Και όλα πήραν το δρόμο τους,εκείνον που οι θεοί είχαν χαράξει τελευταίο.Πέταξαν τα ζάρια στον αέρα αφού η Άντα τους έδειξε πως όσες φορές και να την έπαιζαν πάντα θα κέρδιζε γιατί τελικά ο άνθρωπος συναντά τη μοίρα του σε εκείνο το μονοπάτι που διάλεξε για να την αποφύγει.
Έμαθε πως δε χρειαζόταν ο πατέρας της να τη διδάξει τίποτε, γιατί ζώντας τη δική της ζωή,κάνοντας τις δικές της επιλογές,τα σωστά και τα λάθος, βρήκε τον εαυτό της,βρήκε το σκοπό στο κόσμο αυτό.Ανακάλυψε πως σε έναν άγγελο δε χρειάζονται τα φτερά για να πετάξει μα μια καρδιά έτοιμη να πολεμήσει για το άδικο.
Ο Τομ τιμωρήθηκε αφού έζησε για ένα χρόνο πεταμένος σε ένα κελί τόσο μικρό όσο και εκείνος.Ένας ανθρωπάκος που επέλεξε να παίζει πάντα έναν ρόλο στη ζωή του.Έναν ρόλο που ακόμα και ο ίδιος ξεγελάστηκε απ'αυτόν.Δε τον επισκέφτηκε κανείς παρα μόνο ο αδερφός του.Επέλεξε όμως να μη τον δει,ντρεπόταν και δεν άντεχε.Είχε χάσει τη ψυχή του και μέσα στο μικρό κελί κατάλαβε για πρώτη φορά πως του είχε απομείνει ακόμα λίγη.
Όταν η πόρτα του κελιού άνοιξε και τον άφησαν ελεύθερο,δε καταλάβαινε τι είχε συμβεί.Η ανακοίνωση ξεκάθαρη.Η Άντα είχε αποσύρει τα πάντα και σε ένα χαρτάκι του έγραψε
ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ
Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής του το πήρε εκείνη τη στιγμή.Τόσα χρόνια για να μάθει οτι η συγχώρεση είναι εκδίκηση και τιμωρία μαζί.Μπήκε στο αμάξι του και έφυγε χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, μα δε τον ένοιαζε.Ήθελε να της μιλήσει αλλά δεν έβρισκε τις λέξεις,όλες φάνταζαν φτωχές και λίγες.Αποφάσισε για μια φορά να παίξει παιχνίδι με τον εαυτό του.Έτσι έκλεισε τα μάτια και πάτησε το γκάζι!Εκεί είδε τη μάνα του,το πατέρα και τον αδερφό του.Εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσε και ύστερα την Άντα.Τότε ένα δάκρυ κύλισε και το αμάξι έσπασε τα κάγκελα της γέφυρας και τον παρέδοσε στη δική του μοίρα.Είχε βρει το τρόπο να σώσει εκείνο το μικρό κομμάτι ψυχής που του απέμεινε.
Ο Μάρκους δεν έκλαψε, μα η Άντα ήξερε πως μέσα του ένα κομμάτι είχε πεθάνει μαζί με τον αδερφό του.Έζησαν στο οικισμό της καρδιάς τους ευτυχισμένοι και δωσμένοι ο ένας στον άλλον,μα πάντα τον θυμόντουσαν.Κράτησαν μια φωτογραφία του που κοίταζαν εκείνα τα βράδυα που λέγανε την ιστορία της ζωής τους.Γιατί γνώριζαν πως οτι άντεξαν τους έκανε να είναι μαζι.Τίποτα δε θα πέταγαν και τίποτα δε θα ξέχναγαν και εκείνος ήταν ένα σημαντικό μέρος.Δε παντρέυτηκαν ΠΟΤΕ,ζώντας ελεύθεροι έτσι δε χώρισαν και ΠΟΤΕ.
Μεγάλωσαν τον Έρικ με οδηγό την ελευθερία και το δίκαιο και άφησαν το παιδί τους να ανοίξει τα δικά του φτερά.Η Άντα είχε σκίσει τη λίστα με τα ΠΟΤΕ,δε της χρειαζόταν πια, κατάλαβε πως οσα και να πει η ζωή θα είναι πάντα μια έκπληξη.Είχε την αγάπη οδηγό και δε χάθηκε ξανά.Ο πατέρας του Μάρκους έμεινε κοντά τους και συχνά η Τίνα έφερνε τα εγγόνια του στον οικισμό.Αν τη παρατηρούσες θα έβλεπες ένα πλάσμα που δεν έμοιαζε με εκείνο που είχαν γνωρίσει.Ήσυχη,ταπεινή με μια μόνιμη θλίψη στα μάτια και η Άντα σκεφτόταν πως μόνη της πλέον είχε βρει τη δική της τιμωρία.Έτσι δε μίλησαν ΠΟΤΕ για οτι συναίβει.
Και όλα πήραν το δρόμο τους χωρίς να ξέρει κανείς το τέρμα, μα τι σημασία έχει αφού έτσι είναι η ζωή.Κάθε βήμα που κάνεις ΠΟΤΕ δε ξέρεις τι θα συναντήσεις παρακάτω,μα συνεχίζεις ακόμα και στο σκοτάδι.Για αυτό να τη παίρνεις όπως έρχεται γιατί ο άνθρωπος έχει τρία δεδομένα, να γεννιέται,να ζει και να πεθαίνει. Μόνο που υποφέρει οταν πεθαίνει αλλά ξεχνάει να ζήσει.
Όσα ΠΟΤΕ να πεις στη ζωή σου άλλα τόσα θα ακυρώσεις γιατί είναι ένα ρίσκο να δεσμεύεσαι στον εαυτό σου ξέροντας πως οτι και να κάνεις κάποια μέρα ίσως οι θεοί να ρίξουν τα ζάρια και στο δικό σου όνομα.
Και ενώ είναι καλό να μη λες ΠΟΤΕ,εμένα όμως η ιστορία με έμαθε εκείνα τα ΠΟΤΕ που αξίζει να ρισκάρεις
ΠΟΤΕ μη φοβηθείς τι θα απογίνεις
ΠΟΤΕ μην εξαρτηθείς απο κάποιον
ΠΟΤΕ μη ξεχάσεις να ζήσεις
ΤΕΛΟΣ
