"Thank you pala, Jinuel. Ang sarap ng niluto mo. I didn't know that in your very young age, you know how to cook na. Samantalang ako, 23 na but I'm still starting to be an independent man." Papuri sa akin ni Sherwin.
Masaya naming pinagsaluhan ni Sherwin ang niluto kong nilaga. Marami rin kaming napagkwentuhan habang kumakain kami.
Nasabi nito na simula sanggol pa lamang siya ay nanirahan na ito sa bahay ng lolo't lola niya dahil ang mga magulang nito ay hiwalay na at may kanya kanya na ring mga pamilya.
Bale, si Sherwin ay produkto ng isang pagkakamaling pagmamahalan. Isang CEO ng malaking kompanya ang Daddy nito. Ang Mommy naman niya ay Secretary ng Daddy niya.
Nang malaman ng Daddy niya na pinagbubuntis siya ng Mommy niya, agad niyang pinutol ang kung ano mang relasyon ang meron sila. Naiintindihan naman iyon ng Mommy niya dahil alam naman niya kung anong papel niya sa buhay ng Daddy nito. Nangako rin naman ang Daddy niya na kahit hiwalay na sila ng Mommy niya'y susuportahan pa rin nito si Sherwin.
Kaya naman iniwan ng Mommy niya si Sherwin sa mga magulang nito. Ang Mommy naman nito'y nagtungo sa States para magbagong buhay. Hanggang sa nakahanap na ito ng bagong pag-ibig.
Pero kahit ganun pa man, hindi naman nito nakalimutan si Sherwin. Malimit pa rin itong nangangamusta sa anak at nagpapadala ng mga kailangan nito.
Si Sherwin naman ay na-spoiled sa lolo't lola nito kaya halos wala itong alam pagdating sa mga gawaing bahay. Ultimo daw paglalaba ng brief ay hindi niya alam kung paanong gawin.
"Ano ka ba, masasanay ka rin Kuya Sherwin. Matututunan mo rin kung paanong mamuhay mag-isa." Paalala ko rito.
Ngumiti ito sa akin. "I have a one favor."
"Ano 'yun?"
"Pwede bang Sherwin na lang ang itawag mo sa akin? Hindi kasi ako sanay na tinatawag na Kuya. I mean, don't get me wrong. Ayoko lang kasi na parang ang tanda ko nang tingnan." Sabi nito.
"Sige Kuya– este, Sherwin." Sagot ko naman at nagtawanan kaming dalawa.
"Oh, paano? Mauna na ako. Salamat sa mainit na tubig at sa libreng pagkain. Next time, ako naman ang taya." Paalam nito.
Hinatid ko ito hanggang sa pintuan. Kumaway muna ako rito bago ito pumasok sa kanyang unit.
Habang naglilinis ako ng pinagkainan namin ni Sherwin, hindi ko maiwasang mapangiti.
Hindi ko alam kung bakit, pero ang gaan ng loob ko sa kanya. Siguro'y dahil masarap siyang kausap. Lahat ng mga sinasabi nito ay may sense. Hindi kagaya ng iba na hindi kayang hindi haluan ng kahalayan ang mga kinekwento.
Hindi ko naman sinasabing si Enzo 'yun. Pero parang ganoon na nga.
Si Enzo kasi kapag kausap mo, laging may banat na kalibugan. Walang araw na hindi ko siya nachuchupa. Minsan naiinis na ako, pero dahil gusto ko siya, hindi ko naman mahindian ang mokong.
Nasa ganoon akong pag-iisip nang umingit ang pinto. Napalingon ako roon at iniluwa ng pinto si Papa.
Nakangiti itong lumapit sa akin at hinalikan ako sa pisngi.
"Akala ko po'y bukas pa kayo uuwi?" Tanong ko rito.
Binaba muna nito ang bag niya at ang mga plastic bags na dala nito bago nagsalita.
"I'm just worried about you. I know we had a fight and I can't focus to my work thinking that my son's here all alone." Sagot ni Papa.
Yumakap ako rito. "Okay lang naman na mag-isa ako rito, Papa. Sanay naman po ako. Bumyahe pa tuloy kayo ng malayo."
BINABASA MO ANG
The Boys of Barangay Santolan
Non-FictionSa loob ng Barangay Santolan magsisimula ang kakaibang karanasan ng labinlimang taong gulang na si Jinuel. Sundan ang kanyang istorya at kung hanggang saan ang aabutin ng kanyang kapusukan sa mga kalalakihan ng Barangay Santolan. THE BOYS OF BARANGA...
