Dolls

Chapter 1 : the end

Τον ειδα που με κοιτούσε απο μακριά, δεν εκανα καμια κίνηση να τον πλησιάσω όμως, μου φαινόταν τοσο ξένος, τα πάντα γύρω μου έμοιαζαν ξένα.Ζουσα έναν εφιάλτη που δεν έλεγα να ξυπνήσω, μου είπαν πως θα πραγματοποιηθούν ολα τα όνειρα μου μα ξέχασαν να μου πουν πως και οι εφιάλτες όνειρα ειναι.Ενας αστυνομικός με πλησίασε φαινόταν αρκετά αναστατωμένος όπως και οι υπόλοιποι, τον κοίταξα αδιάφορα μου έκανε νόημα να μπω μέσα στο περιπολικό, μπήκα χωρις αντίρρηση τι νόημα είχε άλλωστε πια; Τι να αποδείξω διαφορετικό ; Αφού ολα τα στοιχεία ειναι εναντίον  μου, αφού εγω το εκανα, ακόμη ακούω τις τσιρίδες στα αυτιά μου, αλλα δεν είχα άλλη επιλογή.
"Περιμένετε" τον άκουσα να λεει καθώς ερχόταν προς το μέρος μας, καταβαθος μια ελπίδα σωτηρίας ξεπήδησε απο μέσα μου ήταν ακριβως αυτο που ήθελα καποιον να με βγάλει απο αυτή τη κατάσταση, αλλα ποιον κορόιδευα; κανείς δεν μπορούσε να με σώσει.
"Φύγε" του είπα χωρις να τον κοιτάω.
"Νεαρέ πρέπει να φύγεις, απαγορεύεται να βρίσκεσαι εδω"του ειπε ο αστυνομικός καθώς στάθηκε μπροστά μου, ετσι ώστε να μην μπορει να με δει, λες και θα έκανε κατι ας πούμε.
"Μα δεν έχετε αποδείξεις, πως μπορείτε να τη πάρετε απο τη στιγμή που δεν έχετε βρει κάποιο στοιχείο εναντίων της;" Ρώτησε έξαλλος προσπαθώντας να το προσπεράσει για να με δει.Μα δεν ήξερε τιποτα , δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί τι είχε γίνει τις προηγούμενες μέρες.
"Μην το κανείς αυτο στο ευατο σου ασε με να φύγω" είπα σιγανά αλλα αυτος με άκουσε, αυτο τον εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο.
"Εσυ μην το κανείς αυτο, δεν πιστεύω τιποτα απο αυτα που λένε, ξερω οτι δεν θα έκανες ποτε κατι τετοιο"ειπε και αυτή τη φορα βρισκόταν μπροστά μου αφού είχε κανει πέρα τον αστυνομικό.Τα πράσινα μάτια του ήταν τοσο αναστατώμενα όπως και αυτος άλλωστε , ήθελα τοσο πολυ να τον αγκαλιάσω, αλλα επρεπε να μεινω μακριά του για το καλο του, ήταν το μονο άτομο που νοιαζομουν πλέον, ο μόνος που είχε απομείνει.
"Δεν ξερεις τιποτα" αυτή τη φορα δεν ήμουν καθόλου ήρεμη φώναξα όσο πιο δυνατά μπορουσα ισως ετσι θα συνειδητοποιούσα την κατάσταση, πίστευα οτι θα μπορούσε η κραυγή μου να με ξυπνήσει απο αυτον τον εφιάλτη αλλα τιποτα το μονο που κατάφερα ήταν να αρχίσουν δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα μου.
"Νεαρέ η δεςποινης ομολόγησε, αυτή μας ενημερώςε αλλωςτε" ειπε ο χοντρός αςτυνομικος προςπαθωντας να τον απομακρύνει.
Καποιοι αστυνομικοί που ήταν εκεί γύρω έτρεξαν προς το μέρος μας προσπαθώντας να τον απομακρύνουν. Αυτός έμεινε να με κοιτάει ήταν μπερδεμένος ουτε αυτός καταλάβενε τι γινόταν άφησε τους αστυνομικούς να τον παρουν μεχρι που κάποια στιγμή ξύπνησε απο τις σκέψεις του και προσπάθησε να ξεφύγει αλλα μάταια ήταν ηδη πολυ μακριά.
Ένας απο τους αστυνομικούς μπηκε μέσα στο περιπολικό και ξεκινήςε να οδηγάει. Κοίταξα  για μια τελευταία φορα το σπιτι μισό καμμενο όπως ήταν, αυτο που έβλεπα δεν είχε καμια σχέση με αυτο που θυμόμουν, πλέον ολα ήταν διαλυμένα παντού κυριαρχούσε η καταστροφή, οι σειρήνες των ασθενοφόρων ηχουσαν όλο και πιο δυνατά , όλοι ήταν αναστατωμένοι  αλλα κανείς δεν έβλεπε αυτο που έβλεπα εγω και αυτο ήταν που με σκότωνε, αυτή τη μικρή φιγούρα πίσω απο τη μπαλκονόπορτα να κάθεται και να κοιτάει χαμογελαστή κανείς δεν έβλεπε και κανείς δεν ένιωθε το κακο που έβγαζε, σε κάποια στιγμή τα γυάλινα μάτια της κουνήθηκαν και κοίταξε εμένα τοςο επίμονα τοσο έντονα που ένιωσα τη ψυχή μου να μαυρίζει μου χαμογέλασε ακομη περισσότερο και τοτε έχασα απο το οπτικό μου πεδίο το σπιτι, πλέον δεν έβλεπα τιποτα τιποτα περισσότερο απο το χάος ήμουν αθώα, μου πήρε οτι πολυτιμότερο είχα στη ζωή μου, μου πήρε τα πάντα και τωρα καταδικαζομαι για κατι που δεν εκανα, η ζωή μου εδω είχε τελειώσει και κανείς δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό, πλέον το μονο που με ενδιέφερε ήταν ποτε θα βαλω τελος, ενα τελος σε ολα αυτο , ενα τελος σε αυτο το κακο αστειο, ενα τελος στη ζωή μου, ενα τελος σε αυτο το ονειρο. Ένιωθα τη καρδιά μου να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια μεχρι που το περιπολικό σταμάτησε τοσο απότομα που διαπέρασα το μπροστινό τζαμί και βρέθηκα ξαπλωμένη στην άσφαλτο τοτε ολα άλλαξαν και ας μην το πιστέυα ολα είχαν αλλάξει μέσα σε ενα δευτερόλεπτο σηκώθηκα αποτομα απο το κρεβατι, ήμουν καταϊδρωμένη έκλαιγα, έκλαιγα δυνατά μεχρι που άκουσα βήματα στις σκάλες...

Λοιποοον καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω εσάς που δίνετε μια ευκαιρία στο βιβλίο μου και σας υπόσχομαι πως δεν θα σας απογοητεύσω.
Αρχικά ήθελα να πω πως ειναι το πρώτο επίσημο βιβλίο που γράφω όποτε να ειστε λιγο επιεικής μαζι μου.
Επισης τα επόμενα κεφαλαία που θα ακολουθήσουν δεν θα εχουν ολα τοσο ψυχοπλάκωμα (η και οχι) αλλα γενικότερα το βιβλίο θα ειναι horror κετσι οποτε διαβάζετε με δικιά σας ευθυνη.

Μην διστάσετε να μου αφήσετε ενα σχόλιο για το αν σας άρεσε η οχι θα με βοηθούσατε πολυ.

Λοβ γιου Ναγια ❤️