Εμεινα παλι τους φτερωτούς μου φίλους να παρατηρώ.
Αλλοτε λευκοί και κουρασμένοι .
Στη θάλασσα επιπλέουν.
Αλλοτε γκρίζοι και σκυθρωποι. Απομακρύνονται γοργά απ'τη θλίψη μας.
Οταν ο ήλιος ,λαμπερός, τα φτερά τους περιλουζει.
Γεμάτοι ευτυχία οι φιλοι μου τραγουδούν.
Η μελωδία που ζωή θυμίζει.
Οταν ο ήλιος ,λαμπερός, με ευσπλαχνία τη ζεστασιά του προσφέρει.
Οι φίλοι μου χορεύουν στον ατέρμονα ουρανό.
Τον γαλανό μανδύα φτερά πλημμυριζουν.
Και απομακρύνονται γοργα απ'τη θλίψη μας.
Οταν ο ήλιος λαμπερός αγγιζει το πρόσωπό μου.
Εύχομαι να μπορούσε λίγο φως στην ψυχή μου να προσφέρει.
Και ένα ζευγάρι φτερά με τους φιλους μου να ταξιδεύω.
