For Luna Alondra Dawson, marriage is a word so simple but holds so much weight. Some people are scared of it, some don't care much about it, for some it's just a paper, while there are those that just use it as a form of agreement, and there are tho...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#DS8Uncovered #LuMa #BearCouple #DaggerSeries
CHAPTER 10: ANTARTICA
LUNA'S POV
A few years ago...
Nang makita kong abala si Lucienne sa pakikipag-usap sa editor niya ay pasimpleng pumuslit ako paalis. My sister-in-law is keeping her attention on the woman she's talking to, but I'm pretty sure that she's aware of what I was planning to do. Kaya siguro hindi na siya nagtaka nang mag-volunteer akong samahan siya samantalang kararating ko lang galing New York kahapon.
Luckily for me, there's no one in the quiet hallway to stop me from what I'm about to do. Sa sobrang tahimik nga ay hindi mo aakalain na may ibang mga tao sa gusali maliban sa amin ni Lucienne at ng editor niya.
There's no mistaking that the publishing world is a hectic industry. The only difference is that those in the focus of publishing novels require more solitary work of reading countless write-ups and meticulous editing, while we in fashion heavily rely on coordinating with different departments for what feels like every minute of every day.
Kumurba ang ngiti sa mga labi ko nang makita ko ang pangalan sa metal plaque na nakakabit sa pintuan. Tatlong mabilis na katok ang ginawa ko at hindi ko na hinintay na papasukin ako ng nasa loob dahil basta ko na lang binuksan iyon.
"Come–"
To daddy? Yes please. "Hi, Mags! Miss me?" Tulalang nakatingin lang siya sa akin na para bang hindi magawang maproseso ng utak niya na nandito ako sa harapan niya. "Gulat ka 'no? Kahit i-silent mo ang cellphone mo hindi ako mag-di-disappear. And by the way, hindi mo pa rin ako binablock." Inangat-baba ko ang kilay ko. "Aminin. May kulang sa araw mo kapag hindi mo nararamdaman ang presence ko."
He blinked at me. "Mas may kulang sa araw ko kapag nakakausap kita."
"Ano?"
"Pasensya ko. Nagkukulang ang pasensya ko." Nagpakawala siya ng malalim na hininga. "What are you doing here?"
"Binibisita ang isa sa mga paborito kong lalaki sa buong mundo."
Nagsalubong ang kilay niya. "Isa... sa mga?"
"Yup. Bakit? Akala mo ikaw lang ang lalaki sa buhay ko?" I couldn't help but grin when he looked torn between siccing security to me and throwing me out the window. Asus. Ayaw pa kasing umamin na hinahanap-hanap niya rin ang ganda ko. "Hindi pa kita pwedeng maging pinaka-favorite at baka ipalibing ka ng buhay ng pito kong mga kapatid." Nang-aasar na kinindatan ko siya. "Saka na kapag pinanagutan mo na ako."
The knot on his forehead deepened, and he suddenly stood up. Naglakad siya palapit sa akin at ready na sana akong salubungin siya ng yakap pero mabilis na umiwas siya sa akin at sinarado ang pintuan sa likuran ko.
There's a scowl on his face when he turns to me. "Can you please be careful—"
"With your heart?" I gave him a sweet smile. "Sure!"
