Orphan

Κεφάλαιο 24ο

"NATHAN!" φώναξα για άλλη μια φορά καθώς δάκρυα σχηματίζονταν στα μάτια μου. Τα πόδια μου ήταν πάρα πολύ αδύναμα για να σταθώ όρθια οπότε σύρθηκα γρήγορα στο ακίνητο και καλυμμένο με αίμα σώμα. "Nathan?" ήξερα ότι δεν έπρεπε να κινούμενα ποτέ τραυματισμένο χωρίς ιατρική βοήθεια, αλλά ήταν στην μέση του δρόμου! Δεν με ένοιαζε για τον Jackson. Ήθελα το αγόρι μου! Τον σήκωσα προσεκτικά κρατώντας σφιχτά το κεφάλι του και την πλάτη του, αφού αυτά θα ήταν τα σημεία που θα του άλλαζαν την ζωή αν χτυπούσε. Ένα σπασμένο χέρι θα φτιάχνονταν. Μια σπονδυλική στήλη που θα έχει παραλύσει όμως όχι. Έβγαλα την ζακέτα μου και τοποθέτησα το κεφάλι του πάνω της καθώς τον άφηνα κάτω. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από το στόμα του και το άλλο στο στέρνο του. Ανασαίνει και η καρδιά του χτυπά!

"Nathan? Nathan μωρό μου;;"Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου και να βρέχουν το πουκάμισο του. Έβγαλα γρήγορα το κινητό μου και τηλεφώνισα στο 999. "Χρειάζομαι ένα ασθενοφόρο αμέσως! Το αγόρι μου και άλλος ένας χτυπήθηκαν από ένα φορτηγό και έχουν χάσει τις αισθήσεις του! Είμαστε στον κύριο δρόμο!" το έκλεισα και συνέχισα να χαϊδεύεις το κεφάλι του και να ελέγχω αν αναπνέει και αν έχει παλμό. "Μωρό μου είσαι το μοναδικό αληθινό αγόρι που είχα! Όταν σε γνώρισα ήμουν εντελώς παρθένα, αλλά τώρα είναι μισή! Σε χρειάζομαι για να τελειώσεις αυτό που ξεκίνησες! Θα κρατήσω την σχέση μας μυστική! Δεν χρειάζεται να το πούμε ποτέ! Μπορείς να πηγαίνεις και με άλλα κορίτσια αν θέλεις!" είπε κλαίγοντας.

"Όχι..." είπε με έναν αδύναμο ψίθυρο καθώς έψαχνα στην τσάντα μου για χαρτομάντιλα.

"Nath μείνε μαζί μου! Ήσουν τόσο γενναίος! Είσαι ο μοναδικός που νοιάζεται πραγματικά!"

"Jen Jen...."

"Η Jen Jen είναι εδώ!" ξεκίνησα να ψάχνω το πρόσωπο του και το κρανίο του για αιμορραγία. "Nathan μπορείς να νιώσεις όλο σου το σώμα;;"

"Ναι.... Τα χέρια μου μόνο είναι λίγο κρύα....". Τα άρπαξα και τα δύο γρήγορα και τα κράτησα κοντά. Δεν τα ένιωθα κρύα, αλλά αφού τα ήθελε θα το είχε!

"Είσαι εντάξει;;"

"Πονάει όλο μου το σώμα και το κεφάλι μου..." μούγκρισε.

"Μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου;;". Είχα τα βλέφαρα του να παίζουν και να κινούνται για λίγο και στο τέλος άνοιξαν. Του χαμογέλασα και μου χαμογέλασε. "Λυπάμαι πάρα πολύ Nathan..."

"Είναι δικό μου το λάθος, όχι δικό σου! Όμως είμαι ζωντανός! Αυτός πως είναι;;"

"Δεν ξέρω μωρό μου.... Απλά κάθεται εκεί ακούνιτος...." είπα ήσυχα και αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να πάω να δω αν ενέπνεε αφού υπήρχε μια τεράστια λίμνη αίματος γύρο του.