerektiğini bildiği halde aklına başka birşey gelmemişti.
"Ne senin mi ?" işte kendine geldiği anlaşılmıştı. "Nasıl senin bebeğin Dusan? Allahım beni sınıyor musun ?"
"Açıklamama izin verir misin ?" suçluluk duygusu iyice sesine yansımaya başlamıştı bile. Titriyordu ses telleri.
"Bundan bir ay önce bir numara bana mesaj atmaya başladı. Bebeğimiz olduğundan bahsedip duruyordu ama buna inanmak saçmalık olurdu. Ondan bir kanıt istediğimde bana DNA testi yolladı. Doğruluğundan emin olamadığım için avukatım Manu'ya sorduğumda bunun tamamen doğru bir rapor olduğunu söyledi. Gizemli kişi bana bir ay kadar süre vermişti. O sürede sana açıklamayı planladım ama her konuşmaya çalıştığımda aslında o sürede çok mutlu olduğunu ve mutluluğunu bozmaya değmeyeceğini düşündüm. Belki o gizemli kadınında unutacağını düşündüm ama asla düşündüğüm gibi olmadı. Kafanda bir sürü dert yokmuş gibi birde bunu eklediğim için çok üzgünüm"
Kumsal şaşkınca dinlerken birazda olsa o bebekle benzerliklerinin olduğunu fark etmişti. Tek farklılık o bebeğe şuan babası sahip çıkıyordu ama Kumsal'a biyolojik ailesinden kimse sahip çıkmamıştı. Bu yeterince hassas olan bünyesini etkilemişti.
Belki de bu bebeğin kaderide kendinikiyle aynı yazılmıştı...
***
"Ayy sonunda !" dediğinizi duyuyorum ama sınav haftam geldiği için çok yoğunum. Yoğunluğumun arasında üçüncü uçuğum çıkıyor siz düşünün ne kadar yorgun ve stresli olduğumu. Bu bölüm kısa oldu ama diğeri daha uzun olacak 🩷
İyi geceler dilerim 💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
mind over matter, dusan tadic
Fanfiction"And when the seasons change Will you stand by me"
