Εκεί που η ηχώ είναι η μοναδική μας συντροφιά χτισαμε δειλά το κάστρο μας.
Σε ένα λόφο καταπράσινο με λευκά κρίνα.
Κάθε λιθάρι έχει μια σταγόνα απο το αίμα μας.
Κάθε σπιθαμή γης ποτιστηκε με τις ανασφάλειες μας.
Δεν είναι απόρθητα τα τειχη μας.
Μονάχα επιβλητικά.
Είναι αρκετό για να κρατήσει τους δειλούς μακριά μας.
Η θλίψη είναι η αυταρχική μας μάνα.
Μας θρέφει απο τα στήθη της για να έχουμε κάτι να αισθανόμαστε.
Σε ενα σεντούκι βάλαμε ο,τι παντοτε στοργικά μας αγκάλιαζε.
Προστατευτούμε αυτό που μας καταλαβαίνει.
Με το πέπλο του μυστηρίου τριγυρίζουμε στον παράδεισο μας.
Τα βιολιά τραγουδούν το αγαπημένο μας άσμα.
Και χαμογελαμε σαν τυφλοί που βρήκανε το φως τους.
Δεν αντιλαμβάνεται το πληθος την ευτυχία μας.
Αναλώθηκε στο να καλύπτει κενά με ανθρωπους.
Σε ενα σεντούκι βάλαμε τη μοναξιά μας.
Ειναι ο,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε.
