Όνειρα

Κεφαλαιο 7 : Το κοριτσι που καταφερε να πεταξει

~Ωρίωνας
Έφτασα πρώτος στο πάρκο . Είχα κερδίσει . Η εξάσκηση αιώνων βέβαια έπαιξε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του νικητή .
Να ήταν μακριά άραγε ; Γύρισα να κοιτάξω προς το μέρος της . Τότε την είδα . Ένα κορίτσι με Ρόζ νυχτικό να προσπαθεί απελπισμένα να πιαστεί απο κάπου . Είδα το μικρό σώμα της να παρασέρνεται σαν φύλλο απο τον δυνατό άνεμο . Η κραυγή της έσκισε την νύχτα . Η τσακισμένη φωνή της τρύπησε την καρδιά μου . Το κορίτσι που κατάφερε να πετάξει είχε χάσει την ελπίδα του . Ο φόβος την βάραινε , την τραβούσε προς τα κάτω , την έπνιγε .
Άρχισα να πετάω με όλη μου την δύναμη προς το μέρος της . Την έπιασα μαλακα στα χέρια μου . Δεν μιλούσε . Έτρεμε . Ο φόβος ήταν ζωγραφισμένος στα μάτια της .
Την κράτησα σφιχτά αγκαλιά . Όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να την κάνω να πετάξει .
" Ωρίωνα ..." μουρμούριζε εκείνη ξέπνοη " Άσε με κάτω ... θα πάω με τα πόδια σπίτι "
" Μην φοβάσαι εγω είμαι εδώ " της είπα καθησυχαστικά .
" Όχι δεν είσαι " είπε γελώντας πικρόχολα " το ξέρω ότι είσαι απλά ένα κομματι της φαντασίας μου , ένα φάντασμα , μια ομίχλη . Και λυπάμαι που δεν είσαι αληθινός "
Έχωσε το προσωπο της στον ώμο μου προσπθωντας να αποφύγει το βλεμμα μου .
" Ευγενία ..." ψέλλισα " Κοιτά με λίγο ... "
Το πρόσωπο της παρέμεινε κολλημένο στον ώμο μου . Αργά προσπάθησα να πάρω το πρωσωπο της στα χέρι μου σε μια προσπάθεια να την ξεολλησω απο τον ώμο μου .
Η αντίδραση της ήταν απότομη και βίαιη . Έσπρωξε το χέρι μου με δύναμη κάνοντας με να χάσω το κράτημα μου . Για μια στιγμή το κορίτσι βρέθηκε στο έλεος του ανέμου . Την έπιασα πιο σφιχτά αυτή την φορά κρατώντας την αγκαλιά.
" Συγγνώμη ..." της είπα κατανοώντας πλέον πως δεν επιθυμούσε να την αγγίζουν . " Κάνε υπομονή μέχρι να σε πάω σπίτι "
Δεν μίλησε . Σε όλη την διαδρομή είχε τα μάτια καρφωμένα στα φώτα της πόλης . Τα δάκρυα ξεχύνονταν άφθονα και θόλωσαν την όραση της .
" Γιατί κλαις μικρό κορίτσι ;" την ρώτησα τότε
" Γιατί το τέρας θα με πιάσει " μου απάντησε εκείνη
" Δεν θα σε πιάσει όσο ειμαι εγω έδω " της είπα γενναία εγω
" Δεν είσαι εδώ . " εξήγησε " δεν είσαι και πυτε θα είσαι . Είσαι εγω . Είσαι η φαντασία μου . Είσαι ένα κομματι του εαυτού μου "
" Μακάρι να ήμουν " αποκρίθηκα θαρρετα " γιατί αν ήμουν θα αποτελούσα κομματι σου . Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ , οϋτε να νιώσω . Δεν θα είχα επιθυμίες και πάνω από ολα δεν θα πάσχιζα ολους αυτους τους αιώνες να ονειρευτώ έστω και για μια στιγμή "
" Συγγνώμη ..." ψέλλισε ξανά " εγω τα κατέστρεψα όλα ..."
" Δεν κατέστρεψες τίποτα . Σταματήσει να ζητάς συγγνώμη για όλα. Δεν φταίς σε κάτι . Εγω θα ειναι εδώ ..." προσπάθησα να την καθυσηχασω " θα πάνε όλα καλα θα το δεις . "
Άφησα την Ευγενία στην άκρη του μπακονιού της την ώρα που έβγαινε το πρώτο φως της ημέρας .
" Θα ξαναγυρίσω " είπα και κρύφτηκα πίσω από το δέντρο στην άκρη του πεζοδρομίου . Έπρεπε να την προσέχω . Δεν θα άντεχα να πάθει κακό .