Όνειρα

Κεφάλαιο 5: Πτήση ή πτώση

                        ~Ευγενία~
Και για μια στιγμή , για μια μικρή μαγική στιγμή το όνειρο ηταν οδηγός μου. Εκείνο το δευτερόλεπτο σηκώθηκα απο το έδαφος νιώθοντας τελείως ελεύθερη .
Το αμέσως επόμενο όμως καρφώθηκα συγχισμενη στο έδαφος . Η αιτία ηταν μια μικρή , σαν μπιζέλι σκέψη που έφερε την καταστροφή . Η σκέψη ότι θα πέσω.
Κοίταξα απογοητευμένη προς το μέρος του . Επρπε να με θεωρεί πολύ χαζή . Σίγουρα δεν ήμουν η πρώτη που προσπαθούσε , αυτο μπορούσα να το καταλάβω απο το ύφος του . Το στραβό του χαμόγελο όμως με έκανε να πιστεύω ότι ήμουν η μόνη που τα είχε πάει τόσο χάλια .
"Συγγνώμη ..." ψέλλισα αγχωμένα "θα ξαναπροσπθήσω"
" Μην ζητάς συγγνώμη " είπε προσπαθώντας να με ηρεμήσει . " Δεν έκανες κάτι κακό "
" Μα εγω.."
" Έλα " είπε πιάνοντας γρήγορα το χέρι μου χωρίς να το πολυσκεφτεί . " Πάμε ..."
Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη να πετύχω . Άρχισα να ανεβαίνω αργά στον αέρα προσπαθώντας ποκυ σκληρά να μην αφήσω τις σκέψεις να γεμίσουν το μυαλό μου .
Εκείνος χαμογέλασε . Με ενα γλυκό ,πονηρό ,χαμόγελο που άφησε να αποκαλυφθούν τα ολόλευκες δόντια του .
" Ας μην αργούμε " φώναξε ανυπόμονα
Όμως κάτι με κρατούσε πίσω .
" Κι αν ...κι αν πέσω; " ρώτησα και την στιγμή που ξεστόμισα αυτα τα λόγια επεσα πάλι κάτω . Ο φόβος κρατούσε ξανά την καρδιά μου . Δεν ήμουν ικανή να τιθάσευση τις σκέψεις μου . Ηταν σαν ένας ανεξέλεγκτος ποταμός με σκοτεινά νερά .
" Αν πέσεις θα σε πιάσω " είπε κοιτώντας με σαν να ηταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου και με τράβηξε προς την άκρη του μπαλκονιού .
" Έτοιμη ;" ρώτησε με την σιγουριά να διαγράφεται στο χαμόγελο του .
" Έτοιμη " απάντησα εγω με ενα μικρό χαμόγελο . Εμπιστευόμουν έναν άγνωστο σε ενα ταξίδι προς το άπειρο με οδηγό τα χρώματα του ουρανού .