Mijn geschreven gedachten

stempel op mijn lichaam

het geluid van het botte mesje dat heen en weer zaagt door mijn huid.
mijn mond dichtgesnoerd, en toch kwam mijn schreeuw daarbovenuit.
mijn benen aan elkaar verbonden om de pijn te verdoezelen.
mijn innerste krijst erom om uit deze nachtmerrie op te hoepelen
moeder, waarom laat je deze pijn toe.
moeder, ik zal mijn benen nooit meer Open kunnen doen.
je hebt Me gebroken, de pijn is intens.
de dood is het enigste dat ik mezelf nog toe wens
moeder je wist dat het pijn doet.
maar door onze traditie werd je toch beïnvloedt.
moeder, ik zou je dit nooit vergeven.
wat dit zal de stempel zijn op mijn latere liefdesleven.
de pijn is onmogelijk te verdragen
ik heb gehuild en gesmeekt mij nooit te misdragen.
moeder haal die blinddoek van mijn ogen.
mijn vertrouwen in jouw heb ik allang verloren..