Η νύχτα έφτασε λίγο νωρίτερα απόψε,
οι λέξεις δεν άντεξαν τα δεσμά τους.
Πέταξαν μακριά απο το κελί μου.
Οπώς ελευθερώνονται ,ελευθερωνομαι μαζί τους.
Αυτοι οι τέσσερις τοίχοι με χωρίζουν απο τα μαύρα σύννεφα,
αυτοι οι τοιχοι με χωρίζουν απο τους ανθρώπους.
Κλεβω λίγο χρόνο απο τη ζωή μου για να μείνω μακριά τους.
Επειτα φορώ το παλτό μου και βγαινω.
Πάντα φορώ το παλτό μου γιατί έχει μαύρα σύννεφα.
Γυρνω στο καταφύγιο μου όποτε θελησω το πανωφόρι μου να βγάλω.
Ενα μέρος χαμένο σε μια πόλη που τίποτα δε συμβαίνει.
Η πιο μίζερη πόλη, το πιο γλυκό κρυσφήγετο.
Μη χτυπας την πόρτα της κάμαρας μου
Θα σ'ακουσουν οι σκέψεις και θα φύγουν
Μη κοιτάζεις απ την κλειδαρότρυπα
Θα τρομάξουν οι εικόνες και θα χαθούν.
Πήγαινε κλειδωσου και συ στην καμαρα σου.
Εδώ κανείς δε νοιάζεται για μας,
μα πλεον δε μας νοιάζει.
