basement • frerard

0.2

alarmın sesini duyduğunda bir küfür sallayarak yataktan fırladı, okuldan ölesiye nefret ediyordu, orda bulunmasının tek amacı babasına verdiği sözü tutmaktı. duş almak için banyoya girdi, göz altlarının mor olduğunu görünce gülümsedi,  en sevdiği renk mordu. kısa bir duşun ardından, siyah bir pantolon ve sevdiği bir grubun tişörtünü giydi. saçını kurutup aşağı indi. mutfakta birşeyler atıştırıp, okulun yolunu tuttu.

her gün burayı gördükçe midesi bulanıyordu, midesine kramplar giriyordu ama yinede gelmek zorundaydı, o sözünden dönen biri değildi. dolabına doğru yürümeye başladı, biri ona omuz attığında bu kişinin Jared olduğunu düşündü, tahmini doğruydu, bu çocuğun yüzünden hayatı kararmıştı.

"hey önüne baksana kızıl kafa"

"bana kızıl kafa deme"

"dersem ne olacak, hm?" deyip arkadaşlarıyla birlikte kahkaha attılar. bu saçmalığa daha fazla dayanamayıp, sürekli olarak ziyaret etmek zorunda olduğum bodrum katına koşarak indim. ne zaman ağlayacak olsam buraya gelirdim, burayı benden başka kullanan olduğunu sanmıyordum. sadece okuldaki gereksiz şeyleri koymak için inerlerdi ve genellikle ben olmazdım, bir keresinde denk gelmiştim ama saklanmayı başarıp ucuz atlatmıştım.

Jared'ın benimle derdi neydi gerçekten bilmiyordum, küçüklüğümden beri benimle dalga geçerdi, oysa ki ben ona hiçbir şey yapmamıştım. Bodrum katında ışık olmadığı için telefonumun ışığını açtım ve her zamanki köşeme geçip ağlamaya başladım, abarttığımı düşünebilirsiniz ama artık sabrım taşıyordu gereksiz yere bana hakaret edip durmasından bıkmıştım. Bi yandan ağlarken diğer yandan saçımı yoluyordum, bu bir tür hastalıktı, ama bu şekilde rahatlıyordum yapabileceğim birşey yoktu. Hıçkırıklarım azalmaya başladığında kafamı duvara dayadım ve istemsizce akan göz yaşlarımı sildim. o sırada bir ses geldi, ışığı etrafa tutup baktım ve fare olduğunu düşünüp kafamı tekrar duvara yasladım, her zaman olduğu gibi yine uyuya kalmıştım.

hey!

hikayeyi devam ettirmeli miyim emin değilim fakat işte karşınızda..