Ghana is beautifuly hard.

Chapter 31 - 'Yes, I did know them.'

Hey people! Vandaag een langer stukje, zoals beloofd! Ik hoop dat jullie het leuk vinden! En een ding dat je moet doen tijdens dit stukje is het liedje 'Evanescence- My immortal' luisteren, dat maakt het verhaal meer af, dankjewel!

----- Danée's P.O.V. -----

Ik keek hier rond, alles was weg gevaagd. Niks was meer zoals vanouds. Sinds de jongens waren gekomen was alles veranderd, de dagelijkse wasbeurten, Julie, Sam, Barbara, Theodore, mijn gedachten, mijn leven, alles. Ik ademde door mijn neus in en door mijn mond heen. Ik voelde een traan over mijn wang glijden. Het was heel zout. Langzamer hand kwamen er nog meer tranen naar beneden heen. Ik probeerde er tegen de vechten maar het kon niet. Ik voelde me gebruikt, zwak en alleen. De tranen vielen op de grond en de krukdroge rode grond kreeg ik een gezonde bruine gloed. Voor eventjes dacht ik dat Harry misschien de ware kon zijn, hij gaf me zo'n goed gevoel. Als hij glimlachte, lachte mijn hart mee. Nu, alles lijkt een leugen. Deze wond gaat zich niet helen en zeker niet met tijd. Ik huilde in mijn handen en langzaam spoelde de viezigheid ook van mijn handen af. Ik vermandde mezelf en gooide een steen weg. Ik stond op en liep naar mijn kamer en pakte mijn koffer. Ik gooide het open en gooide wat spullen erin. Eventjes zag ik een traan op mijn trui vallen. Ik hoorde een auto aankomen rijden, over de droogte. Theodore. Ik ging het recht zetten. Ik gooide mijn koffer dicht en opende met de klap de houten deur. Ik liep op af. 'Tell me,' begon ik sterk "did One Direction know you?" Hij keek me verbaasd aan, alsof hij de raarste vraag ter wereld kreeg. 'Well?" vroeg ik ongeduldig. 'Euh, what's wrong with you Danée?" vroeg hij alsof hij bezorgd was. Ik ging hier niet in trappen. 'You know what I'm talking about,' en drukte mijn wijsvinger tegen zijn borst aan, 'You knew them, didn't you?' Ik voelde de woede in mijzelf koken en branden. 'Yes, I did know them.' Ik keek naar de grond en voelde tranen branden, alles was dus echt een leugen. 'Well, I'm gone!' schreeuwde ik nog tegen hem en liep vol woede terug naar de rivier waar ik onderweg Niall nog tegen kwam. 'Danée!' schreeuwde hij. Ik negeerde hem volkomen. 'Listen up, there's something we need to tell you.' Ik keek hem aan en rolde met mijn ogen. 'You've guys told me enough!' schreeuwde ik en trapte keihard op een steen en duwde die de grond in. Ik liep door in mars naar Harry. 'Harry.' zei ik. Zo zelfverzekerd als ik was, zo klein stukje brak mijn hart toen ik Harry weer zag zitten. 'I just wanted to tell you that I'm leaving.' Hij stond op en keek me aan, ik nam toch echt een traan in zijn ogen waar. 'Why?' vroeg hij terwijl zijn stem bibberde. Ik haalde adem en sloot mijn ogen even. Ik voelde een traan branden en ging verder. 'I just can't live with people like you, people who betray somebody else, that's why.' Ik draaide mij om, zijn stem vervaagde. Het laatste wat ik duidelijk en helder hoorde was dat Harry schreeuwde 'I love you.' Mijn tranen begonnen te branden en draaide me om en keek hem aan. 'Well, that's too late. I'm sorry.' Ik draaide me om en liep verder over de krukdroge grond terwijl ik de wind door mijn haren voelde, ik kreeg het koud. Ik voelde me koud maar ik moest toch echt weg. Ik voelde iets, als een vuurtje in mij branden, dat mij deze kracht gaf. Ik pakte mijn koffer, Theodore zat naast Niall en keken elkaar verbaasd aan. Liam, Louis en Zayn zaten er nu ook bij. 'Goodbye.' zei ik nog zachtjes voordat ik mijn koffer in de auto legde. Ik stak de sleutel erin, drukte het gas in en reed weg, over de steentjes. Ik dacht aan de kinderen, maar ik geloofde dat zij hen wel zouden helpen. Ik reed in niets, ik wist niet waar ik heen ging, maar wel waarom. 'I love you.' spookte door mijn hoofd. Ik parkeerde mijn auto bij een klein boerderijtje. Ik liep naar de voordeur, haalde diep adem en belde aan. Barbara en Sam kwamen het huis uit. 'Danée?" 'Barbara?" Ik glimlachte. Ze nam mij in een knuffel. 'Thank god, you're save!' Ik glimlachte en voelde tranen stromen als een waterval. 'How do you I'm save?" vroeg ik zachtjes. 'We heard from Theodore terrible things about you and Sam, we had to leave, but you're save!" Ik begon haar te knuffelen en tranen kwamen met tuiten. 'Tell me what's going on, you never cry. Let's drink a cup of tea sweetheart.' Ik knikte, pakte mijn koffer en liep het houten huisje binnen en als ik omdraaide zag ik een vage witte Harry, ik dacht aan hem. Hij was in mijn geheugen gebrand. 

----- Harry's P.O.V. -----

'It's too late.' spookte er door mijn hoofd. Ik voelde mijn tranen branden en liet ze ook de vrije loop gaan. Ik keek naar de rivier. Hoe kon ik zo dom zijn? Ik dacht dat zij de ware was, de manier waarop ze glimlachte, lachte en iedereen blij probeerde te maken. Ik zag haar voor me. Ze was zo prachtig. Ik herinnerde me de nacht dat ze bij me lag, ik mijn armen. Ik had het gevoel alsof mijn hele wereld in mijn armen had. De manier waarop haar hand in de mijne paste, de manier waarop ze tegen me aankroop. Al deze gedachten maakten het alleen maar erger. Ik stond op en liep terug naar het 'bewoonde' gedeelte. Deze pijn was te echt, er was waarschijnlijk teveel dat niet door tijd zou kunnen worden gemaakt. Ik zag ze allemaal daar zitten en Theodore. Hij maakte misbruik van haar. Ik kon hem niet in zijn ogen aankijken. Ze was mijn meisje in mijn gedachten. Ik ging op een boomstronk zitten en keek iedereen een voor een aan. Niall stond op en liep naar onze kamer, ik volgde hem. Daar barstte ik in tranen uit in Niall's armen. 'I'm such a stupid a**hole.' gromde ik naar mezelf. Niall zei niks maar knuffelde mij. Ik keek naar hem. 'I thought she was the one. ' dat was het laatste wat ik me nog kon herinneren dat ik naar Niall fluisterde voordat ik in bed ging liggen en in slaap viel, huilend.