Thanantarcticofobie

Jonathan || Avondgesprekken

HOOFDSTUK 4 – AVONDGESPREKKEN

Jonathan

Het had even geduurd voordat de kantine vol was gelopen. Jonathan was er met Britt als eerste geweest, gevolgd door hun nieuwe co-bioloog Martin die tien minuten later, precies op het afgesproken etenstijdstip, de kamer binnen was getreden, nog altijd met zijn rode shirt aan. Hij leek wel verliefd op dat ding!

Daar hadden ze gezeten, met z'n drieën aan de tafel, pratend over hun hobby's en hun levens thuis. De rest van de onderzoekers lieten op zich wachten. Wat er allemaal gebeurd was, was uiteraard niet zomaar iets. Een bevroren lijk, zo vlak naast dit gloednieuwe complex, en zo'n monsterachtig lichaam? Jonathan kon begrijpen dat ze het maar wat intimiderend vonden. Maar ja, hij had ook gewoon honger.

Frank was de vierde aan tafel, zijn blik verrassend onbezorgd. Daarna kwam Albert binnen, gevolgd door een normaal ogende Torres, wat contrasteerde met de vermoeide Samuel en angstig uitziende Chris die hem achternaliepen. Pas een halfuur na hen kwamen de laatste onderzoekers binnen: Ron en Frits. Ze gingen echter niet zitten. Ze bleven bij hun stoelen staan, hun blikken op de rest gericht. Ron wees met zijn hand naar Frits, die zijn kenmerkende petje nog altijd op had, maar zei niets. Het leek alsof hij Frits het woord wilde laten nemen.

Frits schokte wakker uit zijn gedachten, zijn ogen uit verrassing voor een fractie van een seconde ver opengesperd. 'O ja, juist', begon hij. 'Het is jullie allen bekend dat we twee lijken gevonden hebben, hier zomaar naast de basis. Zover was bekend. Met het gebruik van mijn expertise heb ik ondervonden dat ze beide ongeveer vijftig jaar oud zijn.'

Zijn hese stem begon weg te sterven terwijl zijn ogen naar het niets leken te staren. Er viel een korte stilte voordat hij zijn verhaal hervatte. 'En... dat is vreemd, want ik heb - of ten minste, iedereen, volgens mij – te horen gekregen dat dit een gloednieuwe polaire basis is.'

Ron knikte instemmend. 'Het waarschijnlijkst is dat met gloednieuw bedoeld werd dat het herbouwd is, en er nu gloednieuw uitziet. Toch?' Niet al te zelfverzekerd keek hij rond in de kantine. Niemand antwoordde. 'En over een vermiste of sterfgeval in deze regio hebben we nooit iets vernomen. Bij thuiskomst zullen we de NBO nadere vragen stellen.' Zijn wenkbrauwen leken weer te ontspannen. 'Zijn er van jullie kant nog vragen?'

Jonathan keek rond in de kamer. Hadden de anderen nog vragen? Hijzelf had er wel honderd miljoen. Maar omdat hij er zoveel had, omdat zijn hele hoofd ervan over liep, kon hij er geen enkele verwoorden. Vanuit zijn ooghoek zag hij Chris echter met zijn vinger omhoog, en kreeg hij de beurt van Ron.

'Was dat andere lijk een ijsbeer?' Zijn stem leek kinderlijk.

'Het geraamte van een ijsbeer?' vroeg Frits verontwaardigd. Zijn ogen schoten naar de linkeronderhoek, alsof hij iets heel smerigs had gezien. 'N- nee... hoezo? Die wonen hier niet eens.'

Frank was de volgende die zijn hand opstak. 'Heb je de ANCV al gecontacteerd?' Jonathan zag dat Ron als reactie op deze vraag naar Chris en Samuel keek, die tegenover hem zaten. Zijn hoofd werd helemaal rood. Waarom? Zo'n rare vraag was het toch niet?

'Gaan we nog doen', zei hij kortaf. Ron liet zijn tanden zien. Waarschijnlijk moest het een glimlach voorstellen. 'Geen zorgen, Frank!'

Wederom viel er een stilte, en Jonathan voelde de spanning in de kamer oplopen. Het getik van de klok ergerde hem in deze auditieve leegheid zo erg dat hij bijna de neiging had om de klok van de muur te rukken. Maar vlak voordat het moment bereikt was dat Jonathan dacht dat Ron zou gaan zeggen 'Laten we gaan eten', vlak voordat de ze dat zouden gaan doen, stak Samuel zijn vinger omhoog. Zijn dunne ogen knepen zich nog verder samen.

'Gaan we dat geraamte verkopen?' Het duurde even voordat Ron antwoord gaf.

'Dat zou wel gebruikelijk zijn', antwoordde hij voorzichtig. 'Eerst moet het door echte experts onderzocht worden. Geen van ons zijn immers heel begaan in dierlijke autonomie. Als vastgesteld wordt dat het om een nieuwe soort gaat, zal ik door het Nederlands Bureau voor Onderzoek financieel gecompenseerd worden. Uiteraard deel ik dat geld met jullie. Geeft dit antwoord op jouw vraag?' Samuel leek niet onder de indruk. Even leek hij te peinzen over wat hij zou gaan zeggen, en keek hij naar zijn nog altijd lege bord voor zich. Wederom opende hij zijn mond.