Eylül Akşamı | TAMAMLANDI |

76.Bölüm "Sen Benim En Sevdiğim Şiirsin"

               Toplantı bittikten sonra ayağa kalkıp dosyalarımı aldım ve çıktım. O sırada arkamdan biri bana seslendi.

"Zeynep hanıım.. Bunu unuttunuz." deyip kağıdı uzattı.

"Ah.. Teşekkür ederim Emre bey, büyük bir hata yapmamı engellediniz." dedim gülümseyerek.

"Toplantıda harikaydınız. Bakın ayak üstü olacak ama. Az önce kardeşim ortaklığa pek sıcak bakmadı. Ama ben burayı da sizi de çok sevdim. Sizinle çalışmayı istiyorum."

"Bende memnuniyet duyarım. Fakat şirketin tek sahibi ben değilim. Kerem bey ile bir toplantı yapsak daha sağlıklı olur."

"Tabi ki.. Uzun süredir gelip gidiyoruz ama Kerem beyi pek göremedim burada? Sanırım biraz sorumsuz bir yönetici kendisi."

Küçük bir tebessümle: "İyi günler." dedim ve yürümeye başladım.

**

~Kerem~

                  Arabadan indim. Hızlı bir şekilde korumaların yanından geçip içeriye girdim. Kapıyı çalmadan girdim.

"Sen hangi hakla buraya bu şekilde giriyorsun?"

"Bakın Serhat bey. Ben bir oyunun içinde olmam. Oyunu ben kurarım. Eğer beni bir oyunun içine alet etmeye çalışıyorsanız asla kazanamayacaksınız."

"Neyden bahsediyorsun?"

"Dün geceden." tam döndüm gidiyordum ki. "Ha.. Bu arada adamlarını merak edersen bundan sonra hayatlarına tek parça olarak devam edemeyebilirler. Geçmiş olsun." dedim hafif bir gülümsemeyle.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~Zeynep~

                     Eve gider gitmez koltuğa uzandım, çok yorulmuştum. Elimi karnıma koyup sevdim onu gülümseyerek. Akşama doğru kapı açıldı.

                 Kerem gelmişti, yanıma gelip yüzümü avuçlarının içine aldı ve önce yanağımdan sonra boynumdan öptü. Daha sonra yanımda yere eğildi.  Elini karnıma koydu.

"Nasılsın güzelim?"

"Seni gördüm, şuan süperim.." dedim gülümseyerek.

"Kontrol günü bugün müydü ya?" kafamı evet anlamında salladım. "Ben onu tamamen onu unutmuşum. Özür dilerim. Ne oldu?"

"Bebeğimiz gayet sağlıklıymış." dedim ve gülümsedim.

**

                     Sabah kahvaltı yaptıktan sonra dışarıya çıkıp hastaneye gittik. Serkan'ın odasına girdik. Yatağa uzanıp tişörtümü sıyırdım.

S: "Ee gençler.. Heyecan var mı heyecan?"

K: "Olmaz mı be kardeşim? Hem de nasıl var.. Ellerim titriyor resmen."

"Ahahah.. Gerçekten titriyor. Sakin ol hayatım." dedim ve elini tuttum.

K: "Valla düşüp bayılcam şimdi şuraya."

S: "Tamam o zaman biraz daha merak et sen."

K: "Ya Serkaann.. Oğlum şaka yapmıyorum lan. Kız mı? Kız değildir umarım."

"Allah Allah o niyeymiş?"

K: "Çünkü ben sürekli onu erkek arkadaşlarından kıskanmak zorunda kalıcam. Yani bu yüzden önce bir abi gerek, sonra da kızımız olsun. Ona göz kulak olur işte fena mı?"

"Ay şimdiden düşündüğün şeye bak ya." dedim gülerek.

S: "Çok yakışıklı bir oğlunuz olacak."

**

                  Hastaneden çıktıktan sonra hep gittiğimiz o kayalığa gidip oturduk. Yanağımı omzuna yasladım. Onun yanında hissettiğim huzurun tarifi yoktu.

"Saçların uçuşurdu rüzgârdan. Yanından seni seyrederdim. Güneş yakardı, deniz yanardı.. Sen konuşurdun, dinlerdim. Gülerdin.. Susardın, düşünürdün. Benimle el - ele yürürdün.. Yol biterdi. Görmezdim seni.. Zaman yıl yıl geçerdi. Uzaktan, çok uzaklardan.. Seni seyrederdim."

"Özdemir Asaf.. En sevdiğim şiirlerden." dedim gülümseyerek.

"Sen de benim en sevdiğim şiirsin. Sen başlı başına bir şiirsin Zeynep.. Gözlerin, bakışların.. Saçların. Kirpiklerinin her bir tanesine ayrı ayrı şiir yazmak isterdim."

Kafamı kaldırıp ona baktım. "Keremm.. Bazen o kadar güzel konuşuyorsun ki. Susup kalıyorum öylece. Çünkü biliyorum ki o güzel sözlerinden sonra ne söylesem anlamsız.."

"Sen sadece gözlerimin içine bak Zeynep. Tek bir bakışın yetiyor kalbimi yerimden fırlayacak gibi hissetmeme.."