Room 69 (R-18)

Chapter 3

*See the picture of Marco above! <3

Natasha Eeliyah

Marcus Harry

  After 5 years

"Mommy!" I heared a loud voice of Natasha. agad akong napatayo at dumiretso sa kung nasaan siya.

"What happen?" nakita kong nagkukusot sya ng mata at katabi ang kakambal niyang si Marcus.

"M-mommy! Harries throw my doll on the trash can!" humihikbi pa na sabi niya. nabaling naman ang tingin ko sa katabi nya na ngayon ay kunot na kunot ang noo.

  "She's too noisy! I can't concentrate mom!" protesta ni marcus.

"Kahit na baby, di ba sabi ko ang magkapatid hindi nag-aaway" I smiled nicely to him para maintindihan nya ang point ko na halos araw-araw ko ng sinasabi sa kanila.

"Ok I got it!" dali-dali syang tumayo at pumasok sa loob ng bahay namin.

It's been five years, pero sariwa pa rin sa alaala ko yung mga nangyari.

Nagkamali ako ng isipin dahil hindi ko kinamuhian ang kambal na iniluwal ko. Bagkus minahal ko sila sa unang pag-iyak na narinig ko mula sa kanila. Parang lahat ng galit at paghihirap ko napunan nila. Alam kong darating araw na hindi ko matatago ang katotohanan sa kambal ang pagkatao ng tatay nila. Pero hindi ko naman ipagdadamot sa kanila ang tungkol doon dahil ama pa din nila ito. Pero nakapagtataka na sa edad nilang limang taon ay hindi man lang nila natatanong sa kin ang tungkol sa daddy nila na ikinatuwa ko naman dahil hindi pa ako handa at isa pa hindi naman nila maiintindihan kapag sinabe ko sa kanila dahil mga bata pa sila.

"Mom!" naputol ang pag-iisip ko ng marinig ko ang iritadong boses ni marcus.

"Yes baby?" malambing na sabi ko sa kanya. 

Minsan napapaisip ako na ganito ang ugali ni marco. Kahit na hindi ko naman sya kilala o nakita man lang masasabi ko naman na halatang brusko at manly ang itsura nya. Lalo na sa malalim nyang boses na nakakapagpataas ng balahibo ko kapag dumadalaw sya sa panaginip ko. Yes! He's been following me in my dreams hindi ako pinapatahimik. Hindi ko nga lang Makita ang mukha nya dahil tanging boses nya lang ang naririnig ko at nagmamakaawa na patawarin ko sya.

"I've been calling you ten times! Your always on dreamland mom" napahagikhik naman ako sa sinabi nya kasabay nuon ay ang pag pout ng mapupula nya labi. "Lolo's are on the line" agad akong sumeryeso sa sinabi nya. Binigay nya sakin ang telepono at tumakbo na papasok sa bahay.

"Atascha" napadiretso ang upo ko ng marinig ko ang striktong boses si daddy.

"Good morning dad? Problem?' pilit kong kinakalma ang boses ko. Aaminin ko na takot ako kay daddy kahit na my anak na ako.

"Good morning, as I was saying gusto ko na bumalik na kayo dito sa pilipinas as soon as possible" There's been a silence between us. Medyo hindi pa nagsi-sink sa utak ko na pinapauwi na nya kami sa mansion. "It's been five years. I want to see my grandchild" Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko ng marinig ko ang mga sinabi nya.

Sa loob kasi ng limang taon hindi sya pumunta dito sa paris para bisitahin kami kahit man lang ang kambal puro regalo lang kapag my occasion ang pinapaabot nya samin. Mataas kasi ang pride ng tatay ko pero thank god at bumalik na sa katinuan ang utak nya.

"Are you still there atascha?" Baka sang pag-aalala sa boses nya. Sunod-sunod akong napatango kahit hindi naman nya nakikita.

"Y-yes dad! Uuwi din kami as soon as maayos ko na ang mga papeles namin pauwi at sa school ng mga kambal" pinahid ko ang luha ko at napatayo.

"Everything is settled, ang asikasuhin mo na lang ay yung sa school ng kambal" hindi matanggal ang ngiti ko sa mga labi.

"Yes dad! Thank you so much" narinig ko ang pagbuntong hininga nya.

"Yeah and I'm sorry for being a hard-headed for not understanding you in your situation anak" ramdam ko ang sinseridad sa boses ni daddy.

"I will always understand you dad" napatango pa ako dahil dun. Kung nandito lang siguro ang kambal baka umiyak na din sila.

"I love you atascha" kusang nanlaki ang mata ko pero bago pa ako makapagsalita ay binabaan na nya ako ng telepono.

Wala akong nagawa kundi ang matawa na lang sa ginawa ng tatay ko! Nahiya pa sya para naman hindi nya ako anak!

Agad akong pumasok sa bahay at pinuntahan ang kambal sa playroom. Naglalaro ng Barbie house si Natasha habang nagbabasa ng libro sim arcus. Nakangiti akong pinagmasdan sila. Nakakatuwa na hindi na sila masyadong alagain dahil dahilan nila na Malaki na sila. Napakaswerte ko dahil binigay sila sakin I god. Tama nga si manang, blessing sila sa buhay ko.

"Hi babies!" I cheerfully said at umupo sa gitna nila.

"Mom I'm not a baby anymore!" protesta ni marcus, I pinched his rosy cheeks and smiled to him.

"Yes mommy? Nakausap mo na ba si lolo?" lalong lumawak ang ngiti ko sa tanong ni Natasha.

"Yes Barbie! And I have good news for both of you" bumakas ang excitement sa mukha nila.

"Just say it mom" lumingon ako kay marcus na hindi yata linya ang ngumiti. Bakas ang irita sa itsura nya sa pambibitin ko.

"Uuwi na tayo sa pilipinas!" parehong nanlaki ang mga mata nila sa sinabi ko. At umiiyak na niyakap ako.

Kapwa kami umiiyak at kasabay ng pagpikit ko ay ang boses ni marco na masayang Makita ako at ang kambal na anak nya. Panibagong buhay ang sasalubong sa amin pagbalik naming sa bansa at alam kong magtatagpo ang landas namin at kaylangan ko ng ihanda ang sarili ko para dito.

Sinipag mag-Update ang dyosa! HAHAHA. Enjoy reading! ❤