The devil of the angels (Dutch)

1 - Devon

- SLOANE -

"Dames en heren! Mag ik even jullie aandacht?"

Ik stond in de deuropening van een klaslokaal en mijn lichtblauwe ogen gleden over alle leerlingen heen. Mijn blik bleef hangen bij de lerares die probeerde de aandacht te krijgen. Een grijns kroop mijn gezicht op.

"Jongens toch!" Uit frustratie sloeg de lerares een paar keer hard op het bord. Het schreeuwen veranderde naar fluisteren en het fluisteren naar stilte.

"Sloane," zei de lerares "wil je je even voorstellen?"

Ik liep naar de lerares toe en draaide me om naar alle kraaloogjes die me nieuwsgierig aankeken.

"Ik ben Sloane." De lerares keek me verwachtingsvol aan. Ik hield mijn mond. Wat wilde ze dat ik zou zeggen? Hoi, ik ben Sloane. Ik ben een engel maar ik ben verbannen uit de hemel omdat iedereen zegt dat ik me als een duivel gedraag!

Ik zuchtte en vervolgde het riedeltje dat ik al honderden keren had opgenoemd.

"Ik ben zeventien jaar. Mijn ouders verhuizen nogal vaak, dat komt door mijn vaders werk. En ja, nu ben ik hier!"

"Wat fijn om jou in de klas te hebben, Sloane! Ga maar linksachter in de klas zitten."

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek linksachter in de klas. Damn.

"Hey," fluisterde ik in het oor van mijn buurman, "ik ben Sloane."

Mijn buurman draaide geërgerd zijn hoofd naar de mijne.

"Weet ik, Sloane.. Ik ben Devon. En houd even je mond wil je?"

Devon draaide zijn hoofd weer naar de lerares die druk wat aan het uitleggen was. Op mijn voorhoofd ontstonden denkrimpels. Waarom reageerde Devon zo kortaf? Ik was gewend dat mensen mij altijd mijn zin gaven. Ik haalde mijn schouders op. Hij kan zich wel duivels gedragen. Ik kan het veel beter.

~

Ik stond op het open veld achter de school en begon in een langzaam tempo te joggen. Ik spande mijn spieren aan en liet mijn vleugels vrij. Ik keek over mijn schouders heen en knikte tevreden. Ik begon mijn vleugels te bewegen en mijn voeten raakten los van de grond.

Het was een heldere dag vandaag, niet echt mijn ding. Ik vond het veel interessanter als het regende en er grote donkere wolken boven mij hingen.

Ik keek op en zag dat ik de poort naar de hemel naderde, al noem ik mijn vorige thuis altijd liever de hel.

Ik belde aan en er klonk een lieflijk muziekje. Ik duwde met mijn voeten in de zachte wolken en trok een nors gezicht.

"Sloane." klonk de heldere stem van mijn zus, Feather. Ik had haar altijd uitgelachen om haar naam, maar boos werd ze niet.

"Hoi." Ik probeerde net zo lief als haar te klinken, het mislukte.

"Sloane... wat doe je hier? Je mag hier niet komen!"

"Ach, weet ik toch," zei ik grinnikend, "Ik heb je hulp nodig!"

"Mijn hulp?" Feather keek me geïrriteerd aan.

"Oui, oui! Je moet in het boek voor me kijken!"

"Nee. Dat is tegen de regels in, dat weet je zelf ook."

"Regels, regels... Daar doe ik niet aan. Ga je me nog helpen of moet ik zelf even gaan kijken?"

Feather spande haar kaken aan.

"Goed dan. Wacht hier!" riep Feather toen ze weg vloog.

"Naam, alsjeblieft."

"Devon Swart."

Feather bladerde met haar slanke vingers vlug door het grote boek. In de hemel bewaren we een boek met alle namen van de mensen die op de aarde leven.

"Devon... Oke, geboren in 1999 in Amsterdam. Ouders zijn Caroline Swart en Naud Swart. Hij is enig kind. Nog iets, Sloane?"

"Adres?"

"Engelenstraat nummer zes."

"Grapje zeker?" ik keek haar verveeld aan, "Het echte adres, please?"

Mijn zus glimlachte kort naar mij en draaide zich toen om.

"Fijn dag nog, Sloane!"

~

Ik vloog boven een dorpje dat ongeveer vijf minuten van mijn nieuwe school af lag. Ik begon langzaam te dalen toen ik merkte dat ik er bijna was. Ik landde drie meter van het straatbordje af. Ik weerde met mijn handen mijn ogen af tegen de zon en las wat er op het bordje stond:'Engelenstraat'. Mijn zus had gelijk...

Met een rustig tempo liep ik naar het huis met mijn lievelingsgetal erop. Zes. Voor de ramen hingen gekleurde bloemetjes gordijnen, ik kreunde inwendig. Ik liet mijn vleugels naar buiten en binnen één slag stond ik op een balkon dat zich grensde aan een kamer met zwarte gordijnen. Beter. Ik gluurde voorzichtig door het raam en jawel... daar zat Devon. Ik grijnsde mijn tanden bloot en vloog weg.

----------------------------------------

Dit is hoofdstuk 1! Ik ga denk nu alleen vanuit Sloane en Devon schrijven. Laat even weten of je het leuk vindt. :) Oja, en als ik iets fout heb geschreven, vertel het me alsjeblieft!

xo