Μη χαλάς την ησυχία μου, ακούς;
Μη χαλάς την ησυχία μου,
αν δεν ήρθες σα μελωδία.
Αν δεν ήρθες να χαϊδέψεις τα μαλλιά μου,
την ώρα που υφαίνω
το μαύρο μου νυχτικό,
μη χαλάς την ησυχία μου.
Γιατί άκουσα κρότους πολλούς.
Άκουσα δυνατούς κρότους.
Ήρθαν και με τον ήχο τους απαίτησαν
να σταματήσω το υφαντό μου.
Να στρέψω τα μάτια μου στο αλαζονικό της φύσης τους,
να θρέψω τον πεινασμένο εγωισμό τους.
Ο ήχος εντυπωσιακός,
δυνατός,
ζητούσε επιτακτικά την προσοχή μου.
Στο επιβλητικό του θορύβου
στάθηκε δίπλα μου μια στιγμή
και έπειτα χάθηκε στο άπειρο του σύμπαντος
αθόρυβα.
Ποτέ σημασία δεν του 'δωσα .
Αν δεν ήρθες λοιπόν σα μελωδία,
μη χαλάς την ησυχία μου.
Ποτέ δε ζήτησα το χάος της φασαρίας
που χάνεται στο παροδικό της διαδρομής
μιας ανάσας
από τα σπλάχνα μας
στου κόσμου το κρύο.
Μελωδία όμως της άνοιξης αν είσαι
έλα
στα δάκτυλά μου
βάλε το δοξάρι σου.
Μα σαν χαϊδεύεις τα μαλλιά μου
μη ζητάς
μια τρίχα τους ν'αλλάξω
για χάρη σου.
