Thanantarcticofobie

Torres || Muiterij

HOOFDSTUK 5 – MUITERIJ

Torres

'Sjee, man! Ik schrok me dood!'

Samuels mond krulde omhoog in een grijns, wat zijn dunne ogen nog smaller leek te maken. 'Je was al lekker ingedommeld?' vroeg hij. 'Maakten mijn voetstappen je wakker?'

'Ik denk het...'

Samuel ging op de stoel naast hem zitten, de stoel waarvan de rechterachterpoot net niet helemaal gelijk stond met de andere, waardoor hij wankelde als een gek. Samuel was waarschijnlijk de enige persoon op aarde die onbevangen die stoel gebruiken kon. Hoe deed de beste man het toch?

'Maar grappen daar gelaten...' vervolgde hij. 'Er is iets wat ik met je moet bespreken, Torres. Het is, eh... best wel belangrijk.'

Torres kwam meteen overeind. Samuel was nooit zo serieus. Hij was juist altijd een enorme grapjas, iemand die nooit serieus kon zijn. 'Wat, man?' zei hij, zijn ogen op die van Samuel ''Sam'' Dinkgreve gericht. 'Waar zit je mee?'

Samuel antwoordde niet meteen. Zijn blik was gericht op Torres' theekop, alsof hij de inhoud grondig aan het bestuderen was. Zijn mond hing een klein beetje open. Net toen het leek alsof hij ging beginnen, keek hij nogmaals rond in de kamer, als ware controlerend of ze écht de enige waren. En ja, dat waren ze. Bijna iedereen lag vast al in bed. Torres wist niet hoe lang hij aan het slapen was geweest, maar het feit dat iedereen nu weg was betekende waarschijnlijk dat het al redelijk laat was.

'Ron zei dat we de ANCV nog moesten contacteren, maar... we hadden het eigenlijk al gedaan. Ron, Chris en ik, we hadden het met z'n drieën gedaan. Maar wat we hoorden... het was gekkenhuis, man. Geschreeuw... gehuil... het geluid van botten die breken... ik word gek!' Samuels stem sloeg over. Torres leek geen antwoord te kunnen verzinnen. 'Deze plek, man, deze plek is een fucking... een, ik weet 't n- dit is gewoon fucking gestoord!'

Torres hief zijn handen in de lucht, gebarend dat Samuel kalmeren moest. Maar hij luisterde niet. Dreigend leunde hij naar voren, en keek hij Torres recht in zijn ziel aan. Hij begon te fluisteren.

'Die lijken, man... ik zweer het je, hier heeft iets vreselijks plaatsgevonden. Iets met dat rare wezen. En weet je wat? Bro, Chris en ik, we hebben een...' Nogmaals keek hij rond in de kamer, zeker willen te weten dat ze alleen waren. 'We hebben een pistool gevonden, man. Een vuurwapen! Het is krankzinnig, dit is geen nieuw complex, hier zijn al onderzoekers geweest die wisten wat hier zaten. Enkel onderzoekers zonder thanatofobie. Zonder Antarcticofobie. Nee, beide!'

Samuel viel stil. Torres kon zijn vriend alleen maar aanstaren. De woorden kwamen niet in hem op. 'Volgens mij probeer je me alleen maar bang te maken', zei hij uiteindelijk. Het was wellicht niet het slimste om te antwoorden, maar Torres was nou eenmaal superslecht in anderen troosten. Daarnaast zou hij de werkelijkheid niet willen accepteren als Samuel gelijk had.

Tot zijn verbazing zei Samuel niets terug. Torres' blik verschoof naar zijn theemok. De alomtegenwoordige klok tikte nog altijd door, elke seconde hoorde hij het weer. Tik. Tik. Tik. Langzaam sloot hij wederom zijn ogen. Eigenlijk zou hij zijn tanden nog moeten poetsen, maar ja, misschien zou hij zo dan weer niet kunnen slapen. Hier voelde hij zich alweer bijna wegglijden. Nog even, en dan-

Plotseling begon Samuel weer te spreken. Hij klonk niet bang meer. Nee, integendeel. Hij klonk vreemd genoeg... enthousiast.

'Weet je wat Ron ook verzwegen heeft?' zei hij, zijn toontje ietwat betweterig. 'Hoeveel geld je voor zo'n vondst kunt krijgen. Honderdduizend euro, wist je dat?' Torres schudde zijn hoofd. Zo veel? ''Wie weet worden we wel rijk', vervolgde Samuel. 'Maar ja, wij zijn geen wetenschappers. Ron gaat sowieso driekwart zelf houden, die krent, en de rest gaat naar Albert, Jonathan, Britt, Frits, Martin en Frank, en dat is omdat hij het geluk heeft gehad dat hij dat geraamte gevonden had. Denk maar niet dat wij wat gaan krijgen. Wij zijn slechts bedienden voor die vent!'