Sömürge -Askıda-

-8-

Joseph elinde yazılı kağıt parçalarının üzerinde dikkatli bir çalışma içindeydi. Görüntüler hızlı geçiyor, kimi zaman Joseph farklı mekanlara girip çıkıyor ve yüzü belli belirsiz kişilerle konuşuyor kimi zaman da evdeki kağıt parçasının başına geri dönüyordu. Görüntüler başka bir evin içinde yavaşladı. Joseph yine benzeri bir masada genç bir adamın karşısında oturmaktaydı. Ancak bu sefer oturduğu oda daha geniş ve ferahtı.

"Merak etme. Mutlaka sen de iş bulursun. Hem asgari maaşla rahatlıkla geçinirsin. Annen yok. Tek başınasın. Ev masrafın da yok."

"Sen nasıl iş buldun?"

"Babamın tanıdığı biri vardı. Sağ olsun aldı beni işe."

"Şimdi tanıdık olmadan bir işe girmek çok zor. Ben neredeyse bir aydır arıyorum. Ama bir yerden cevap gelecek gibi."

Yanlarında bir ekran vardı. Orada çok net olmasa da görüntüler akıyordu. Bir süre ona odaklandılar. Ekranda tanıtıma benzer bir şey vardı.

"Yeni başkanımız ve destekçileri sayesinde ülkemizdeki bir çok sıkıntıya bir son verilecek. Artık topraklarınızda sabah akşam çalışmaya son."

Tanıtımı yapan tok erkek sesi susana kadar genç ve kemik gözlüklü, yine demode takım elbiseleri olan bir adamın her açıdan görüntüleri aktı. Sonra adam sanki mikro kamerayla konuşur gibi ekrana bakıp konuşmaya başladı.

"Ülkemiz, savaşlardan önceki bereketine dönecek. Söz verdiğimiz Düzen'i geri getireceğiz. Halkımızın bize inancı bitmediği sürece biz size ömrümüzün sonuna kadar hizmet edeceğiz."

Joseph boğazını temizleyip, arkadaşına döndü.

"Yine Düzen'den bahsediyorlar. Sana diyorum zannedildiği kadar iyi bir şey değil bu. Ekranlarda çok şirin gösteriliyor ama ben okullarına gittim. Kimseye saygıları yok. Ben böyle insanlardan korkarım."

"Öyle deme. Babam da destekliyor. Bence onlar sayesinde yükseleceğiz."

Ve üçüncü video da böylece bitti. Son gördüğüm şey yeni başkanlarının ekranlara yansıyan yüzüydü.

Gözlerimi kapattım. Kafamda Joseph'ın videoları ve bana göstermelik olduğumu söyleyen komutan dönüp duruyordu. Ruhum her geçen gün lime lime oluyordu. Varlığımın anlamsızlığı ve Joseph'ın bana kattığı anlamlar içinde kayboluyordum.

Ertesi gün çekimlerde en az öğrencilerimin karşısında olduğum kadar rahattım. Milyonların gözünde ünlü olmak bile umurumda değildi. Zaten sağlıklarını düşünecek durumda olmadıklarına göre beni de umursamıyor olmalılardı.

Aynı stüdyoda beraber çalıştığım insanlar bana karşı sevecen olmaya çalışıyorlardı. Dün soru sorduğum kadın benim kameralarda ne kadar iyi göründüğümü söyleyip beni sürekli övüyordu. Çekimler bitince herkes kendi görevine çekildiği bir zaman kadının benim biraz olsun yüzümü güldürme çabalarına en azından bir reaksiyon gösterdim.

"Bizim buradan çıkma ve Empiryum'a geri dönmek için en azından bir şansımız var mı?"

"Biz daha okul çağında buraya getirildik. Empiryum'un nasıl olduğunu bilmiyoruz. Nasıl bir yer?"

"Şimdi düşündüğümde aslında o kadar da mükemmel bir yer değil. Kıyafetler ve gösterişi o hayattan çıkarırsak tamamen içi boşalıyor. Burada gerçekten tükendiğimi hissediyorum. Kafam karmakarışık."

"Senin gibi sorgulayıcı olarak gelen başkaları da var."

"Onunla tanışabilir miyim?"

"O, başka bir stüdyoda çalışıyor. Biraz gariptir. Akşam Mike ve bana katılmaya ne dersin? Bir ihtimal seni onunla tanıştırabiliriz."