Thanantarcticofobie

Ron || De Gijzeling

HOOFDSTUK 6 – DE GIJZELING

Ron

Waarom was het zo moeilijk om te ontspannen? Elke rotzak lag op dit tijdstip al op één oor te ronken en hij lag nog steeds klaarwakker in zijn bed. Ron probeerde in zijn gedachten een plek voor te stellen waar hij meteen in slaap zou vallen. Een lekker groot en zachter bed? In de armen van zijn vrouw? In een - hij was nu eigenlijk gewoon pijltjes op zijn slaapdartbord aan het gooien, in de hoop dat er ééntje bleef haken – volledig roze kamer, wellicht? Ach, baat het niet, dan schaadt het niet. Hij herpositioneerde zijn slaapmasker, en begon met fantaseren. Daar lag hij, thuis, als het kleine lepeltje, omarmd door Saskia. De muren waren, zoals bedacht, helemaal roze. God, als dit toch eens de werkelijkheid kon zijn. Als dit toch eens echt kon zijn... en heel even, heel even, voelde het bijna alsof Sas hem echt aan het omhelzen was. Alsof er echt een hand om hem heen geslagen was.

Ron opende zijn ogen. Er zat daadwerkelijk een hand om zijn middel.

Zonder tijd om zijn masker af te doen werd hij met volle kracht uit bed gerukt. Pijnlijk viel Ron op zijn ribben, op de grond. Wat was er goddomme gaande? Paniekerig greep hij naar de band om zijn hoofd, die hij nog net op tijd afkreeg voordat een trap tegen zijn hoofd z'n kop met zijn ijzeren bedframe verbond, en een akelige klang door de kamer weergalmde. Altijd had hij gedacht dat de uitdrukking sterretjes zien figuurlijk was, slechts iets uit een stripboek – maar nu doormaakte hij het echt. Terwijl Rons bewustzijn langzaam terug leek te komen vanuit de schaduw zijner eigengrau, evenals de pijn aan zijn hoofd, was zijn netvlies bedekt met enkel lichtkleurige vormen die dansten over zijn ogen. Het voelde alsof zijn hoofd in tweeën was gespleten. Bang en verward draaide hij zijn ogen naar linksboven.

Het licht op de gang scheen zijn kamer binnen, en onthulde een zwarte gestalte, die net bezig was zijn hand naar Ron uit te strekken.

'Laat dat!' schreeuwde hij, proberend om weer overeind te komen. Met zijn rechtervoet trapte hij tegen de schenen van de inbreker, die geen kik vertoonde.

'Bek dicht', reageerde de indringer, zonder blikken of blozen. Het was een bekende baritonstem die het antwoord gaf. Ron herkende hem. Was dit wie hij dacht dat dit was?

'Samuel?' riep hij geschrokken. 'Wat de fuck, man?'

Ron liet zich niet in een hoekje drijven. Met de snelheid van het licht stond hij weer op beide benen, en pakte hij de porseleinen vaas op zijn bijzettafeltje vast, die hij tegen het hoofd van Samuel kapotsloeg. Samuel viel tegen de muur aan en greep naar zijn hoofd. 'Ah, tyfuszooi!' riep hij uit. Ron stopte niet. Nogmaals haalde hij uit naar Samuel, voordat een tweede schaduw zijn kamer betrad. In zijn hand hield hij iets op Ron gericht.

'Achteruit!' schreeuwde de tweede man. Het was Chris. Terwijl Ron terugliep, zijn handen in de lucht, werd door één van de inbrekers, hij wist niet welke, het licht aangeklikt. Nu pas kon hij zien wat Chris in zijn handen had. Het was het pistool. Het wapen dat hij toch echt in een kluisje opgesloten had. Het wapen dat Chris er toch uitgekregen had. Had hij de code gezien die Ron ingetikt had? Het was toch godverdomme niet waar?

'Stelletje teringlijers...' hijgde Ron, een woedende grimas op zijn gezicht geplakt. 'Ik had jullie uit het raam moeten gooien toen ik jullie met dat ding zag!'

'Hou je kop!' commandeerde Chris, ooit zo moe en verlegen, terwijl Samuel met zijn handen zijn gepijnigde hoofd vasthield. 'Ga zitten!' Verontwaardigd liet Ron zich zakken. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren? 'Bij je bed!' schreeuwde Chris hem nog na.

Samuel haalde een witte tie wrap uit zijn zak, en wond die om Rons polsen, wat hem vastmaakte aan zijn bedpoot. Had hij nou maar zo'n stapelbed gehad, die waren nog redelijk licht. Zo'n zwaar bed als hij had kon hij nooit optillen, om de wrap onder de poot door te halen.