A little too much

Hoofdstuk 4

Soms wordt het allemaal even teveel, maar je zal merken dat de mist snel wegtrekt.

'Help.' Ze riep hem. Hij. Hij die bijna altijd bij haar was.

'Wat?' Vroeg hij in paniek, niet begrijpend waarmee hij haar moest helpen.

'De stemmen in mijn hoofd, ze zijn weer terug. Help me alsjeblieft. Ik kan ze niet stoppen Het wordt steeds erger. Help. Help me alsjeblieft!' Ze begon te schreeuwen en sloeg tegen haar hoofd aan.

'Ga weg. Ga alsjeblieft weg. Laat me met rust. Rust. Ik wil rust in mijn hoofd. Druk. Het is druk met die stemmen.' Ze wiegde langzaam heen en weer terwijl ze steeds harder tegen haar hoofd aansloeg. Hij keek er naar, niet wetende wat hij moest doen.

'Nee. Nee. Nee!' Ze stond plotseling op en keek verwilderd in het rond. 'Pijn. Ik heb pijn nodig. Meer pijn. Veel pijn.' Ze liep naar de muur toe en begon met haar hoofd tegen de muur aan te bonken.

'Stop!' Riep hij, maar het drong niet tot haar door.

'Stop, alsjeblieft.' Hij liep zo snel mogelijk naar haar toe en sloeg zijn armen beschermend om haar heen. Hij was bang. Zo ongelofelijk bang.

Ze probeerde zich los te wringen, maar werd toen plotseling helemaal slap. Ze hing als een lappenpop in zijn armen en tot zijn grote schrik zag hij dat haar hoofd hevig bloedden.

Langzaam ging hij op de grond zitten terwijl hij haar stevig vasthield. Hij trok zijn shirt uit en probeerde het bloed met zijn T-shirt te stelpen.

Zij huilde uit in zijn gespierde borst. De stemmen waren weg. Al was het dan maar voor even.