Last Love || Delena -ASKIDA-

MEZARLIK ~4. Bölüm~

Mezarlığa geldiğimde yavaşça ailemin yanına ilerledim. Sinirlendiğimde ailemin yanına gelirdim. Onlara olayı anlatırdım. Belki beni duymasalar bile yineden anlatırdım. Sanki onlar karşımda, konuşuyormuş gibi olurdu.

"Anne baba, benim Elena. Sizi görmeye geldim" dedim. Annemin yanına oturdum.

"Eğer şu anda yaşasaydınız okulu astığım için beni azarlardınız" dedim ve kıkırdadım. Bu durumda bile gülebiliyorum.

"Bana ne yaptıklarını tahmin bile edemezsin anne" dedim ve içimdeki herseyi ortaya döktüm.

"Anne, beni evlendiriyorlar. Hem de bir vampirle. Evet bende vampirim ama o... Daha onu tanımıyorum bile. Belki de insanları öldürüyordur. Belki tehlikelidir. Ama belki de sadece mavi gözlü kocamdır" aklıma mavi gözler gelince sustum. O mavi gözlere hayrandım. Sonra içime dolan hisle gülmeye başladım.

"Mavi gözlermiş. Ondan nefret ediyorum. Mavi gözlerinden nefret ediyorum. O çekici yakışıklılığından nefret ediyorum. Alaycı sözlerinden nefret ediyorum. Bana bakışlarından nefret ediyorum. O huzur veren kokusundan nefret ediyorum. En çokta beni öptüğünde içimde olan o histen nefret ediyorum" diye bağırdım. Bu iyi gelmişti. Ama artık okula dönmeliydim. Devamsızlıklarım artıyordu.

Annemin yanından kalktım ve arkamı döndüm. Dönmemle karşımda mavi gözler belirdi. Beni mi dinliyordu? Ondan nefret ediyorum.

"Benden-uzak-dur" dedim heceleyerek. Önüme bakıp yürümeye başladım. Ama önüme çıktı ve yolumu kesti.

"Gerçekten benden nefret mi ediyorsun?" Dedi.

"Senden gerçekten de nefret ediyorum. Şimdi çekil önümden" dedim.

"Tamam. Ama şunu söylemem gerek. Akşam evleniyoruz. Sana pek iş düşmeyecek. Sana kağıdı getiricem. İmzalayacaksın ve bitti" dedi. Onunla bu kadar erken mi evlenecektik? En baştan bunu kabul etmemeliydim.

"Çekil önünden" diye bağırdım. Yana doğru iki adım attı. Önümden çekilmişti ama yinede gidemiyordum. Hem Damon, hem de uzun süredir beslenmemem yüzünden zayıftım. Psikolojim altüsttü.
Diz çöktüm ve dizlerimin üzerine oturdum. Hayat adil değildi. Özellikle bana.

"Elena iyi misin?" Diyen Damon'a bakmadım. Cevap ta vermedim. Yalnızca oturdum.

"Elena neyin var?" Deyip önüme geçti. Eğildi ve yüzüme baktı. Yüzümü yavaşça ellerinin arasına aldı. Elleri sıcacıktı.

"Birşey mi oldu?" Dedi. Histerik bir kahkaha attım. Sinir krizlerimden birini geçiriyordum.

"Olmadı mı? Seninle evlenmem yetmiyormuş gibi birde aynı evde kalacağım. Sen beni küçük düşürürken ben yine de susacağım. Ama en çok koyan ne biliyor musun? Susmam. Senin karşında susmam"

"Özür dilerim. Çok özür dilerim" dedi ve başımı göğsüne yasladı. Kokusu burnuma dolarken gözlerimi kapadım.

"Özür dilerim" diye fısıldadı. "Dileme" dedim onun gibi fısıltıyla.

"Sana öyle davranmamın bir sebebi vardı. Sen benden uzaklaşıyordun. Benden uzaklaşmanı sevmiyorum. Yanımda ol istiyorum" dedi. Elimle ağzını kapattım.

"Ben senden hiç uzaklaşmadım. Şimdi sus" dedim. Onun kokusu hoşuma gidiyordu.

"Bak Elena. Sonsuza kadar böyle kalabilirim ama eve dönmen gerek. Halan devamsızlık yaptığını öğrenmiş. Meraktan beni bile aradı" dedi. Ondan ayrıldım ve ayağa kalktım.

"Tamam gidelim. Ama önce şu imza işini halledelim" dedim.

"Benimle evlenmek için can atıyorsun. Biliyorum" dedi. Güldüm ve ayağa kalkmasına yardım ettim. Az önceki durumuma bakılırsa, Damon bana iyi geliyordu.