Sloane is een engel, maar ze wordt ook wel de duivel van de engelen genoemd. Door omstandigheden moet ze een paar weken doorbrengen op de aarde... Daar komt ze in aanraking met een duivel en veel meer mensen die het haar moeilijk proberen te maken.
Black as the devil, hot as hell, pure as an angel, sweet as love.
- SLOANE -
"Enz, ik wil nog even iets anders aan gaan doen." Ik staarde naar de zwarte jurk die ik aan had.
"Wat? Waarom? Hij is zo mooi."
"Oh, dat vind ik ook hoor. Het is gewoon... He-h..." stotterde ik, "Hij doet me aan Devon denken..."
Enza keek me verdrietig. Daarna pakte ze mijn hand en kneep er zachtjes in.
"Kom." fluisterde ze.
Enza leidde me door de witte gangen. Af en toe moest ik mijn ogen dichtknijpen door de felle muren die mij het zicht benamen. Enza liep zo snel dat ik af en toe over mijn voeten struikelde, ik had de neiging om haar uit te schelden maar hield me in. Ik zag dat we mijnrampen naderde en haalde opgelucht adem.
"Gaan we nog iets leuks doen vanavond?" vroeg Enza me. Ik haalde mijn schouders op. Ik had nergens zin in. Het liefste wilde ik in mijn bed liggen en niks doen. Mijn ogen sluiten en ze pas weer open doen als Devon er was.
"Nou, dat vat ik even op als een ja. We zijn er, dromer!" ze giechelde toen ze naar me keek. Ze gooide mijn deur open en liep naar binnen. Een milliseconde daarna begon ze te gillen en struikelde ze achterover. Ik viel haar nog net op. En een milliseconde daarna werden we samen mijn kamer binnen getrokken. Het donker omhulde ons en de deur sloot.
"Sloane. Ik ben het"
"Devon." Mijn stem brak toen ik zijn naam zei. Ik zag zijn contouren nauwelijks in het donker en rende op mijn gevoel op hem af. Onhandig viel ik tegen hem aan waardoor we samen op de grond belandden. Onmiddellijk sloot hij zijn armen om me heen. Ik slaakte een zucht van verlichting.
Ik hoorde Enza een verbaasde kreet slaan en daarna uit de kamer rennen. Ik hoopte vurig dat ze ons niet zou verraden, maar ik vertrouwde haar.
"Devon," fluisterde ik, "wat doe je hier? Hoe? Ik bedoel... Ja. Hoe?"
Ik voelde Devon onder me glimlachen toen ik de woorden stamelden. Langzaam tilde hij me op, ik sloeg mijn benen om zijn middel en legde mijn hoofd op mijn schouder. Ik voelde het matras onder mijn rug toen Devon me langzaam op het bed liet zakken. Verbaasd keek ik hem aan, maar hij ging naast me liggen en sloot me weer in zijn adem. Haast opgelucht liet ik mijn adem los.
"Ik ben hier, dat doet ertoe." zei hij uiteindelijk.
Zo lagen we voor een lange tijd, een hele lange tijd.
"Weet je, Devon..." begon ik.
"Hmm..?"
"Toen je zo pijn had aan je schouders, toen ik je een knuffel had gegeven. Weet je nog?"
Devon keek me in mijn ogen aan en even leek er een emotie te flikkeren. Herkenning, pijn, verdriet. Uiteindelijk knikte hij.
"Ik had ook pijn. Ik ben daarna naar mijn moeder gegaan. Het is als een allergische reactie. Omdat jij een duivel bent en ik een engel. We zijn als het ware allergisch voor elkaar. Ze vertelde me dat als we elkaar volledig zouden toelaten we het niet meer zouden krijgen. We hebben het nooit meer gehad." Ik glimlachte nadat ik die woorden had uitgesproken. Ook Devon glimlachte naar me en drukte daarna zijn lippen op de mijne.
"Daar ben ik heel blij om." zei hij terwijl hij me grijnzend aankeek. Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op en keek hem vragend aan. Een seconde later belandden Devons handen op mijn lichaam terwijl ze me kietelden. Ik gierde het uit. Onaantrekkelijke geluiden kwamen uit mijn mond en Devon begon harder te lachen.
We stopten na een tijdje toen er werd geklopt op de deur. Ik duwde Devon van me af en sloot hem op mijn kast. Verveeld keek hij me aan.
"Enz?" hoorde ik Feathers stem. "Ben je alleen?"
"Nee!" riep ik terug.
"Sloane?! Jawel!" fluister-riep Devon terug.
"Oh! Ik ben wel alleen!"
Feather gooide de deur open en keek me vragend aan. Ik glimlachte ongemakkelijk terwijl ik voor de kastdeur ging staan.
"Wat heb jij gedaan?" Ze knikte met haar hoofd naar mij. Ik haalde mijn schouders op en draaide me om naar de spiegel die in de kastdeur zat. Mijn haar zat overal, van mijn mooie kapsel was niets meer over. Ook mijn kleren zaten door de war. De helft van mijn buik was voor de helft zichtbaar, mijn jurk zat helemaal dubbel. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond terwijl een rode kleur zich verspreide over mijn wangen.
"Geslapen." antwoordde ik daarna.
"Geslapen... Sure." zei ze terwijl ze door de kamer keek. Haar ogen gleden over het bed waar alles door elkaar lag en ze kneep haar ogen samen tot spleetjes. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik wist wat ze dacht...
"Feather... Ik heb echt geslapen. Wat kom je doen?"
"Gewoon, ff kijken hoe het met je gaat. Met Devon enzo."
"Prima, hoor. Bedankt voor het vragen."
"Ik hoorde van Enza wat je met Kyan hebt gedaan." begon mijn zus. Ik keek haar aan terwijl ik mijn hoofd wild op en neer schudde.
