BEN SENİ SESSİZ SEVDİM

10.BÖLÜM

BİR SÜRE BÖYLE DEVAM ETTİ HER ŞEY.

Ta ki babam takatten düşüp hastaneye yatana kadar. Babam son zamanlarda eve halsiz bir şekilde geliyordu. Ben anlamıştım daha fazla dayanamayacağını ama ne söylesem de boştu o benim için kendini kayıp etmekle uğraşırken, bende okulumu bir an önce bitirme derdindeydim. Çünkü o sene biterse ikinci seneyi evimizin hemen birkaç sokak ilerisine yapılan yeni okulda devam edecektim. Bunun için çok seviniyordum çünkü babam artık geceleri çalışmak zorunda kalmayacaktı. Ne yazık ki okulumun bitmesine yakın babam dayanamadı. Aşırı yorgunluktan dolayı, tüm bedeni güçsüz düşmüştü ve onu hastaneye yatırmak zorunda kaldık. Babam hastanede yatmasına rağmen biran önce kalkıp çalışmak istiyordu...

Babamın kaldığı odanın kapısının önünde oturup düşünüyordum öylece, daha sonra babamın babaannemle konuştuğunu duydum. onlar beni kantinde sandıklarından dolayı, rahat bir şekilde konuşuyorlardı. 

''Anne! oğlumun taksiti var bu ay beni çıkarmanız lazım. Ben burada böylece yatarken kim ödeyecek o taksiti, hadi anne git konuş doktorlarla da beni çıkarsınlar hastaneden lütfen.'' Dediğinde ben çok üzülmüştüm o halde bile beni düşünen muhteşem bir babaya sahiptim işte keşke elimden bir şey gelseydi ama gelmiyordu işte of. 

''Oğlum sen çok hastasın, nasıl çıkarmalarını bekliyorsun seni.''

''Anne oğlum ne olacak. Ben kendimi geçtim. Oğlum ne olacak.''

Babaannem bir süre sessiz kaldı çünkü o da beni en az babam kadar çok seviyordu. Ben oturup ağlamaya başladım dualar ettim. ''Allah'ım annemi aldın lütfen babamı da alma benden'' diyerek kaldırdım minik ellerimi semaya, ettim duamı mevlaya, minik göz bebeklerim o gün hiç olmadığı kadar ıslaktı. Tek da yanağımı kayıp etmek istemiyordum. Sol taraftan birinin geldiğini gördüm bana doğru gelmeye başladı, yanıma gelip bana baktığında yüzündeki acıma ve endişe duygusunu, pekala görebiliyordum. beyaz önlüklü boynunun etrafına doladığı stetoskobu güzel bir hava katan siyah çerçeveli bir gözlüğü vardı. Anlamıştım onun doktor olduğunu. 

Hemen ayağa kalktım ve ''Babam nasıl amca iyi mi? lütfen iyi deyin bana.'' Diyerek korku ve endişeli gözlerle doktora baktım. Hafif bir tebessüm etti doktor ama bir şey demiyordu. Ben yeniden araya girerek ''Neden cevap vermiyorsun amca yoksa bir şey mi oldu babama.'' Diyerek ağlamaya başladım. Doktor yok oğlum yok baban çok iyi diyerek yanıma oturdu.

''Korkma babanın hiçbir şeyi yok sadece biraz yorulmuş.''Diyerek sakinleştirdi beni, babaannem ağlama sesimi ve konuşmalarımı duymuş olmalı ki hemen çıktı odadan.

''Oğlum ne oldu kurban olduğum, neden ağlıyorsun.'' Dediğinde, 

Doktor ''Yok babaannesi sadece sohbet ediyoruz arkadaşımla bir sıkıntı yok.'' Diyerek babaanneme baktı ve gülümsedi. Sevmiştim o adamı neredeyse beni de muayene  edin diyecektim.
Doktor odaya girdi  benim dışarıda kalmamı söyledi, 

''Babaya iğne yapacağımı görüp korkmaman için senin dışarıda kalman gerek arkadaşım.'' Diyerek gülümsedi bana bende tamam diyerek oturdum yerime babaannem de girdi içeriye. Babaannem in içeriye girmesinden korkmuştum benden gizli bir şey mi oluyor düşüncesine azda olsa kapılmıştım ama çocuk olduğumdan hiçbir şeyi sorgulayamıyordum...