The devil of the angels (Dutch)

47 - Weken verstreken

- SLOANE - 

Vijf weken later...

Mijn voeten sloffen over het zandpad. Mijn blaren prikken door de hoeveelheid zand die er in komt. Mijn maag maakt salto's van de honger en mijn zanderige wangen worden schoon gespoeld door de tranen die maar blijven stromen. 

Dit is het dan. Mijn engelen leven. Opgesloten in een ruimte vol met zand, zand en zand. Een woestijn, heel ver van huis. 

Ik was verschrikkelijke bang toen al die mensen zo moordlustig voor ons stonden. Ik wist dat het ze niks uitmaakt of mijn hart wel of niet klopte, maar ik was toch bang dat ze er voor zouden zorgen dat hij dat niet meer deed. Al weet ik niet hoe...

Ze begonnen te rennen, de hele groep. Hun benen zweefden door de lucht, trappelden in het niets. Ze kwamen geen centimeter vooruit. Ik was de eerste die de man in de hoek opmerkte. Ik zoog een teug lucht in en hield die diep van binnen vast. Bang om maar een geluid te maken, dat was ik. 

Mama was de tweede die de man opmerkte. De man die Declan bleek te zijn. De opperheks van de duivels. We waren verloren. We hadden verloren. En er was helemaal niets wat we konden doen. 

Dus stonden we stil. Het leger spartelde door, het leek alsof ze niet wisten wat ze deden. Hun ogen dwaalden doelloos heen en weer. Het was een vreselijk eng gezicht. 

En op dat moment, het moment dat ik in de ogen van de heks keek, wist ik het zeker. Ik zou dood gaan. Op dat moment. 

Maar ik wachtte en wachtte... en er gebeurde niks. Declan liep met een grijns door de kamer en draaide zich na een minuut of twee naar ons om. 

"Hallo familie," Declan had naar de duivels, waaronder ook ik geknikt. "en jullie, ook hallo." Hij fronste naar mijn vader en moeder. 

"Wat doe je hier?" Ik was het niet. Ik had het niet gezegd... Maar niemand anders had zijn mond geopend dus moest ik het wel zijn geweest. 

"Ik kom jullie redden van de ondergang." 

"Is dat zo?" vroeg ik. 

"En ik kan maar op een manier zorgen dat er niet opnieuw een ondergang zal dreigen."

"Wat bedoel je?" Mijn stem had wat paniekerig geklonken, dat geef ik toe. 

"Door het verwijderen van waar het allemaal mee begon. Dus vertel mij eens Sloane, waar begon dit allemaal mee?" 

"Met mij." Ik slikte nerveus. 

"Vind wat je vinden moet, Sloane." 

Dat waren de laatste woorden die ik had gehoord in vijf weken. De laatste woorden van een ander persoon dan mezelf. Ik begon gek te worden op deze zandvlakte en betrapte mezelf erop dat ik wel eens tegen mezelf begon te praten. 

Ik moest iets vinden, dat was duidelijk, maar er was niks anders dan zand. En het drankje. De druppel was met mij mee naar de woestijn gekomen. Niet vanzelf, dat was Declan's schuld. Als ik een stap naar voren zette, ging de druppel mee. Op het begin had ik me er heel erg aan geërgerd, maar nu was ik er al aan gewend. 

Met een plof val ik in het zand. Mijn handen tekenen figuurtjes in de bruine vlakte. 

Waar het allemaal mee begon, waar het allemaal mee begon, waar het allemaal mee begon. 

-----------------------------------------------------------------------------------------

Een week niks geplaatst en van #4 naar #52. Please vote and get me back to #4!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (oke update nu ineens 117 joehoe)

Comment ook please wat je er van vind. We naderen het einde en ik wil weten wat jullie er van vinden. 

I missed you guys, maar ik ben een ietsiepietsie druk en een ietsiepietsie lui. 

Hallelujahhh

Adios peopleeee

xxxxxxxxxxxxxxx