Χρυσάφι

Μιας ώρας

"Να χανομεν αδέλφια,πατρίδα και γονείς.Τους φίλους,τα παιδιά μας κι όλους του συγγενείς.Καλυτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"

Η Θεοφανώ προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία

"Βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη, την καρδιά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.Το γνωρίζεις φαντάζομαι?"

"Για αυτό το είχα κλειδωμένο"

"Συναναστρέφεσαι με αγάδες, πασάδες,μπειδες,μια έρευνα να διέταζε κάποιος,μια"

Η Θεοφανώ κάθισε πάνω στο σακί

"Για αυτό σου είπα να έρθουμε εδώ κάτω"

"Πες μου"

"Αυτή η αποστολή αφορά μια άλλη πατρίδα,τη δική μας,Θεοφανώ.Ποιος σκλαβωμένος δε λαχταρά τη λευτεριά του?Τη λευτεριά του τόπου του κι αν δε πατήσει ξανά το χώμα του"

"Αντρέι εμάς αυτή η πατρίδα μας ξερασε,εμένα εδώ και σένα στη Ρωσία"

"Οι φαμίλιες μας το έκαναν.Θεοφανω, Ελλάδα δεν είναι μόνο η Μάνη"

Η Θεοφανώ δε μίλησε

"Να φανταστώ δε πηγαινες μόνο στη Ρωσία,έτσι?"

"Όχι"

"Αντρέι, πρέπει να φύγουμε το συντομότερο.Θα μας εκτελέσουν εν ψυχρώ.Τι να σε κάνω ήρωα αν είναι να μαυροφορεθω?"

"Δε προσπαθω να γίνω ήρωας, Θεοφανώ"

"Το ξέρω "

Η Θεοφανώ σηκώθηκε και τον τράβηξε σε μια σφιχτή αγκαλιά που ξαφνιασε και τον ίδιο

"Απλά φοβάμαι,Αντρέι"

"Το ξέρω,καρδιά μου"

"Πότε θα φύγουμε?"

"Σε δύο εβδομάδες το πολύ"

Η Θεοφανώ δάγκωσε τα χείλη της και κουρνιασε περισσότερο στην αγκαλιά του

"Πάμε πάνω,ίσως έρθει η Γκιονουλ"

~~~

Η Θεοφανώ κρατούσε τον Τζανέτο στην αγκαλιά της και ο Αντρέι την είχε στην αγκαλιά του

"Πες του εκείνο το νανούρισμα"

"Ποιο?"

Ο Αντρέι κατάλαβε και ξεροβηξε πριν ξεκινήσει

"Χρυσάφι της Ανατολής & Ασημί του πελάγου
Ζεστό φιλί ν αρματωθεις κι απ' το κακό φυλάγου"

"Εγώ θα υφανω φυλακτά στ αλόγου σου τη χαίτη""Πουλάκι μ άντρας σαν γενεις τη μάνα πρόσεχε τη"
"Κοιμήσου μες τον κόσμο μου πανοργιε αητέ μου"