Grimm, 17 lat. Uwielbia rysować i idzie jej to bardzo dobrze. Jeszcze bardziej kocha czytać. Zarówno książki jak i fanfiction. Polskie i angielskie. Lubi naukę ale nie w kontekście godzin spędzonych nad książkami lecz w kontekście zdobywania wiedzy. Poznawania czegoś nowego. Kiedyś nie była pewna czy lubi szkołę, bała się oceniających spojrzeń innych ludzi, odpytywania, sprawdzianów. Grimm uważa ze wszystkie jej wątpliwości zostały rozwiane
Ale niepewność nigdy nie znika...
Czasami zostaje w domu. Gdy jestem chora i nie dałabym rady pójść do szkoły. Siedzę wtedy w swoim pokoju. Białym, czystym. I zastanawiam się czy naprawdę jestem aż tak bezosobowa. Czy pokój nastolatki nie powinien być zabałaganiony? Nie powinien mieć zdjęć opowiadających historię właściciela?
Mój nie mówi żadnej. Równie dobrze nikt mógłby tu nie mieszkać.
W te dni gdy zostaje w domu zastanawiał się czy ktos w ogóle zauważa ze mnie nie ma. Czy w szkole ktoś się tym przejmuje, widzi od razu ze mnie brakuje czy to wychodzi dopiero przy sprawdzaniu obecności? Ludzie z którymi rozmawiam na co dzień tęsknią za mną czy cieszą się ze w końcu się mnie pozbyli.
Czasem tylko jestem trochę niepewna. Niepewna czego? Sama nie wiem.
CITEȘTI
Call Me Ana
Ficțiune adolescențiCzasem, jeśli dość dobrze się wsłuchasz możesz ją usłyszeć. Ten moment zmienia całe twoje życie. Na zawsze.
