Όνειρα

Κεφάλαιο 3: Πόνος και ελπίδα;

~Ωρίωνας
" Τι ειναι αυτές οι φωνές τέτοια ώρα ;" ακούστηκε η άγρια φωνή ενός άντρα και το κλάμα ένος μωρού σε απόσταση .
Ο άντρας πλησίασε απειλητικά το κορίτσι και στάθηκε απο πάνω της με την πλάτη του γυρισμένη σε εμένα .
Ο άντρας δεν μπορούσε να με δει . Ίσως όμως μπορούσε να με ακούσει . Στα αυτιά των μεγάλων τα λόγια μου ακούγονταν σαν κουδουνάκια που τα παρέσερνε ο άνεμος .
Έφερα το χέρι μου απαλά στα χείλη μου κάνοντας της νόημα να σωπάσει . Την είδα να με κοιτά με ένα συγχισμενο βλέμμα πάνω απο τον ώμο του .
"Τίποτα πατέρα γιατί ; " ρώτησε τάπα αθώα εκείνη παρά την αναστάτωση που της είχε προκαλέσει η παρουσία μου . Μπορούσα να παραδεχτώ όμως ότι το ανθρώπινο κορίτσι ήταν αρκετά καλή ηθοποιός .
" Τίποτα ; " αποκρίθηκε εκείνος ειρωνικά ενώ η όψη του αγρίεψε . " Σήκωσες το σπίτι στο πόδι και τώρα μου λες ότι δεν ηταν τίποτα ;"
" Έκανα εξάσκηση για το θεατρικό του σχολείου ..."
" Με ποιον νομίζεις ότι έχεις να κάνεις ; Με έχεις για χαζό; "
" Μπα-...πατέρα όχι δεν..."
" Δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο από εσένα Ευγενία . Όλο μας αραδιάζεις δικαιολογίες . Δεν μένεις μόνη σου εδώ ξέρεις " τα μάτια του άστραψαν από οργή και το χέρι του υψώθηκε πάνω απο το κεφάλι της .
Είδα τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα και άπλωσα το χέρι μου να τον σταμτήσω . Η παλάμη του πέρασε μέσα απο το λαμπερό μπράτσο μου και προσγειώθηκε στο μάγουλο της . Το μάγουλο της πρήστηκε και τα μάτια της πάλευαν να συνκρατήσουν τα δάκρυα .
Και απομακρύνθηκε έτσι απλά . Ο άντρας που πριν λίγο είχε χτυπήσει το κορίτσι έφυγε βλαστημώντας κάτω απο την ανάσα του . Και το κορίτσι έμεινε εκεί . Στην μέση του κρεβατιού με τα δάκρυα να χύνονται απο τα σμαραγδένια μάτια της .
Ημούν άκαμπτος , παγωμένος . Ανίκανος μπροστά στους εχθρούς του πραγματικού κόσμου .
" Είσαι καλά; " την ρώτησα σιγανά .
" Ναι..." απάντησε σχεδόν ψιθυριστά εκείνη
" Λυπάμαι ..." είπα κοιτάζοντας αμήχανα το πάτωμα
" Μην ζητάς συγγνώμη δεν φταίς εσυ ..." ψέλλισε το κορίτσι
" Κι όμως δεν κατάφερα να σε προστατέψω " απάντησα διστακτικά
" Δεν θα μπορούσες άλλωστε " είπε παραιτημένη " ενα δημιούργημα της φαντασίας μου είσαι απλά ... τίποτα παραπάνω "
Ένιωσες την καρδιά μπυ να θρυμματίζεται . Ήμουν αληθινός . Το ήξερα . Απλώς δεν ήμουν ύλη σαν κι αυτούς . Ήμουν ένα πνεύμα . Μια οντότητα ενωμένη με τα αστέρια που χόρευε κάτω απο το φεγγαροφως .
" Ξέρεις δεν ειμαι δημιούργημα της φαντασίας σου " επέμεινα
" Όπως θέλεις " απάντησε λακωνικά και άφησε την ησυχία να απλωθεί γύρω μας .
Πλησίασα ακόμα πιο κοντά της και άγγιξα απαλά τους ώμους της .
Ξαφνικά το κορίτσι τινάχτηκε ολόκληρο σαν να βγήκε απο λήθαργο .
" Τι κάνεις ; " ψιθύρισε άγρια .
" Προσπαθώ να σε βοηθήσω "είπα γεμάτος σιγουριά . Πλέον ήξερα ότι δεν μπορούσα να αφήσω αυτο το ανθρώπινο κορίτσι μόνη της εδώ . Με τους εφιάλτες του πραγματικού και του ονειρικού κόσμου . " Άσε με να σε βοηθήσω "
Δεν είπε τίποτα . Τα χείλη της έγιναν μια έκτη σχισμή . Τα μάτια της σκοτινιασαν .

                       ~Ευγενία~

Τον εμπιστεύτηκα . Το αγόρι . Εκείνο το δημιούργημα της φαντασίας μου που τώρα ισχυριζόταν ότι ειναι αληθινός . Τον εμπιστεύτηκα . Άλλωστε πλέον δεν είχα τίποτα να χάσω . Κανείς θα έπρεπε να φοβάται ανθρώπους σαν κι εμένα άτομα που είχαν χάσει τα πάντα γιατί πάνω στην απελπισία τους θα προσπθήσουν οτιδήποτε για να πετύχουν τον σκοπό τους .
" Που είχαμε μείνει ;" ρώτησε ο Ωρίωνας σοβαρά  . Η ερώτηση ήχησε στο κεφάλι μου .
" Στο σημείο..." είπα προσπθώντας να μιλήσω χωρίς να ραγίζει η φωνή μου " όπου εσυ προσπθούσες να με βοηθήσεις .  Προσπαθούσε να με βοηθήσεις να κρατήσω τους εφικάλτες μακριά μου . Αλλα βλέπεις δεν μπορώ . Είναι πάντα εδώ μαζί μου "
" Όλα θα πάνε καλά " είπε βάζοντας το χέρι του στο μπράτσο μου . Το έδιωξα άγρια .
" Συγγνώμη..." ψιθύρισα απλά δεν μου αρέσει να με αγγίζουν .
" Δεν πειράζει " απάντησε τραβώντας το χέρι του μακριά . " Θα κάνω ότι μπορώ για να σε βοηθήσω . Το υπόσχομαι "
" Ευχαριστώ .."
Αναρωτήθηκα αν μπορούσε να διαβάσει το βλέμμα μου. Απελπισία . Φόβος. Σύγχυση . Πόνος .
Δεν έδειξε να τον ενοχλεί ο απότομος τρόπος με τον οποίο του φέρθηκα  . Προσπαθούσε να φέρει στην επιφάνεια τον αληθινό μου εαυτό καρφώνοντας με τα βιολετί του μάτια . Προσπαθούσε να με κάνει να αποκαλύψω τι είμαι και τι φόβους έκρυβαν μεσα μου . Δεν θα τον άφηνα .  Ήδη αυτός ο άγνωστος ήξερε ενα πολύ μεγάλο μέρος που κρυβόταν πίσω απο την μάσκα που φορούσα .
"Λοιπόν " αναστέναξε  " Έχω μια ιδέα . Θα το κάνουμε σαν παιχνίδι . Εμεις οι δύο θα κάνουμε μια συμφωνία "

~Ωρίωνας

Φυσικά δεν ειναι αυτός ο τρόπος που δουλεύω με τους ανθρώπους . Τους βοηθάω και δεν ζητώ αντάλλαγμα . Εκείνη όμως ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ίσως και να ανταποκρινόταν σε μια πρόκληση , σε ένα παιχνίδι .
Πρώτη φορά ερχόμουν τόσο κοντά στην ανθρώπινη φύση . Ο κόσμος της , ο κόσμος που εκείνη έβλεπε ήταν πιο περίπλοκος απ'οσο μπορούσε κανείς να φανταστεί. Το αισθάνθηκα τη στιγμή που μπήκα στο μυαλό της . . Ήταν πιο δυνατή απ' όσο φανταζόταν γιατί υπέμεναν κάθε μέρα τα όσα την έκαναν στόχο για τους εφιάλτες .
"Μια συμφωνία ;" ρώτησε μ'ενα χαμένο βλέμμα . Πάλι δενοταν κουβάρι με τις σκέψεις που την απασχολούσαν . Ήταν πολύ βαριές για να καταφέρει να μείνει στην επιφάνεια και βούλιαζε όλο και πιο βαθιά .
"Ναι " τις είπα παιχνιδιάρικα προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα " Θέλω να με βοηθήσεις να βρω τη φαντασία μου , και ίσως , τα όνειρα μου , αλλα θα με αφήσεις κι εσύ να σου μάθω πως να αντιμετωπίζεις τους εφιάλτες . Τι λές ; Σύμφωνοι ;"