HURMA AĞACI

☆☆ 《9.BÖLÜM》 ☆☆

Yarım saatlik yolculuk sonunda lüks bir restorantta karşılıklı oturuyorduk.Bir süre hiç konuşmadan sipariş ettiğimiz kahvelerin gelmesini bekledik.Kahveler geldikten sonra Mete yerinde kıpırdandı ve boğazını temizledi.

"Lafı fazla uzatmak istemiyorum.Beni sevmediğini biliyorum ama kalbinde biri de yok, yani umudum var.Şans istedim ama galiba sadece gönül eğlendirecegimi zannettin.."

Daha fazla konuşmadan duramadım ve sözünü kestim.

"Beni anlamayacağını zaten biliyordum ama bari yanlış anlamasaydın.Bu konuşmanın sonunu nereye bağlayacaksın bilemiyorum ama benim hoşlanmayacağım bir yerlere gideceği kesin.Biz seninle hiç yakın olmadık.Kafalarımız arasında kilometreler vardı hep.Ama şuan da kilometreleri de aştık dünyalar var.Sen ve ben diye birşey olması imkansız.Artık cidden kendi yoluna bak çünkü benim yolum seninkine çok çok uzak."

Pat diye masanın üzerindeki ellerime uzandı ve tuttu.Şoka girmiş şekilde ellerimize baktım ve saniyeler sonra kendime gelip çektim ellerimi hemen.Öldürücü bakışlar atarak sandalyemden kalktım.

"Bir daha sakın bana dokunma!Hatta bir daha karşıma çıkma yoksa bu kadar sakin kalmayacağım artık."

Oda böyle bir tepki beklemediğimden şaşkın bir şekilde baktı yüzüme ve cevap dahi veremedi.Ama hiç önemsemedim.Benim şuan çok büyük derdim var.Bana dokundu?Buna cüret etti.Çünkü dokunmaması için bir sebep yok.Arabaya hangi ara bindim hangi ara Esma teyzelere geldim hiç hatırlamıyorum.

Kapıyı çaldım ve sabırsız bir şekilde açmasını bekledim.Çok geçmeden Esma teyze açtı kapıyı ama nasıl bir yüz ifadem varsa endişeli bir şekilde bakmaya başladı bana.Hiçbirşey söylemeden kendimi içeri attım.Oturma odasına geçip oturduk beraber.İlk on dakika sustum sadece.Esma teyze de konuşmaya hazır olunca konuşacağımı bildiğinden hiçbirşey sormadı yada söylemedi.Yanımda oturdu sadece.

Ne yapacaktım şimdi ben?Yapmam gereken hep ertelediğim şey belli zaten ama nasıl?Gücüm var mı savaşmaya?Galiba bunu yaşamadan anlayamam.O yüzden daha fazla düşünmemeli eyleme geçmeliyim.

"Ben..Ben kapanmalıyım.Yani kapanacağım."

Esma teyze ne dediğimi idraj edemedi ilk iki dakika.Susup susup böyle birşey dememi beklemiyordu galiba.Sonra anladı ve her zamanki gibi mutluluktan gözlerinin içi parladı.

"Sonunda bu kararı alabilmene çok sevindim kızım.Yaşadığın hayat için çok zor bir karar biliyorum ama sakın korkma.Rabbim yanında..Onun izniyle bizde yanındayız."

"Biliyorum.İşin yoksa beraber alışverişe çıkalım mı malum benim hiçbirşeyim yok kapalı."

"Tabi yavrum olur çıkalım.Bundan önemli iş mi olur?Ben hemen hazırlanayım sen bekle.Çok sürmez zaten üzerime feracemi giyeceğim."

"Tamam bekliyorum."

On dakika sonunda beraber evden çıktık ve arabama bindik, yola koyulduk.Esma teyzenin tarfiyle hiç gelmediğim bir semte geldim.Bir sürü mağazanın kapalılar için ürünler sattığı bir semt.Araba park edecek yer aramak biraz uzun sürsede sonunda bulduk çok şükür ve arabadan inip dükkanların arasında kendimizi kaybettik.

Sanki daha 7 yaşındayım ve okul alışverişimi yapıyorum.Öyle bir heyecan ve mutluluk içimde.Esma teyzede en az benim kadar mutlu ve heyecanlı.İlk giydiğim ferace ve üzerine taktığım eşarpla karşısına çıkınca kızını gelinlikle gören anne gibi davranıp ağladı bile.İlk beğendiğimiz ferace ve eşarbı çıkarmadım daha üzerimden ve geri kalan alışverişi öyle yaptım.Esma teyze durup durup çok güzel oldun kızım deyip utandırdı hep beni.