Labirent Ve Adela

41. Bölüm

Yeni bir bölümle merhabalar 🤍
Kitabi cok bosluyorum farkindayim, ama bir suru bildirim gormeden yapasim gelmiyo, bir syru bildirim gorunce de yapasim gelmiyo. Anliyacaginiz yazarciginiz bu kitabi her ne kadar seviyorsa o kadar sevmiyo🙃

Kafam cok karisik, ama her seye ragmen yazmaya devam etmem lazim bunu biliyorum. En azindan kitabi bitiresiye kadar aktif olucam elimden geldigince.

Bu bittiginde ise yeni bir kitap yazarmiyim emin degilim ama taslaklarda simdiden 2 kitap tasarliyorum, paylasabilirim her an

Sizce Elvisin Adelaya ne gibi bir zarari olmus olabilir? Ona neler yasatmis olabilir? (Caktirmayin bende daha neler yasattigini dusunmedim🤗🤗)

Of cok uzattim guzel ciceklerim iyi okumalar🌺🎀

////////

"Hey, Adela! Uyansana ya, of Adela of!"

Duyduğum sesler ve birisinin kafama vurmasının verdiği rahatsızlıkla istemeyerek de olsa gözlerimi hafifçe araladım

"Ne var Newt ya" Karşımda ki kişinin kim olduğunu seçememiştim fakat güneş ışığının etkisiyle sarı parlayan saçlar onun Newt olduğunu düşünmemi sağladı.

Yanmaya başlamış gözlerimi geri kapattığımda karşımda ki tekrar konuşmaya başladı

"Newt mi? İnanılmazsın. İlk önce Minho diye mırıldan şimdi ise Newt!"

Duyduğum şeyler hem kaşlarımın çatılmasını hem de gözlerimi açmamı sağlamıştı.

"Elvis? Ne yapıyorsun ya! Neden uyandırdın beni?"
Elvis hafifçe kıkırdamaya başladığında bende neler olduğunu sorgulamaya başlamıştım.

Daha yeni kalkmış olduğum için kafam çok bulanıktı sanırsam. Ben nerde uyumuştum ki? Ah, doğru. Ağaç! Sanki bir odam, yatağım yokmuş gibi bir ağaç gölgesinde uyumuşum!

Elvis bir anda ciddi bir hâle büründüğünde elbette ki meraklanmıştım

"Elvis, iyi misin? Bir şey mi oldu?"

"Size söylemeli miyim hiç emin değilim, bu yüzden sana danışmaya geldim"

Kaşlarımı çatıp tekrar konuştum
"Neyden bahsediyorsun Elvis? Açık konuş"

Elvis saniyeler boyunca duraksadı. İkilemde kalmıştı sanki, anlatmalı mı anlatmamalı mı emin olamıyordu. Ardından kendini toparlayıp konuştu
"Burda ki en azından bir kaç kişiyi de olsa çıkartabilirim. Yani ben değil aslında, Thomas yapabilir"

İçimde ki merak git gide artıyordu
"Şunu doğru düzgün anlatsana ya! Nasıl yapabilir ki böyle bir şeyi?"

Kekeleyerek konuşmaya başladı, cümlelerini toparlamakta zorlanıyordu. Sanırım benim onu anlamayacağımı düşünüyordu.

"Bak, ben buraya gönderilmeden önce ki bir çok anımı hatırlıyorum-"

Gözlerimi devirip konuştum
"Orasını öğrendik zaten geç"

"Sus ve dinle sadece Adela" Bir anda kekelemeyi bırakıp gayet de ciddi bir şekilde konuşmaya başladığında ona devam etmesi için kafamı salladım

"Buraya gönderilmeden önce ben, Thomas, Teresa ve Bella isyanda çalışıyorduk. Onların ihanetleri yüzünden pek kabul etmek istememişlerdi fakat onlara, özellikle de Thomas'ın kanı için Thomas'a ihtiyaçları vardı. Ben zaten başından beri oradaydım, onlar ise kaçırıldıktan sonra geldiklerinde eskiden olduğu gibi çalışan olarak devam ettiler. Elbette ki onların amacı kötü değil, içeriye sızıp sizi kurtarmaya çalışıyorlardı. İsyanın Thomas'ı buraya gönderme sebebi sizi burdan çıkartıp İsyan'a teslim etmesiydi, ancak görüyorum ki Thomas'ın bunu yapma gibi bir isteği yok."

Bunca dediklerinden sonra derin nefesler alıp boynunu kaşıdı, ardından ise devam etti.

"Yani demek istediğim, Thomas bir şekilde, belki asansör yoluyla Teresa ya da Bella'ya ulaşabilirse bizi burdan çıkarmaya yardımcı olabilirler"

Elvis lafını bitirdiği gibi ben konuşmaya başlamıştım "İsyan bizi fark edecektir Elvis, onca kişinin yokluğunda, yani bilemiyorum"

Kafasını iki yana sallayarak konuşmaya devam etti "Bu yüzden hemen herkesi çıkaramayacağız! Önce bir kaç kişiyi önden gönderip ordan bizlere yardımcı olmalarını sağlarız"

Aslında yapabileceğimiz bir şeydi fakat yakalanırsak neler olacağını tahmin bile edemiyordum. Bizi buraya koymuş insanlar kim bilir daha neler yaparlardı.

"Pekala, gidip bu 'plan' işini Thomas'a anlat. Mümkünse de şimdi beni yalnız bırak"

Elvis aniden ayağa kalktığında bende uykuma geri dönmeye çalışıyordum ki aklıma bir şey gelmişti
"Elvis!"

Elvis aniden bana döndüğünde yüzünde 'ne var?!' dercesine bir bakış vardı

"Ya, geçmiş diyordunuz. Benimle ilgili bir şeyler konuşuyordunuz Thomas ile! Nolur anlat şunları, kızmayacağım!"

Elvis aniden sendeler gibi oldu ama yanında ki ağaca tutunup ayakta kalmayı başardı. Anlatmak istemediği zaten her halinden belliydi ama şansımı zorlamaktan zarar gelmez.

"A-Ah, sonra görüşürüz Adela!" Yanımdan koşar adımlarla uzaklaşmaya başladığında derin bir nefes alıp bir süreliğine konuyu kapatmaya karar vermiştim. Belli ki öğrenmemem gereken şeyler vardı ve ben her ne kadar merak etsemde susacaktım.

Konuştuklarımız aklımda dönerken gözlerim yakınımda olan asansörü buldu. Acaba başarabilir miydik? Şu Teresa ve Bella bize yardımcı olur muydu? Ya yakalanırsak!

Bu sorularımı aklımın bir köşesine fırlatıp ayağa kalktım ve asansöre doğru ilerledim. Asansörün yanına vardığımda kapaklarını açtım. Bunları neden yaptığım hakkında hiç bir fikrim yoktu ama içimden bir ses devam etmem gerektiğini söylüyordu

İçine baktığımda tamamen boştu. Bir şey bulmayı umut ediyordum fakat hiç bir şey yoktu.

Ben asansörün içine bakmaya devam ederken arkamdan bir ses duydum

"Adela!" Beklemediğim ses aniden duyulunca dengemi sağlayamamış, asansöre doğru sendelemiştim. Sanki o da bunu bekliyormuş gibi asansör aniden büyük bir hızla aşağıya inmeye başladı ve ortada sadece büyük bir boşluk kalmıştı.

Ben o yöne doğru düşerken arkamda ki kişi son anda kolumdan tutup beni çekmişti. Her kimse ona gerçekten minnettardım.

"Dikkatli olman gerekiyor Adela! Ne işin var burda?" Hala kolumu tutan Newt'e döndüğümde o anne modunu açmış beni azarlıyordu

"Bilmiyorum, içine bakmak istemiştim.."

Newt hala bırakmadığı kolumdan beni çekip asansör boşluğundan daha da uzaklaştırmıştı.
O sırada artık duymaya alıştığımız, tüm Kayran'ı kaplayan o kulak ağrıtan ses duyulmaya başladı

Ellerim hızla kulaklarımı kapatmaya gittiğinde Newt'in beni duyması için bağırarak sordum "Newt yine ne oluyor ya!"

Gerçi bunu sormam saçmaydı. Ben geldim geleli Kayran'da asansör hiç olması gereken zamanda gelmemişti.

Kayran halkı artık olacakları pek umursuyor gibi gözükmüyordu, her biri merak etse de uzakta bir köşeden izliyorlardı olanları. Alışmışlardı, bizde öyle.

Newt bir hışımla asansörün kapaklarını açtığında içerisinde olan bir insan göremedik. Çünkü birisini göndermemişlerdi...

//////////////

Oof kestikk!🌺🎀
Usenmesem daha uzun yazicaktim bu bolumu ama hadi olsun

Cok ozledim sizi, 2 gun once (19 Haziran) kitabin 1. Yil donumuydu. Aslinda o gune ozel uzun bir bolum yazicaitim, baslamistim da ama bos bir vaktim hic olmadi😔