Epilogue

124K 6.5K 5.7K
                                    

(AFTER THIS, PLEASE READ THE COMMENTARY SO THAT YOUR QUESTIONS WILL BE ANSWERED)


SKELETONS IN HER CLOSET:

EPILOGUE

SHANNON


"Come on! We're gonna be late!" Pabiro kong sigaw nang tuluyan akong makalabas mula sa kotse. Lumingon ako sa direksyon niya't inabot sa kanya ang kamay ko para alalayan siyang lumabas.


"Just walk slowly but surely, just like how we taught you back when you were just a stinky ugly potato." Pagbibiro ko pa dahilan para kurutin niya ang kamay ko nang mahawakan niya ito.


"You're the worst." Nakangiwi niyang sambit habang bumababa mula sasakyan, hawak ang kamay ko.


"But you love me anyways." Pang-aasar ko na lamang ulit dahilan para mapangiti.


Kapwa kami napabuntong-hininga at humarap sa isa't-isa. Gaya ng dati naming ginagawa, tiningnan namin ang isa't-isa mula ulo hanggang paa.


"Your eye shadow isn't even." Sabi ni Kiana.


"And you're wearing a lipstick that's too much for a highschool kid." Ganti ko naman sa kanya sabay ngiwi.


"You look weird with a short hair. I'm not used to it." Aniya kaya natawa na lamang ako.


"Buti nalang di mo nakita nang kinulayan nila ng pink ang buhok ko, I looked so horrible, like a freaking pink mushroom. I love pink but I will never dye my hair pink again." Sabi ko pa, "Hey are you sure okay ka na? Kaya mo na talagang pumasok sa school? Kung hindi mo kaya pwede naman tayong umabsent." Tanong ko na lamang.


"Ate naman," Bahagya siyang tumawa, "Antagal-tagal kong nakaratay sa ospital and besides, antagal-tagal ko naring ipinagdasal na bumalik na sa normal ang lahat. I wouldn't miss it for the world. It's good to live our old lives back." Dagdag pa niya at agad na napaakbay sakin at inakbayan ko naman siya pabalik. Magkasabay kaming naglakad papasok sa Frostwind University habang nagtatawanan.


Kalalabas lang ni Kiana last week mula sa ospital. It's been a month since she was shot after saving me. It's been a month since I got my life back. Everything felt weird during the first few days, I mean I was back at home for the first time after being held captive by a psychotic bitch. My room felt a bit weird, well the whole house did. The house became strange but what made me feel uncomfortable in my own house was the fact that Kiana wasn't there. There was no blue idiot bugging me. Inside her room was silence, nothing but agonizing silence. I decided to stay in the hospital to be with Dadski and Kiana 24/7. I hate hospitals but Kiana was there and for me that was the only thing that mattered. Waiting for Kiana to recover was torture for me, the fear of losing her was always there, I was a mess but I was lucky because my friends never left my side. They became my anchor so I never had to drift away again.


I know the truth, that my life will never be the same again. Whenever I'm outside, I always get the "look". Yung tipong kilala ako ng lahat bilang ang babaeng nasiraan ng ulo matapos makaligtas mula sa isang serial killer. May ibang parang naaawa sakin, may iba naman na para bang curious na curious at para bang ano mang oras ay lalapit na para magtanong at hindi mawawala ang mga taong tinitingnan ako na para bang may mali sa akin.

Skeletons in her closetWhere stories live. Discover now