Bogini Ognia Niebieskiego | TOM I

Rozdział XII

Askarion, 1441 r.

Gdy statek przycumował do portu, a my zeszliśmy na ląd, poczułam na skórze rześkie i cieple powietrze, wypełnione delikatnymi zapachami zupełnie obcych mi roślin i różnorodnych kwiatów. Jeden z nich czułam wyjątkowo dobrze. Lawenda.

Z zapartym tchem wpatrywałam się w przepiękne królestwo położone na klifie, gdzie na jego najwyższym wzniesieniu znajdował się przepiękny pałac. Budowla była o wiele potężniejsza niż zamek w zaśnieżonej Felirei. Jednak to, co zwróciło moją uwagę to biel. Felirea była królestwem przykrytym białą pierzyną śniegu, zaś Askarion tworzyły białe budowle. Bujna i kwitnąca roślinność otaczała każdy budynek. Kolorowe kwiaty tworzyły przeróżne wzory, a zielone korony drzew były idealnie przystrzyżone.

Przed moimi oczami ukazały się dwa, białe powozy na cieniutkich złotych kołach zaprzęgnięte w trzy pary, równie białych koni. W świetle słońca, kwiatowe wzory w kolorze lawendy na drzwiach powozów niemal się mieniły. Członkowie załogi znosili bagaże Kathariny i układali w odpowiednim miejscu, a my czekaliśmy aż skończą, gdy nagle przed nami pojawił się Kastiel. Wyglądał tak, jakby przez ostatnie dwa tygodnie w ogóle nie walczył z chorobą morską. Żadnych oznak zmęczenia ani podkrążonych oczu. Ze splecionymi na piersiach rękami wpatrywał się uważnie w Katharinę.

– W końcu mam okazję z tobą porozmawiać. – Prawy kącik ust nieco się uniósł, choć w jego spojrzeniu nie dostrzegałam ani cienia rozbawienia. – Wybacz, że nie uczyniłem tego wcześniej, ale źle się czułem.

– Mam nadzieję, że moje ziółka pomogły – odparła z drżącym głosem. Co chwilę zerkała na mnie, jakby upewniając się, czy aby na pewno przy niej jestem.

Bała się, wiedziała kto, a raczej co przed nią stoi. Doskonale zdawała sobie sprawę z śmiertelnego niebezpieczeństwa.

– Nie pomogły. Zbędna fatyga.

Spojrzałam na niego zaskoczona jego oschłym tonem. Alexander stojący nieopodal parsknął ze śmiechu, ale milczał.

– A teraz mi powiedz, jak się nazywasz.

– Przecież wiesz... – W jej głosie słyszałam coraz większy niepokój. – Mam na imię Katharina.

Uniósł brew uważnie jej się przyglądając. Sprawiał wrażenie, jakby jej nie wierzył.

– Imię znam. – Zbliżył się niebezpiecznie blisko. Miał ja na wyciągnięcie dłoni.

Odruchowo również się zbliżyłam, ale nie ośmieliłam się chwycić za broń. Tuż obok stal Nilven, równie mocno zdenerwowany jak ja.

– Katharina Delacrua... – urwała, bo dłoń Kastiela błyskawicznie zacisnęła się na jej szyi.

Złotowłosa wrzasnęła, ale dźwięk był krótki, bo gdy palce silniej oplotły jej szyję, nie była w stanie wydobyć z siebie nawet najcichszego szmeru. Błyskawicznie dobyłam swoich katan, które jeszcze chwilę temu znajdowały się na moich plecach. Ostrza wymierzyłam wprost do szyi Kastiela, który nie odrywał wzroku od Kathariny.