HIM Loving so Bad- CS #3 B1

💋Hopeless💋

Chapter Nineteen

Ang nangyari noong isang araw ay nalaman ng mamita niya, kaya sobrang inis ito sa kanya. Ngunit naiintindihan niya naman ang lola niya. Hindi din biro ang naging pasanin nito, at siya iyon. She was admitted to one of the hospital in Manila at tanging lola niya lang ang siyang sumalo sa lahat ng gastusin. Walang inang umuwi at nagpakita man, kaya naiintindihan niya ang magkahalong inis at pag-aalala nito sa kanya.

Habang nakahiga ay narinig niya ang bawat iyak at hagulhol ng lola niya. Sino ba namang hindi maiyak, sobrang laki kaya ng gastusin. Mas lalo lang ang naging pag-alala nito nang sinabi ng
ng Cardiologist niya na she must undergo a heart transplant. Pero paano yon? first she must went through a long list of patients na nauna ng nagpalista sa kanya, maliban na lang kung may donor na pipiliin siyang maging benificiary, which she knew suntok sa buwan ang isipin man lang ito.

Kaya pagkaraan ng dalawang linggo at tuluyan na siyang nailabas ng ospital baon since wala naman rason para manatili pa doon. Sangkatutak na gamot ang naging maintainance niya habang naghihintay pa sa magiging donor niya. Ito'y dagdag na naman sa magiging gastos ng mamita niya. Minsan naisip niya sobrang mapaglaro talaga ang tadhana. Sa lahat pang sakit na ibinigay sa kanya ay sakit pa talaga sa puso. Namumoblema na nga ang puso niya dahil sa pag-ibig niya, at heto ngayon pati puso niya pinuproblema na niya ngayon.

Ilang linggo siyang nasa bahay lang at nadagdagan pa nang malaman ng lola niya na lumabas siya ng walang paalam. Mas lalong ayaw na nitong pumasok siya ng normal na estudyante at sinabihang mag homeschooling nalang. Nalungkot siya at pinilit talaga ang lola niya.

"Ma, paano kung walang donor?"

Sabi niya nang isang gabing kinausap niya ang lola niya. O mas tamang sabihing kinumbinsi niya itong pumasok siya pabalik ng school.

"Don't talk like that!" agad napabaling ang lola niya sa kanya."alam kung meron apo, alam kung may darating" ginagap ng lola niya ang kamay niya.

Nasa sala sila ngayon at nanonood ng palabas sa tv. Naiiyak siya na makitang pilit na pinatatag ng kanyang lola ang sarili para sa kanya. Siya sana ang magbibigay lakas dahil matanda na ang lola niya, pero siya pa ngayon ang naging malaking pasanin nito.

"Let's face it, maliit ang chance na magkaroon ako ng donor, kaya gusto kung mamuhay ng normal kasama ka at ang mga bagay na nakasanayan ko na mamita" Gumaralgal ang boses niya. "at masaya ko itong babaunin, lahat ng magandang ala-ala mamita" Nilabanan niya ang mapapiyok ang boses.

"Apo--

"Please" Pagsusumamo niya pa.

-

-

Sa school para lang walang nangyari. Maliban sa kaibigan niya na daig pa
yata sa mamita niya kung bantayan siya nito. Patungo siya sa canteen nila dahil break na nila, iniwan niya si Gregory na sa mga oras na ito ay nasa CR at sobrang natagalan. Nainip siyang kakahintay dito kaya iniwan na niya ito. Sa canteen ay wala parin pagbabago. What does she expect? na makiayon sa kanyang karamdaman ang buong paligid niya? definitely not! That's why she needs to control her thoughts and emotions bago paman siya basta-basta nalang bubulagta na naman and the next time it'll happen, sa harap na mismo ng madlang people!

Nginitian niya ang bawat estudyanteng nakatagpo. Pagkapasok niya ay agad niyang tinungo ang pwesto kung saan palagi nilang inuupuan ni Gregory at magaan ang pakiramdam na hinihintay ito. Ngunit nang mabagot ay napagpasyahan niya nalang na umorder.

"Toni!"

Nasa kalagitnaan siya nang linya nang biglang may tumawag sa kanyang pangalan. Hinanap niya ito at nang matuon ang tingin sa may entrance ng canteen ay nakita niya si Camaru. Umaliwalas agad ang mukha ng lalaki ng makita siya. Naalala niya ang reaksyon nito nang araw na inatake siya sa sakit sa puso. Hinintay niya ang paglapit nito ngunit nang makita ang kasunod nitong lalaki ay napa-atras siya nang hindi sinasadya.

Nagkatagpo ang kanilang mga mata ng lalaki. On her instinct napahawak siya agad sa dibdib niya na para bang pinoprotektahan niya ito. Even though she felt those butterflies again on the pit her stomach, still she mustn't feel any emotion. Kailangang kontrolin niya ang sarili.

"Calm down baby, calm down" mahinang sabi niya.

Nakita ni Allen ang ginawa niya kaya kumunot ang noo nito. Hiniwalay niya mula dito ang kanyang tingin sa takot na mabasa nito ang nasa isip niya, like he cares anyway!

" How are you? " Agad na tanong ni Camaru nang makalapit na nang tuluyan sa kanya."I'm so glad to see you" Sinsero na sabi pa nito.

"I.. I.. I am fine" Nauutal pa niyang sagot.

Nakita niya kasing nasa likuran na nito si Allen na kung makatingin ay parang may-hinahanap sa kanya.

"I'm so glad to hear that, Kalalabas mo lang daw ng hospital?"

"Oo--noong i--isang linggo pa" Pagak siyang ngumiti.

"Tss!" mahinang sabi ni Allen.

Hindi ito nakaligtas sa pandinig niya, kaya nalungkot agad siya. Wala talaga itong concern sa kanya. Sa ilang araw niya sa hospital, hindi man lang siya nito dinalaw. Napahawak na naman siya sa kanyang dibdib at pinakiramdaman ang sarili. This is one of the reason why the doctor advices her to stop from going to school for awhile. Pero nagmatigas siya. Naisip niyang kung mamatay rin lang naman siya, gusto niyang makita ang lalaking noon pa man ay siyang nagpapatibok ng kanyang puso, and ironically ito rin siguro ang magpapatigil sa pagtibok nito. Tulad nalang ngayon, tila ba hindi ito naniniwalang may sakit siya at kagagaling lang sa ospital.

"I'm sorry about that--

" Okay lang--

" Sono ancora qui! (I'm still here!)" reklamo pa ni Allen.

"Bro! give her a break" sabi pa ni Camaru at nagkatitigan ang dalawang lalaki.

"You know what? You don't have to tell me, I just don't want to see her anywhere where I went to---

"I will!" hinarap na niya ito. "Soon" mabigat ang dibdib na dag-dag niya pa.

Pinigilan niyang tumulo ang mga luhang nagbabadya sa kanyang mga mata. She blinked it all away.

"Fine!" Naguluhang ito sa sinabi niya. "I'm looking forward for that to happen!"

"Fine, please do" Mapait niyang sabi."I'm not here to upset you, hindi ko alam na bawal na pala akong gumala dito sa canteen ng school natin" She smiled bitterly.

She looked at him squared in the eyes. Those cold dark blue eyes na sobrang nagustuhan niya sa binata. Hanggang kailan kaya niya makikita ito. Hanggang kailan kaya titibok ang puso niya para dito.

"Sige na mauna na kayo Camaru at mukhang may period ang kaibigan mo ngayon" biro niya pa.

"Hahahhahah, that's my girl! Bumalik ka na nga!" Nakipag high-five pa si Camaru sa kanya habang ang kaibigan nito ay nakabusangot na umalis. "Don't mind him"

"I couldn't do that! Im always have an eyes on him" Matamis siyang ngumiti sa kaharap.

"Oo nga! Bakit ko nakalimutan yon?"

Natapos ang araw niya nang magaan ang loob. Ngunit may bahagi parin sa kanyang puso ang gustong makita ang kanyang pag-ibig, kaya napagpasyahan niyang gawin ang dati niyang ginagawa.

Ito ay ang hintayin itong dumaan habang nagjo-jogging.

-

-

-

A/N

☺☺☺ ano kaya ang mangyayari sa susunod.?

💜Abangan..💜

🌺Authorim🌺