Waterkrachten // voltooid

Hoofdstuk 3.

Pov Lynn. 

Er komt een man naar me toegelopen. 'Nou Lynn, je mag gezellig met ons mee komen!', zegt hij grijnzend, en de rest van zijn mannen schieten in de lach. 'Als je mee werkt mag je los, dan loop je met ons mee, anders word je geboeid. Wat wil je?', vraagt hij. 'Ik loop wel los.', zeg ik, en ik probeer zo stoer mogelijk te doen. We lopen door het schoolgebouw heen. Ik ken het gebouw al door en door en ik weet natuurlijk alle geheime plekjes. Ik besluit om dadelijk bij de vier uiteinden van de trappen naar boven te rennen. Ik heb best wel een conditie, dus ik kan ook heel hard sprinten. Daarna ren ik door naar het kantoor van de directrice, want die heeft twee deuren met sloten, en een koffiekamer er aan vast zitten. Er lopen twee mannen voor en twee mannen achter me.  Aangekomen bij de trappen doe ik alsof ik in elkaar zak. Er worden gelijk meer mensen erbij gehaald. 'Ik haal een dokter', wordt er door iemand gezegd, en er blijft een man bij me.

Als ze weg zijn spring ik in een keer op, en sprint ik de trap op. Ik hoor een knal, en er gaat zo'n twintig centimeter naast me een kogel de muur in. Ik wist niet dat ze een pistool hadden... 'Staan blijven!', wordt er nog geroepen door iemand beneden. En toen hoorde ik nog een knal. En het werd zwart. 

Pov Art. (leider zwarte mannen groep yey)  
Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Lynn neervalt. Wat zou er met haar zijn? Het is een van onze beste vondsten die we vandaag hebben gevonden dus die moeten we houden. Normaal gezien zouden we slappe of zieke kinderen dumpen en laten liggen waar ze zijn, maar dit is anders. Volgens mij verbergt ze iets. Ik besluit om iemand er een dokter er bij te laten halen. Ik zelf blijf bij haar, voor het geval ze wakker wordt. De rest van de mannen gaan een dokter zoeken. Zodra ze al een paar minuten weg zijn besluit ik om te gaan zitten, ze zal toch niet snel wakker worden.

Ik doezel net een beetje weg als ik ineens Lynn op zie springen. Dit had ik kunnen weten. Soms zijn kinderen eigenlijk best slim. Gewoon wachten tot mensen weggaan en dan je slag slaan met je conditie. Ze weet alleen niet dat ik een pistool bij me heb. Ze rent de trap op. Pff, wat een conditie heeft die meid zeg. Ik schiet naar haar, expres naast haar hoofd. Ik ben heel precies in schieten. Ze schrikt wel, maar rent toch door. Iets anders proberen dan.. 'Staan blijven!', schreeuw ik naar haar. Ze stopt weer niet. Dan moet het maar zo. Ik schiet recht in haar been. Ik ken het menselijk lichaam goed, dus ik richt op een plek waar niet al te veel spieren en bloedvaten zitten, zodat ze na een weekje of drie wel weer herstelt is. Ze valt gelijk neer. Ik grinnik, het was een slim plan van haar, maar ik was net iets slimmer door een pistool mee te nemen. Ik loop wel snel naar haar toe, want haar schotwond moet wel verbonden worden, anders kan ze misschien verlamd raken. De jongens komen even later terug, maar zonder dokter. Ze lopen al kletsend naar binnen, maar staken hun gesprek direct wanneer ze zien dat ik het been van Lynn aan het verbinden ben met haar eigen T-Shirt.

'Art. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?', vraagt Omar, zodra ze terug zijn. 'Ze sprong op en rende weg, ik had geen zin om haar achterna te komen want ze heeft een hele goeie conditie, dus toen schoot ik in haar been. Dus nu ben ik haar been aan het verbinden', antwoord ik droog. 'Nou oké dan, als jij dat leuk vindt... Je hebt die schotwond toch wel eerst schoongemaakt? Anders kan ze infecties oplopen', zegt hij en ik grijns ongemakkelijk. 'Doe jij het dan maar, Omar. Want ik ben geen dokter, zoals je nu al wel gemerkt hebt', zeg ik, en ik haal een EHBO doos uit het dichtstbijzijnd lokaal in de buurt. Hij knipt eerst haar broek hoger op, en vouwt de rest omhoog boven haar knie. De schotwond zit ten hoogte van haar enkel, alleen iets naar boven. Hij maakt het schoon, en doet er eerst een laag verband op, om het bloed tegen te houden, en dan een laag stof tegen het doorlekken van het bloed.