12 Şubat 2003
Adem eve girdiğinde kapıyı kapattı sessizce. Bütün ev ahali derin bir uykuda olmalıydı.
Sessiz ve yavaş adımlarla odasının önüne kadar gelmeyi başarmıştı. Kapıyı sessizce açıp abisinin uyanmamasına dikkat ederek kapattı. Abisi ile aynı oda da kalıyordu maalesef.
Üstündeki hırkayı çıkarıp sandalyenin üstüne astı ve pantalonunun düğmesini çözmeye koyuldu.
Babası, annesi ve abisiyle yaşıyordu Adem. Abisi ondan beş yaş büyüktü ve eve yardım etmek için çalışıyordu. Babası her ne kadar oğlunu okuyup adam olması için uğraşsa da o illa eve ekmek parası getireceğim diye tutturarak okumamayı tercih etmişti.
Adem öyle yapmayacaktı, ne kadar geç kalırsa kalsın okuyacaktı ve istediği mesleği yapacaktı... Doktorluk.
Altına pijamasını geçirdiğinde yatağına, yorganın içine girdi ve saatler önce olanı düşündü.
Kerem ağlamasını durdurduktan sonra hiç bir şekilde ağzını açmamış, ona yardım eden Adem'i izlemişti. Sekerekte olsa eve götürmeyi başarmıştı Adem.
Yol boyunca sadece nefes alışverişleri duyulmuştu ikisinin, bu bile yeterliydi aslında.
Adem gözlerini kapatıp kendisini uykunun kollarına bıraktığında direkt uykuya daldı.
13 Şubat 2003
Adem erkenden evden çıktığında Kerem'in evinin yolunu tuttu. Normalde ikisi okul yolunda kesişirlerdi ama Kerem'in bileği gerekçesiyle tek başına yürüyebileceğini sanmıyordu.
Evin önüne geldiğinde zile bastı ve bekledi. Saniyeler sonra otomatik kapı açıldığında Adem içeri adımladı ve merdivenlerden dördüncü kata çıktı.
Kerem kapıyı açtığında şaşkınca gelen Adem'e baktı.
"Adem?"
"Günaydın, ben şey diye düşündüm belki ayağın yüzünden yürüyemezsen falan. Yardım için. Yürümen için, okula. Okula gitmek için." Adem doğru düzgün cümlesini kuramıyordu bile.
Kerem onun bu haline gülümsediğinde Adem bakışlarını kaçırdı. Ne ara böyle konuşamaz olmuştu anlayamamıştı Adem.
"Tamam, sen bekle beni." dedi Kerem. Adem ona baktığında Kerem'in sağ ayağına fazla basmadan odasına doğru ilerlediğini gördü.
Adem tuttuğu nefesi geri verdiğinde elini kalbine götürdü. Davul gibiydi.
"Sana n'oluyor acaba?" diye sordu kalbine doğru. İki defa göğsüne vurdu yavaşlaması için ama nafileydi. Kerem'i düşündükçe daha çok artıyordu hızı.
Kerem görünür olduğunda yutkundu. Okul kıyafetleri içerisinde bile kusursuz görünüyordu. Kerem okulda her zaman popülaritesi yüksek, yakışıklı çocuk olmuştur.
Ona teklif eden okulun güzel kızlarını hiç düşinmeden reddederdi. Hiç kimse bunu niye yaptığını anlayamazdı. Adem bile...
Kerem zorla ayakkabısını giydiğinde sağlam olanın bağcıklarını bağlamıştı ama sıra acıyan bileğine geldiğinde zorlanmıştı.
"Dur bekle." dedi Adem. Kerem'in önünde diz çöküp ayakkabısının bağcığını bağlamaya koyuldu. İpleri birbirine geçirip bağladığında ayağa kalktı ve Kerem'e baktı.
Kerem ona ışıltılı, minnet dolu gözlerle baktı. "Teşekkür ederim." deyip bakışlarını kaçırdı. Kerem'in yanakları hızla kızarırken onunla beraber Adem'inkilerde kızarmıştı.
Adem, Kerem'in koluna girip yürümesi için yardım etti. Beş dakşkanın ardından merdivenlerden inmeyi başardıklarında Kerem, "Devamsızlığım sınırda olmasaydı iyidi." dedi.
"Senin yüzünden benimki de sınırda." dedi Adem. Kerem ona kıkırdayıp önüne döndi ve birlikte apartmandan dışarıya adımladılar.
Adem kolunu Kerem'in beline sarmış, Kerem ise kolunu Adem'in omzuna atmıştı. İkili zorda olsa yürümeye başladı.
"Annenler ne zaman gelecek?" diye sordu Adem.
"İki hafta sonra sanırım." dedi Kerem.
Kerem üç gündür evde tek başına kalıyordu ve kendi işlerini halledebiliyordu. Ailesinin ona bıraktığı parayıda dikkatli bir şekilde harcamaya çalışıyordu.
"Sen de kalma mı ister misin?" diye sordu Adem. Kerem anında gözlerini büyüterek ona baktı ve kafasını salladı.
"Evet, çok isterim." dedi. Adem, Kerem'in bu heyecanına gülümseyip önüne döndü.
"Tamam, çıkışta direkt sana gideriz." dedi Adem sarışına.
"Tamam çiçeğim."
