BEBEĞİM [TAMAMLANDI]

14.Bölüm - Uzman Psikolog

Herkese merhabalar! Umarım hepiniz iyisinizdir. Ben bugün aldığım haberle daha da mutlu oldum. Çok sevdiğim bir arkadaşımın ablasının bebeği oldu ve minik kızımızın adı Miray! :) Her defasında kaderi benzemesin diye dua ediyoruz inanın. ( Siz de dua edin çok dua iyidir. ) Bebeğimiz iki hafta küvezdeydi, çok şükür bugün hastaneden çıktı. Allah'ıma çok şükür sağlığı iyi. Umarım daha da sağlıklı olur. 

Bölümümüze gelmeden öne minik bir not daha söyleyeyim. Bölümü aslında çok önceden yazdım fakat yayınlamaya fırsatım olmadı. Bu yüzden de sizden çok özür dilerim. Hepinize kokulu öpücükler. xox 

Multimedia: Miray, Murat, Damla, Kerem (Nam-ı diğer uzman psikolog)

"İ-is-iste-miyorum."

"Damla hadi canım. Lütfen bin arabaya. Bak Murat bekliyor."

"Ki-kimse i-is-te- istemi-yor-um."

"İnan bana bu senin iyiliğin için canım."

Damla başını önüne eğmişti. Üzerindeki ince hırkasını bir sağa bir sola çekiştiriyordu. Bugün Miran'la uğraşmadığım kadar Damla'yla uğraşmıştım. Zorla üstünü giydirip saçlarını taramıştım. Şimdi de Murat'ın arabasına bindirmek için dil döküyordum. Gözlerimi özür dilercesine Murat'a diktim. O da önemli değil der gibi başını yana yatırdı. Damla ürkekçe Murat'a bakıyordu.

"Bu o?"

"Evet, sana bahsettiğim Murat. Benim erkek arkadaşım."

Murat tebessüm ederek elini Damla'ya uzatınca Damla korkarak bana sokuldu. Murat da telaşla elini çekti.

"Özür dilerim Damla Hanım. Amacım size zarar vermek değildi."

"Be-ben i-is-te-iste-istemiyo-rum."

"Peki, öyleyse arabaya geçelim."

Damla'yı zor da olsa arka koltuğa oturtmuştum. Ön koltuğa geçince Murat yanağımı öpmüştü.

"Miray, Miran nerede? Onu almayacak mısın?"

"Hayır, annemlere bıaktım onu. Uyku saati şimdi."

"O halde hastaneye gidelim hemen."

Başımı olumlu anlamda salladım. Dikiz aynasından Damla ile göz göze geldiğimde korku dolu gözlerle bana bakıyordu. Murat anlamış olacaktı ki kapıları kilitlemişti. Derin bir nefes ciğerlerime çekerken önüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Murat arabayı sürerken ben de etrafı inceliyordum. Arada Damla'nın hıçkırıkları duyuluyordu fakat artık duymamazlıktan gelebiliyordum. Murat elimi tutarak destek olurcasına sıktığında arabanın çoktan durduğunu ve hastanenin otoparkında olduğumuzu fark etmiştim. Zoraki tebessümümle elini sıktım ve arabadan inmek için kilidi açmasını bekledim. Çok zaman geçmeden kilidi açtı. Hızla arabadan çıkıp arka kapıyı açtım. Damla'yı hızla dışarı çıkarttım ve koluna girerek sürüklemeye başladım. Damla geri geri gidiyor, mırıldanıyordu. Hastaneden içeri girdiğimizde Murat danışmaya gitti ve Damla'nın kimliğini verdi. Randevu kağıdımızı aldıktan sonra psikoloğun odasının önündeki koltuklara oturduk. Damla ellerini yumruk yapmış sıkıyordu.

"İs-is-iste-mi-miyor-um."

"Damla'm bir şey olmayacak meleğim. Sadece doktor bey ile konuşacaksın. O sana zarar vermeyecek."

"Be-be-ben is-is-te"

"Yeter, artık Damla. Çocuk gibi mızmızlanmayı kes. Allah beni kahretsin Hakan gibi bir belayı senden uzak tutamadım!"