Luေလးတစ္ေယာက္ လီဘိုနာနဲ႔ hunအေမ
ကိုုျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ မ်က္လံုးေလးအ
ဝိုင္းသားနဲ႔
Lu:::အေမ့ကိုတရားစြဲတာ...အေမအလုပ္လုပ္ေနတဲ့အိမ္ကအိမ္႐ွင္ရဲ႕သမီးဆိုတာ.........
လီဘိုနာ:::ဟုတ္တယ္...ငါပဲ
Luတစ္ေယာက္မ်က္လံုးေလးျပဴးၿပီး
အံျသလြန္းလို
ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုလက္ျဖင့္ပိတ္ကာ
Lu:::ဒါဆို...ဒါဆို..ငါ့အေမအလုပ္တဲ့အိမ္က
နင့္ရဲ႕အိမ္ေပါ့..ဟုတ္လား
လီဘိုနာ:::ဟုတ္တယ္...နင့္အေမကိုငါဘာေၾကာင့္တရားစြဲထားလည္းဆိုတာေတာ့နင္သိၿပီးေနေလာက္ပါၿပီ
လီဘိုနာစခန္းမႉး႐ွိရာဘက္ကိုလွည့္ကာ
လီဘိုနာ:::စခန္းမႉးႀကီးက်မဒီအမႈကို
လံုးဝေက်ေအးမေပးႏိုင္ပါဘူး..အဲ့ေတာ့စခန္းမႉးတို႔လုပ္စရာ႐ွိတာဆက္လုပ္ေပးပါ
လီဘိုနာစကားအဆံုး lu တစ္ေယာက္ ထိတ္လန္႔
သြားၿပီး
hun omma အားlu :::အန္တီ အန္တီသမီးကိုကူညီပါအံုး..သမီးအေမအဲ့လိုလူမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးအန္တီရယ္
သမီးကိုကူညီေပးပါေနာ္ အန္တီကေ႐ွ႕ေနတစ္ေယာက္ပဲ သမီးအေမကိုကယ္ေပးပါ
မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္hun ommaထံအကူညီေတာင္းေနေသာ lu ေလးရဲ႕ပံုမွာသနားစရာ
hun omma:::နင့္ရဲ႕အေမမခိုးဘူးဆိုတဲ့သက္ေသယူလာျပရင္ နင့္အေမ ေထာင္မက်ပါဘူး
အဲ့ေတာ့...အျပစ္မ႐ွိဘူးဆိုတဲ့သက္ေသယူလာခဲ့
Lu:::႐ွင္.....
hun omma:::အဲ့အခါက်မွစကားဆက္ေျပာ
ၾကတာေပါ့ ဟုတ္ၿပီလား..ခုေတာ့ငါတို႔ျပန္လိုက္အံုးမယ္
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သြားတဲ့
လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်ာျပင္ႏွစ္ခုကို lu ေငးၾကည့္လ်က္.....
သံတိုင္ၾကားမွအေမကို မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ lu ဒီမ်က္ရည္ေတြအေမျမင္ရင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုး၍လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အားရပါးရသုတ္ရင္း အေမ့ဆီကိုသူမေလ်ာက္လာခဲ့တယ္
အေမ့ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္လ်က္
Lu:::ommaတင္းထားပါေနာ္
Ommaကိုသမီးအျပင္ေရာက္ေအာင္ထုတ္ေပးမယ္ ဒါေၾကာင့္အေမစိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ အေမ့ကိုသမီးယံုတယ္ ဒါေၾကာင့္အေမစိတ္မပူနဲ႔ေနာ္
