Favorite Crime (Legacy series #1)

Chapter 38

Chapter 38

I was completely taken aback by his words. They were like a sledgehammer to my heart, tearing it apart and leaving me in a state of complete shock and confusion. It felt like my soul was on fire, burning with the intensity of a thousand suns.

I couldn't comprehend how he could say those things to me, especially after everything we had been through. The last time I saw him, he was so in love with me, showering me with affection and compliments. But now, his words were like a sharp knife, slicing through my heart with every syllable. I was left with so many questions and no answers, wondering what had happened to the man I once knew.

That was so painful... Sa sobrang sakit, iniisip ng puso ko na hindi iyon si Hades. Hindi siya and taong minahal ko. Hindi siya ang ama ng mga anak ko.

"Alam ko nasasabi mo lang 'yan kasi may kasalanan ako sa'yo kaya naiintindihan kita," Pahabol ko nang bitawan niya ako. "They hurt you—"

"Shut up!" Muli niya akong binalikan. "You don't know what you're talking about. Umalis ka na, leave the fuck alone, Ardiente. I won't listen to you anymore," Huling sinabi niya at tuluyan akong tinalikuran at umalis.

Polo looked at me with his apologetic eyes and then followed Hades. Nakatulala ako, hindi makaiyak kasi parang namanhid ang katawan ko sa lahat ng narinig ko kay Hades. Hindi pa sana ako aalis pero pinakiusapan na ako ng security kaya wala akong nagawa kung hindi ang umalis.

Pahiyang-pahiya ako sa mga taong nakapanood ng ginawa sa akin ni Hades.

Pagkabalik ko sa sasakyan ay tumulala pa ako, hindi ko pa rin maproseso lahat ng mga nangyari, lahat ng mga masasakit na salitang nakuha ko sakaniya.

Perhaps the pain changed him entirely. He suffered at the hands of my family; he was tormented. I comprehend where his fury came from. Alright, for now, I will accept his anger; I will let him recover first. Masiyado lang siguro akong nagmamadali para sa amin. Maybe, hindi pa niya ako gustong makita.

He was traumatized, I get it...

Iintindihin kita ngayon, Hades, pero hindi ka matagalan. Our children needs you...

Habang nag drive ako ay doon bumuhos ang luha ko. Bawat galaw ko, rinig na rinig ko ang boses ni Hades at ang masasakit na salitang ibinabato niya sa akin. Ngayon naproseso ng utak ko lahat, lahat ng pagka-pahiya ko.

Gusto kong sumigaw. Gusto ko siyang sampalin. Gusto kong bumalik doon para isigaw sakaniya lahat ng mga pinagdaanan ko pero wala akong lakas. Habang dinadama ng utak ko ang mga salita niya ay bumabalik lahat ng naging pagod ko.

"Oh, bakit nandito ka agad?" Tanong ni Atzie nang makapasok ako sa bahay. Tumingin ang kambal sa akin na nagsusulat sa maliit na table nila na bigay ni Atzie. Tinuturuan ata sila ni Atzie na magsulat. Agad na pinunasan ko ang luha ko nang kumunot ang noo ni Zag sa akin.

"Ah, Porsh, Kuya Zag, go to our room muna. May private conversation lang ako with Tito Atzie. Doon na muna kayo—"

"Where's daddy, Mommy?" Tumingin si Porsh sa likod ko. Disappointed ang mukha niyang binalik sa akin. "No Daddy, Mommy?" Malungkot na tanong ni Porsh. I bit my lips and immediately wiped my tears.

"Pumunta muna kayo ni Kuya sa room, doon muna kayo mag write. I'll talk to Tito Atzie muna, baby," Lumuhod ako para magpantay kami ni Porsh. "Mahal kita, anak... Mahal kayo ni Mommy," I whispered and hugged them both.

"Pahiyang-pahiya ako, Atz!" Niyakap ako ni Atzie at doon ako umiyak sa dibdib niya. "The last time I remembered, he was so in love with me pero bakit... bakit ganoon? Hindi ko alam ang naging kasalanan ko," I cried silently.