The devil of the angels (Dutch)

42 - Papa

- SLOANE - 

Het is niet vaak dat ik iets niet geloof. Ik ben immers een engel en weet dat er duivels bestaan. Als mens zou ik krankzinnig zijn geworden als ik erachter zou zijn gekomen dat er duivels en engelen bestaan. 

Al mijn hele leven lang vertellen ze me verhalen die de gekste dingen bevatten, op een gegeven moment lijkt bijna niks onmogelijk. Zelfs als ze me zouden vertellen dat vampieren bestonden, zou ik knikken en het reuze interessant vinden. Maar op de een of andere manier geloofde ik niet dat de man die voor me stond mijn vader was. Het was logisch, natuurlijk, omdat hij vanaf het begin zo vertrouwd leek. Hij leek op heel erg op Feather, hij had dezelfde ogen en gezichtsuitdrukkingen. 

Maar toch geloofde ik het niet. Ik was opgegroeid met de verhalen dat mijn vader op magische wijze was verdwenen. Ik dacht wel eens aan hem, tuurlijk, hij was immers mijn vader en als kind verlangde ik naar een vaderfiguur in mijn leven, naast Gioya. 

De woorden die hij had gezegd galmden door mijn hoofd en lieten me tot 's avond laat niet meer met rust. Ze spookten door mijn hoofd als een eng monster. 

'Kael, de vader van Sloane.' had hij gezegd. Hij had de woorden uitgesproken alsof het niks was, al verslikte hij zich daarna wat zijn zenuwen verried. Het schild die om hem heen zit was gebroken en hij was in huilen uitgebarsten. Ik zag dat hij het liefste op me af wilde lopen om me te omhelzen, maar mijn lichaamstaal schrikte hem af. Ik weet niet of hij verwachte dat ik hem in een keer weer zou opnemen in mijn leven. Ik wist wel dat ik dat niet meteen kon.

Ik had mezelf omgedraaid en was de trap opgestormd. Ik had de kreten van mijn moeder en Devon heus wel gehoord, maar verder geen aandacht aan besteed. Gek vond ik het, dat ik zo reageerde, omdat ik ergens diep van binnen hoopte dat mijn vader ineens voor mijn neus zou staan. En nu was hij hier en duwde ik hem van me af.

Beneden had ik het koffiezetapparaat aan horen gaan. Het geklets en gelach gehoord, al klonk het allemaal wat gespannen. Nep, dat misschien ook. 

Ik zat al uren op mijn kamer, Devon's kamer, en weigerde om naar beneden te gaan. Ik vertoonde kinderachtig gedrag en dat wist ik donders goed ik vertelde me zelf keer op keer 'ga nou naar beneden, praat', maar ik luisterde niet.

De trap kraakt door het gewicht van degene die de trap opliep. Ik kon de voetstappen niet zo snel herkennen wat me enigszins bang maakte. Ik vond het altijd fascinerend dat je iemand kon herkennen aan voetstappen. Toen ik klein was, was ik daar al erg goed in. Als ik dan weer eens een keer wat uithaalde en voetstappen naderde, wist ik of ik moest opletten of vrolijk door kon gaan.

Ik rechtte mijn schouders toen de deur werd opengedaan. Ik hield mijn adem even in, ik was er gewoon nog niet klaar voor om hem te spreken en daarom hoopte ik vurig dat mijn vader niet degene was die de deur opendeed. 

"Je bent me er eentje..." zei Devon toen hij zijn hoofd licht schudde en de kamer binnen kwam lopen. Hij kwam naaste me zitten, tilde me iet wat onhandig op en zorgde ervoor dat ik in zijn schoot zat. Daarna gaf hij me een kus op mijn voorhoofd. 

"Je snap het wel, toch? Ik heb langer zonder hem geleefd dan met. Ik voelde wel iets van rouw, Dev... maar voor mijn gevoel heb ik hem nooit gekend, weet je wel..?" Ik haalde mijn schouders op toen ik bedacht dat het toch geen zin had om het hem uit te leggen. Het viel eigenlijk ook niet uit te leggen.

"Neem je tijd. Hij loopt niet weg." fluisterde Devon in mijn oor. 

"Heeft hij dat dan niet al eens ooit gedaan?" vroeg ik hem. Mijn vader was jaren weggeweest en ik wist nog steeds niet wat er met hem was gebeurd. 

"Kom," zei Devon. Hij zette me neer op de grond en pakte mijn hand vast. "Hij wil je het graag vertellen. Geef hem een kans."

Ik aarzelde en bleef daarom even muurvast staan, maar mijn nieuwsgierigheid won van mijn angst en samen liepen we de trap af op weg naar mijn vader. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen en vergeet zeker niet te stemmen als je het weer leuk vond! 

xx