HURMA AĞACI

☆☆ 《25.BÖLÜM》 ☆☆

Acizlik.

İlk kez iliklerime kadar hissettim acziyetimi.

İlk kez bu kadar net anladım aslında bir hiç olduğumu, Rabbimin karşısında.

Koca bir hiç.

Hani?Çok güçlüysem getirebilseydim ya yavrumu geri?Ne kadar büyükmüşüm?Ben kimmişim?Doğurdum, büyüttüm diye benim mi sanmıştım?Kendimi birşey mi sanmıştım?

Böyle uyandırılırsın gafletten..

Böyle düşersin gerçekler deryasına..
Kendine yalana kaptırıp yaşarken, yüzmeyi öğrenmezsen de, böyle boğulacakmış hissiyle dolarsın.

Belki de boğulursun.

Dilinde şükür nâraları atarken, sabır da ekecektin toprağına.

Sevgiyle, saygıyla, şükürle doldurduğun kalbini, sabırla saracaktın.

Yaşayarak öğrenirsin şimdi böyle..Kızının beyaza dönmüş yüzünü izlerken, sabır dilenirsin Rabbinden.

Nasıl da melek gibi görünüyor..Naıl da yalnızca uyuyormuş gibi..

Uykusunda olduğundan daha huzurlu bir ifade var yüzünde, sevdiğine kavuşmuş gibi..

Tabutun büyük mü yavrum sanki?
Kefenin bol?Yoksa sen mi küçüksün bunlar için?

Ölümün sana da vurabileceğini bilip, yapmamışlar mı sana göre?

Yaşına göre milyonlarca model elbise dikip, tek bir model olan kefen dikememişler mi?

Yoksa o elbiseler gibi yakıştıramamışlar mı sana?

Aslında en çok bu yakışmış.

Yüreğim kendim için yangın yerine dönse de, biliyorum senin için en güzelinin bu olduğunu.Biliyorum bu dünyanın senin için fazla kirli olduğunu.Sen tertemiz geldin, geldiğin gibi de gidiyorsun..Ne mutlu sana.Ne sabır bana.

Birinin elini omzuma koymasıyla sıyrıldım, yavrumla olan konuşmama.Onunla en son böyle içimdeyken konuşmuştum, dört yıl önce..Bedenen toprağa değil, benim içime gömülecek, tekrardan geldiği yere dönecek.Ve benim yine onunla konuşup rahatlayacağım.Bu sefer büyümeyecekte içimde, hep aynı yaşta kalacak.

Hâlâ omzumdaki elin sahibine dönmediğimi farkedince, kafamı çevirdim hafifçe ve yanıma oturmuş Esma annemin ağlamaktan şişmiş yüzüyle karşılaştım.O da acıdan unuttuklarım arasında yerini almış, bir ara Ensar'ın hastanede iğne yedi dediğini hatırlıyorum hayal meyal.

Tamamen çevirdim bedenimi ve sığındım anne şefkatine.O da hiç duraklamadan sardı beni şefkatli kollarıyla.Ağlamaktan sarsılan bedeninde, beşiğin de sallanan bir bebek hissiyle, akıttım gözyaşlarımı bende.

"Ağla kızım, ağla canım..Sakın atma içine, ağla.Ama imtihan olduğunu da biran bile unutma.Şeytan etrafında pervanedir şuan, sızmaya çalışıyordur içine, düşüncelerine..Fırsat verme ona..Peygamberi ağlatan acı bu, sende ağla."

Esma anneme sarılı şekilde ağladım bir süre öyle..O da hem ağladı, hem gözleriyle torununu sevdi, elleriyle de beni.Başımı okşadı, sırtımı sıvazladı..Diliyle kalbime inşirahlar okudu, okumamı sağladı.

Bir süre sonra ağlamaktan bitap düşen bedenimle uykuya daldım kollarında..Bilincim tam kapanmadan birinin kucaklayıp yatağıma taşıdığını anladım.Görmesem de kokusundan Ensar'ın olduğunu da.