The devil of the angels (Dutch)

48 - Giftig?

- SLOANE -

Elk verhaal heeft zijn begin en einde. Het begint helemaal bij het begin. Geen enkel verhaal is in het midden begonnen.

Het begon allemaal met mij. Want als ik niet was verbannen uit de hemel en Devon niet had ontmoet, en als...

Als is een woord dat ik vaak gebruik. In mijn hoofd, voornamelijk. Vroeger gebruikte ik het nog vaker dan nu. Als ik mijn linkervoet eerst had neergezet, was ik misschien niet met mijn rechtervoet uitgegleden. En als ik misschien niet het f-woord had gezegd, was ik misschien niet de klas uitgestuurd en als...

Sinds ik in deze zandbak was beland, had ik genoeg tijd om na te denken want ik was er nog steeds niet achter wat Declan bedoelde met 'vinden wat ik vinden moet'. Ik bedoel, mag ik dit nu random zelf gaan bedenken? Dan vind ik namelijk dat ik dringend een bad moet vinden. En lekker drinken en eten en schone kleren en...

Het begon allemaal met mij. Dat was wat Declan vertelde, maar misschien begon het wel allemaal niet met mij. Het, de 'oorlog' om het drankje, begon natuurlijk bij het drankje. Dit alles had niks met Devon te maken. Het ging erover dat ík het drankje bezat.

Ik stond op, schudde mijn kleren af en vloekte in mezelf. "Holy shit, dat verdomde drankje ook." Ik draaide in het rond en stampte geërgerd met mijn voeten in de grond toen het drankje me volgde.

Tot mijn verbazing zag ik dat het zwarte druppeltje zich voor mijn neus rondzweefde toen ik na een korte woedeaanval mijn ogen weer opende. "Ben jij giftig, jongeman?" Never ever ooit had ik gedacht dat ik tegen een vloeistof zou praten, maar goed... had ik niet eens ooit gezegd dat ik het zou geloven als mensen me vertelde dat vampieren bestaan..?

Het druppeltje bewoog horizontaal alsof het wilde zeggen 'nee hoor'. "Waar het allemaal mee begon..." zei ik terwijl ik mijn mond opende en het drankje doorslikte.

Ik zweer dat ik nog nooit drugs had gebruikt. Ik verafschuwde alle middelen zoals drugs en alcohol. Het was onnodig, vond ik. Ik kon genoeg lol hebben en daar had ik niks voor nodig behalve mezelf en een stel vleugels. Maar toen ik daar neerviel in het zand en er tienduizenden regenbogen voor mijn ogen dansten begon ik even af te vragen of iedereen tegen mij had gelogen en ik niet stiekem hartstikke verslaafd was aan drugs. Maar ik had niks te klagen dus sloot ik mijn ogen en liet ik mezelf meevaren in een zee van kleuren.

"Oh jeeeeemiggggg!" schreeuwde mijn moeder. Ik opende mijn ogen en staarde naar het gezicht van mijn moeder dat zo'n drie centimeter boven mijn gezicht bungelde. "Jeeeeemig nog aan toe!" herhaalde ze.

"Mam!" riep ik. Door mijn enthousiasme knalde ik met mijn hoofd tegen mijn moeder, maar wij beide besteden daar geen aandacht aan en knuffelden elkaar.

"Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien..." fluisterde mijn moeder in mijn oor. Ik liet mijn moeder los en slaakte een kreetje van verbazing. Ik draaide me om en keek naar Devon die een paar meter van mij af naar me staarde alsof ik een alien was.

"Jemig!" riep ik nu terwijl ik naar mijn moeder en Devon keek. Ze leken oud... alsof er jaren waren verstreken. Niet weken, maar hele jaren.

---------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen! Vergeet zeker niet te stemmen! xx