Bir Wattpad Yazarına Aşık Oldum

Bölüm 23:Çatal dili konuşabilen integral sembolleri

***

İçeri vuran ışık evin içinde havada uçuşan tozları göz önüne seriyordu. Gözlerim nemliydi ve yerin ne kadar kirli olduğunu umursamayarak oturup bana bakan bir çift yeşil, iri gözleri seyrediyordum. Ne zamandır burada olduğumu bilmiyordum. Batu gittiğinden bu yana düşünebildiğim tek şey zamanın durmuş olduğuydu. Sanki bu acı sürekli içine hapsolduğum bu zaman diliminde benimle olacaktı. Gitmesini istiyordum. Yeniden geçmişe dönüp tüm bu olanların yaşanmamış olmasını istiyordum.

"Gözlerini kapa ve kendine beş dakika ver. Burası ile ilgili aklına gelen en uçuk hayalini düşün. " el hareketlerini takip etmekte ve odaklanmakta zorlandığım çocuğun şuanda yanımda olmasına minnettardım. Burada yalnız olmadığım için mutluydum.

"Senin yara bandın hayallerin..." bu sözler biraz olsun gülümsememe neden olduğunda Alp'e minnetle baktım.

"Şimdi gözlerini kapat ve tüm bu olanları unut. Kendine beş dakika ver ve hazır olduğunda kendini gülümsediğin bir hayal dünyasına bırak..." gözlerimi kapattığımda onunla iletişimimiz kesilecekti. Bunu istemiyordum ama bir yandan da söylediklerini yapmak istiyordum. Bu eski evde olmak bana sürekli Batu'nun gerçekleri öğrendiğinde ki hayal kırıklığıyla dolmuş ifadesini hatırlatıyordu.

Gözlerimi yavaşça kapattığımda kendimi bir karanlığa gömdüm. Hemen karşımda oturan çocuğun varlığını bu şekilde zihnimde yok etmiştim. Kendimi mutlu hissedebileceğim birkaç uçuk hayal peşine düştüm. Bir uçurumun kenarında, rüzgarla boğuşan uzun bir elbise giymiş şekilde hayal ettiğimde hemen önümde beni bekleyen hırçın dalgaların varlığıyla rahatlatmaya ittim. Ardından sanki gerçeklikten koparmış gibi ayaklarımı bastığım toprak zeminden kurtulup, aşağıda beni bekleyen hırçın dalgalara bıraktım.

Bu çok güzel bir duyguydu. Atlarken hissettiğim midemde ki titreyişi bile hayal edebilmiştim. Hemen ardımdan kendimi yeniden bu eski evde buldum. Ne yaparsam yapayım sanırım buraya hapsolmuştum. Fakat daha sonra zihnim bana teker teker küçük sarı ışıklar sundu. Her şey havada süzülen, küçük, sarı ışıklarla daha güzel görünüyordu. Ateş böcekleri her tarafımı sarmışi zihnimde hayal ettiğim bu harabe evi aydınlatıyordu. Ateş böceklerini izlemeyi özlemiştim. Sanırım özlem duygum hayallerime bulaşmıştı.

***

Alp, hemen önünde gözlerini kapatmış kurduğu hayallerin arasında çırpınan kızı izliyordu. Ara sıra tebessüm etmek için kıvrılan dudaklarıyla onunda tebessüm edesi geliyordu. İşte bu kadardı onun için. O güldüğünde mutlu oluyor, ağladığında ise gözyaşlarından nefret ediyordu.

Elleri ürkekçe havalandığında, belki kaçamak şekilde onun saçlarına dokunabilirim diye düşündü. Ama bundan rahatsız olacağını tahmin ederek bu fikrinden vazgeçti. Tek istediği korkmadan onun saçlarını sevebilmekti. Belki elini onun yanaklarına koyup, bir daha ağlamaması gerektiğini de söylemek istiyordu. Elleri tekrardan havalandı ve aynı karşısında hayal dünyasına dalan kız gibi onun saçlarını okşadığını hayal etti.

Beş dakika boyunca gözlerini açmayacağını biliyordu, Ülkü'nün. Çünkü kendini bir kez hayallerine kaptırdı mı oradan çıkmak istemezdi. Hatta ona verdiği beş dakikayı bile az bulacağından emindi. Belki de söylemek istediklerini şimdi söyleyebilirdi. Son kez sessizliğine hapsettiği kelimelerini ona karşı kullanabilirdi.

Elleri bu sefer işaret diline dönüşmek için havalandı ve sözlerine "Seni seviyorum, onuncu yaşım." diyerek başladı. Sessiz bir itiraftı bu. Kimseye zararı yoktu.

"Otuzuncu yaşıma geldiğimde de, yetmişinci yaşıma geldiğimde de seveceğim kendini bilinmeyen bir ülkenin prensesi sanan, hala mektup ve baykuşunu bekleyen ve Peter Pan'in dünyası gibi hep çocuk kalacak o güzel dünyaya sahip seni... Kimi seversen sev, kiminle olursan ol seni sevdiğimden asla pişman olmayacağım. " bu sözler onu gerçekliğe ittiğinde bundan hoşlanmamıştı. Yalnızca bir gün bunları korkmadan, karanlığa ve sessizliğe sığınmadan da söylemek istiyordu ama bugün bir kez daha anlamıştı. Batu onun için değerliydi.