Χρυσάφι

Θεοφανώ Λάσκαρη

Η Θεοφανώ ένιωσε κενή και με ένα τεράστιο θάρρος να τη βαραίνει στο στήθος.Τοσους μήνες λόγιαζε για σύμμαχο τη φόνισσα του τουφεκιού της.
Από ειρωνία της τύχης βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στη Μάνη δίχως τον Αντρέι και να μπει στον πύργο των Λασκαραίων.Για ώρα περπατούσε στους διαδρόμους δίχως συγκεκριμένο προορισμό μέχρι που γύρισε και κλειδώθηκε στον οντά της

"Χρυσάφι της Ανατολής κι ασημί του πελάγου"

Η Θεοφανώ τραγουδούσε καθώς έπλεκε τα μαλλιά της.Είχε αρχίσει να μη νοιάζεται αν θα την ανακαλύψουν,το να συναντήσει τον άντρα της και ίσως το γιό της θα ήταν για εκείνη ευτυχές τέλος.

Αφότου στερέωσε τα μαλλιά της με τις φουρκέτες φόρεσε τα χρυσά σκουλαρίκια της και βγήκε έξω.

"Ασημίνα μου,τι ομορφιές είναι αυτές"

"Σε ευχαριστώ πολύ,Μορφούλα μου"

"Αυτά τα σκουλαρίκια που τα βρήκες?"

"Τα χα φέρει κοντά αλλά δε τα χα μαγαβαλει.Σημερα ένιωσα πως ήθελα"

"Μπράβο κοκονα μου έβγαλες και τα μαύρα.Ετσι,εισαι νέα κοπέλα"

"Φέρε να πάω τους καιβέδες"

"Έτσι μου ρχεται να σου ψήσω και σένα ένα.Με το φόρεμα της κυρας μοιάζεις και συ με κυρά"

"Ίσως γιατί ήμουν κάποτε"

"Αχ κορίτσι μου όμορφο"

Η Τσαντουλα την αγκάλιασε και η Θεοφανώ την αγκάλιασε και κείνη

Η Θεοφανώ ανέβηκε στα τείχη και κάθισε λίγο

"Ασημίνα,τι κάνεις εδώ πρωινιατικα?"

"Ήθελα λίγο να δω τον ήλιο από δω πάνω,θα ξανακατεβω"

"Τωρα θα τρώνε οι αφέντες,κάτσε λίγο αν θες,η αλήθεια είναι πως σήμερα είναι μια πολύ όμορφη μέρα"

Η Θεοφανώ αφού κάθισε λίγο κατέβηκε και έφυγε.Ειχε την ανάγκη να νιώσει τη θάλασσα στο δέρμα της

"Δε ξέρεις πόσο λατρεύω τη θάλασσα"

"Και γω"

Η Θεοφανώ έβγαλε τα παπούτσια της και βούτηξε τα πόδια της στην άμμο και έπειτα στο νερό

"Χρυσάφι της Ανατολής & Ασήμι του πελάγου,όπως η παραλία τούτη.Εγω είμαι η θάλασσα το κύμα που έρχεται πάντα με λαχτάρα να σε ανταμώσει,ότι και να γίνει, όπως το κύμα ξαναγυρίζει για και την παίρνει λίγη λίγη κοντά του,έτσι και γω"