μη λες ΠΟΤΕ

ΚΟΝΤΡΑ

Περίμενα να μιλήσει,κάτι να πει.Δε μπορεί, σκέφτηκα,για καποιο λόγο ήρθε.''Καθόλου ωραίο θέαμα.'' καλύτερα να μην έλεγε τίποτα.Δε θα σταμάταγε ποτέ αυτή η κόντρα? ''Τι ακριβώς εννοείς?'' με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω,τα μάτια του ταξίδεψαν στο κορμί μου και ένιωσα σα να με αγγίζει.''Μια γυναίκα μόνη στο μπαρ...'' σταμάτησε και κούνησε ειρωνικά δεξιά και αριστερά το κεφάλι του.

Αυτό ήταν,δε θα τον ανεχόμουν και πολύ.Χαμογέλασα και τον τράβηξα κοντά μου.Έβαλα το στόμα μου στο αφτί του και ανέπνευσα απαλά ''Όταν υπάρχουν άντρες σαν εσένα,λογικό δεν είναι?'' άρπαξε το χέρι μου και η αναπνοή μου κόπηκε.Ήταν δυνατός και δε μπορούσα να τον αποτρέψω.''Άντρες σαν εμένα, δε σε πηδάνε, γι αυτό είσαι μόνη σου.'' με άφησε αλλά στάθηκε πανηγυρικά στη θέση του.Έβγαλα ένα χαχανιτό και επιδεικτικά είπα ''Δε πειράζει μωρό μου για όλους υπάρχει κάποιος.Και τώρα φύγε, γιατί μου το χαλάς.'' η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.Με εξαγρίωνε.Του έπεφτα και λίγη?Χαμογέλασε αλλά τέτοιο χαμόγελο δεν είχα ξαναδεί.Με έκανε να σοβαρευτώ αλλά προσπάθησα να μη δείξω τη ταραχή μου.

Όταν έφυγε δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που μόλις μου είχε πει.Η διάθεσή μου άλλαξε,στεναχωρημένη,αυτό ήμουν και αμέσως μετά οργή με έπνιγε.Ποτέ κανένας άντρας δε με είχε προσβάλει ή αγνοήσει με αυτό το τρόπο.Καθόμουν με πεσμένο το κεφάλι και το ηθικό αναστενάζοντας που και που.Ένα χέρι με άγγιξε στο μάγουλο και σήκωσε το σαγόνι μου.Ο Πολ είχε βγει για λιγο απο το πόστο του ''Ποιος σου έκλεψε το χαμόγελο?'' ρώτησε χαρίζοντάς μου ένα δικό του.''Κανείς'' είπα.Και σε αυτή τη κατηγορία θα τον τοποθετούσα στου <Κανένα>.Όταν γύρισα να πιάσω το ποτό μου είδα και πάλι τον Τομ να με παρατηρεί απο απέναντι.Δε θα έμενα ούτε λεπτό παραπάνω εκεί και κατέβηκα απο το σκαμπό για να φύγω ''Ει που πας?'' ο Πολ χάιδεψε τον ώμο μου και εγώ τον αγκάλιασα δίνοντάς του ένα πεταχτό φιλί.Απομακρύνθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.Ήθελα να μείνω μόνη.Κράτησα τα παπούτσια μου και περπάτησα στη παραλία.Το νερό έβρεχε τα πόδια μου,το κόψιμο πονούσε μα δε με ένοιαζε.Έκατσα στην άμμο και κοίταζα το φεγγάρι που ακουμπούσε τη θάλασσα.Ξαφνικά μου προκαλούσε θλίψη αυτή η εικόνα.

Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως η μοναξιά θα με έφερνε αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό.Με όσα ήμουν και με όλα εκείνα που δεν ήμουν.Εγώ έφταιγα,με τη συμπεριφορά μου.Στη παρέα μου με ανέχονταν και η οικογένεια μου δε μπορούσε να κάνει αλλιώς,εκείνοι με μεγάλωσαν έτσι.Κακομαθημένη και απαιτητική.Στο κύκλο μου με θεωρούσαν αξιαγάπητη γιατί είχα αυτό το όνομα.<Σάντερς> της γνωστής οικογενείας με τα πλοία.Εδώ όμως δε με ήξερε κανείς και όσο και να ήθελα να παίξω κάποια άλλη μου ήταν δύσκολο.Μου έλειπαν όλοι,όλοι εκείνοι που μαζί τους ένιωθα καλά.Με αυτή τη σκέψη αποκοιμήθηκα στην άμμο.

Δεν ήξερα τι ώρα ήταν και ούτε άνοιξα τα μάτια μου, όταν ένιωσα κάποιος να με σηκώνει.Το αίσθημα της ασφάλειας με κυρίευσε και απλά τύλιξα τα χέρια στο λαιμό του.Την επόμενη στιγμή βρισκόμουν στο κρεβάτι, αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι έγινα μια σταλιά και συνέχισα τον ύπνο μου.Όταν ξύπνησα ήταν σχεδόν μεσημέρι.Φορούσα ακόμα το φόρεμα και εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκα τι είχε γίνει, αλλά το έβγαλα απο το μυαλό μου σχεδόν αμέσως.Έβαλα μαγιό και έτρεξα για μια βουτιά.Δεν κολύμπησα πολύ καθώς πεινούσα και ήθελα απεγνωσμένα έναν καφέ.Φόρεσα το διάφανο φόρεμα που είχα για τη παραλία και αποφάσισα να πάω στο μπαρ.

Ο Πολ βρισκόταν εκεί και μόλις με είδε η χαρά φάνηκε στο πρόσωπό του.''Καλημέρα!Περίπου δηλαδή'' είπα και εκείνος μου φίλησε το χέρι.''Σήμερα έχει καφέ για μένα?'' ρώτησα ''Για σένα έχει οτι θες'' τουλάχιστον αυτός με έκανε να νιώθω καλά.Και μόλις το μελέτησα ο Τομ έκανε τη παρουσία του αισθητή.Εμφανίστηκε με μια ψηλή καμπυλωτή γυναίκα που όλα πάνω της ήταν πλαστικά.Άθελά μου στράβωσα το πρόσωπο,με είχε παρασύρει η σκέψη.Τη πήρε απο το χέρι και με πλησίασαν.Δε καταλάβαινα το λόγο και βασικά δεν υπήρχε.Στάθηκαν μπροστά μου και την έπιασε απο τη μέση ''Τζένη απο δω η Άντα,νοικιάζει ένα απο τα σπίτια της παραλίας'' η κοπέλα μου χαμογέλασε γλυκά και έκανα το ίδιο ''Άντα, η Τζένη έχει αγοράσει μια κατοικία και είναι ψυχολόγος.Όποτε τη χρειαστείς στη διάθεση σου.'' νομίζω πως αμέσως έγινα άσπρη και μετά κόκκινη.Το δέρμα μου με έκαιγε ''Δεν είμαι σίγουρη,αν κρίνω απο τη δουλειά που έχει κάνει σε εσένα.'' εκείνη έμεινε άφωνη και εγώ απλά πήρα το καφέ μου και έφυγα.

Τον άκουσα να ζητάει να τον συγχωρέσει και ερχόταν απο πίσω μου.Περπατούσα νευρικά και γρήγορα.Ένα λάθος βήμα και ο καφές μου έπεσε.Έφτανα στα όριά μου και γεμάτη νεύρα γύρισα απότομα ''Είσαι μεγάλος μαλάκας!'' φώναξα και έκανα να συνεχίσω το δρόμο μου.Είχα σχεδόν φτάσει στο σπίτι μα με σταμάτησε.Μπήκε μπροστά μου και τα δάχτυλά του έκλεισαν τα μπράτσα μου.Με πίεζε και οι ώμοι μου ανασηκώθηκαν.Έσφιγγα τα δόντια και προσπαθούσα να μη κλάψω απο θυμό.

''Κάτι πιτσιρίκια σαν εσένα κακομαθημένα και χωρίς τρόπους τα ξέρω καλά.Και αν ο πατέρα σου δε σε έμαθε τίποτα,θα σε μάθω εγώ.'' άρχισα να τινάζω το κορμί μου για να ξεφύγω.Δεν ήθελα να τον ακούσω άλλο,δε μπορούσα.''Άφησέ με,με πονάς'' δεν έδωσε καμιά σημασία ''ΚΟΙΤΑ ΜΕ'' φώναξε και το σώμα μου πετάχτηκε ''Μάζεψε το στοματάκι σου για να περάσεις καλά.'' ηρέμησα και χαλαρή είπα ''Πολύ ευχαρίστως,αρκεί να μη σε ξαναδω μπροστά μου'' με τράβηξε μπροστά του και το στο πρόσωπό μου φαινόταν οτι δεν άντεχα τη πίεση.Δεν είχα ξανανιώσει έτσι,ούτε ο πατέρας μου δε με είχε πονέσει ποτέ.Έσκυψα το κεφάλι και ξέσπασα.Δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια μου και αμέσως χαλάρωσε τα χέρια του.Με έκλεισε στην αγκαλιά του και το έκανε χειρότερο.''Σταμάτα'' είπε αλλά δε μπορούσα.

Ούτε η ίδια δεν ήξερα γιατί έκλαιγα,ούτε η ίδια!