Amaranthine Academy

Chapter 26

Chapter 26: Kirsten

When I opened my eyes, we were already in front of the little girl from earlier. Since the girl was invisible to them, I faced her. I was about to say something to her but stopped when the ground suddenly collapsed. Nang tignan ko ang paligid, tanging ang aming inaapakan lamang ang niyayanig at ang kaharap naming lagusan, na hanggang ngayon ay hindi pa nawawala.

Mula sa aking kinatatayuan, makikita ko kung anong nangyayari sa loob ng kweba. The cave was starting to tremble. Habang pinapanood kung paano yanigin ang buong kweba, bigla kong naisip ang mga nasa loob nito.

"Where's the serpent and the other creatures there?" I asked.

Walang sumagot sa akin kaya bumaling ako sa mga kasamahan ko na hindi man lang ako tinapunan ng tingin at nakatitig pa rin sa loob ng lagusan. Wala akong magawa kung hindi ang balingan na rin ang aking harapan.

Hindi pa rin nawawala sa aking isipan ang mga hayop na nasa loob nito nang bigla silang makitang nagsisitakbuhan papunta rito. Agad kaming humati sa dalawa upang maging daan nila. Hindi lamang mga ahas ang nasa loob ng kweba dahil mayroon ding tigers, lions, at itim na mga ibon. Hindi ko alam kung saan sila galing pero ang mahalaga ay nagawa na nilang makalikas mula roon. Isa-isa silang lumabas sa lagusan, at nagkataon na tuluyang nagiba ang kweba.

When the cave suddenly vanished, the ray from the luminous portal filled our eyes.

Napamulat ako mula sa pagkakapikit nang bigla kong maramdaman ang pagliliwanag ng aking katawan. I was about to panic when I saw my comrades; their bodies were glowing and their eyes brightened. Hindi ko alam ang nangyayari pero ramdam ko ang unti-unting pagbilis ng tibok ng aking puso.

Tunog ng pagkawasak ang siyang sanhi kung bakit ako napatingin sa harapan. The portal cracked.

Lahat kami ay nasa kaniya ang titig dahil ang mga bitak nito ay nag-uumpisa na namang umilaw. Biglang may umiilaw na itim na bilog ang sumiklob sa buong lugar. Ang bilog na ito ay unti-unting pumupunta sa sirang lagusan na para bang kinokolekta nito. Nang mapunta lahat ng ito sa portal, tuluyan na itong nawasak dahilan kung bakit naging mas maliwanag ang kapaligiran. Kasabay ng pagtingkad ng kapaligiran ay siyang paggaan ng aking damdamin.

It's like the curse is finally gone.

Nangyari ang lahat ng iyon na tahimik kaming lahat. No one tried to break the silence at that moment.

Nakatulala pa ako sa nawalang lagusan kasama ang kweba nang biglang may nagsalita.

"Where the hell did the necklaces go? Or did they also disappear?" the empress asked.

Tuluyan nang bumalik ang aking ulirat dahil sa kaniyang tanong. I turned to her since it made sense because the cave was now gone.

Lahat ng mga nilalang ay napabaling sa kaniya pero parang wala lang sa kaniya kahit na tinitignan siya ng mga ito na parang pagkain.

Napangiwi ako kasi nakakatakot ang mga titig nila kasi baka bigla na lang akong lantakan ng mga tigre at leon. Wala naman akong pakialam sa itim na mga ibon at sa ahas.

Isn't it creepy? It's nakakakilabot.

"The necklaces are safe," sumagot ang batang babae. Napatingin ako sa ahas nang marinig ang sagot nito. The serpent repeated what the little girl said.

Wow, he was able to understand me in just one look.

"Where did it go?" she asked again.

"In their rightful owners," sa pagkakataong ito ay ang ahas na mismo ang sumagot sa kaniya. "Our mission lasted here. The curse is finally gone and you all can now live your lives freely in this world. So, this is goodbye. Thank you so much!"